Saskia Noort
Jongetjes
in jasje-dasje
Zo doen zij dat
In Braziliaanse treinen is
de stilte ver te zoeken
VEEL GEDEELD
Van snoep tot
koptelefoons
en damesslips,
er is van
alles in de
aanbieding
Op rolletjes
paar jaar en
je ligt bij de
gynaecoloog
en een van
deze gasten
staat tussen
je benen
Saskia Noort schrijft op deze plek
wekelijks over nieuws dat haar raakt.
Hier in de straat is het bal, want de Fleurperiode
van het Amsterdamse studentencorps is begon
nen. Aspirant-leden lopen de feestjes in ver
schillende dispuuthuizen af, in de hoop ge
vraagd te worden toe te treden tot een populair
dispuut. Dat betekent dat er de hele nacht rood aangelopen
jongetjes in jasje-dasje staan te schreeuwen tegen andere
jongetjes, en ze zich overdag verplaatsen naar het park, waar
ze verder schreeuwen. De aderen op hun voorhoofd ge
zwollen, de ogen bloeddoorlopen, de rug recht van privile
ges. Natuurlijk, er zijn ook meisjes, en die gillen en zuipen
ook, naast het snuiven van ketamine in de bosjes voor mijn
tuin.
Ik bel de politie. Ze vragen me wat ik precies zag. Een jaar
geleden gebeurde hetzelfde, alleen ging het toen om een
Noord-Afrikaans ogend iemand. De politie kwam met drie
man sterk de situatie opnemen. Nu zegt de vrouw aan de
telefoon dat het vermoedelijk baldadigheid is. Niet leuk,
maar ja. Vast een studentengrap. Als ik wil, mag ik de beel
den wel komen brengen, maar ze gaan er waarschijnlijk
niks mee doen. Beter om gewoon effe chill te zijn hierover,
er is tenslotte niets gebeurd. Nee. Vorige keer ook niet. Die
gozer werd gepakt. Deze staat vanavond weer op de stoep
bier te jatten. En over tien jaar aan het roer van de macht.
Een robot brengt bestellingen rond in een restaurant in de Indiase stad Bangalore.
Vijf obers op wieltjes serveren de maaltijden, een zesde leidt de gasten naar hun
plek. Bij restaurant Robot, deze week geopend, werken ook echte mensen: zij
schieten hun artificiële collega's zo nodig te hulp, bijvoorbeeld bij klachten. foto afp
In een stiltecoupé in de
trein ongestoord
werken of even lekker
bijkomen? In Brazilië
kun je dat gevoeglijk
vergeten. Trein- en
metrowagons zijn voor
ambulante verkopers de
perfecte plek om hun
waar aan de man of
vrouw te brengen. Soms
zelfs gewapend met
een megafoon.
JOOST DE JONG
RIO DE JANEIRO
,,Water te koop, 2 real (50
eurocent, red.), Coca-Cola 3.
Twee voor 5 real!'' De trein
van het immense station
Central do Brasil in hartje
Rio de Janeiro richting de
buitenwijken heeft zich nog
niet in beweging gezet, of
de eerste verkoper meldt
zich. Drankjes in alle soor
ten en smaken. Met luid ge
schreeuw aangekondigd.
Bedenk iets en het is te
koop in de treinen van Rio.
Chocolade, chips, popcorn,
snoep. Maar ook koptele
foons, speelgoed, hoesjes
voor je ID-kaart, dames
slips, theedoeken, sokken,
ghettoblasters, een schroe
vendraaierset. Je zou het
maar net nodig hebben.
De herkomst is doorgaans
onduidelijk. Sommige ver
kopers slaan hun waar in bij
een reguliere groothandel,
niet zelden gaat het om ge
stolen spullen.
Een treinreis in Rio is een
belevenis. Vanwege de be
stemming, naar het volkse,
ruige noorden of westen
van de stad. Maar ook van
wege de 'handel' onderweg.
Zo'n tienduizend handela
ren bevolken de zeven lij
nen in de regio. Enkelen
hebben daarvoor een ver
gunning, de meesten niet.
Om op te vallen, gebruiken
sommige verkopers zelfs
microfoon en luidspreker
om 'de aanbieding van de
dag' aan te prijzen. In de
metro is dat nauwelijks an
ders, hoewel verkopers be-
smuikter te werk gaan van
wege strengere controles.
Wat hier de 'rust' ver
stoort, is vooral muziek van
straatmuzikanten. Samba,
Braziliaanse popmuziek of
internationale klassiekers.
Soms betreden conservato
riumstudenten de wagons
en staat het gangpad vol
met violisten, contrabassis
ten en cellisten. Om een
symfonie ten gehore te
brengen, bijvoorbeeld.
Eigenlijk mag het niet
meer, sinds een zoon van de
extreemrechtse Braziliaanse
president Jair Bolsonaro on
langs bij de rechter een ver
bod afdwong op muziek in
het ov. Hij noemde het een
gevaar voor de veiligheid.
Veel indruk maakt het ver
bod nog niet, er wordt naar
hartenlust doorgetoeterd.
's Nachts weten mijn oordoppen de geluiden van kinde
ren die in een week al hun hersencellen afbreken, nauwe
lijks te dempen. Maar het geeft niet. We zijn allemaal jong
geweest. Laat ze lekker ra
zen en tieren, over enkele ja
ren moeten ze zich de tyfus
werken om hun studie
schuld af te betalen. Hoe
wel, niet de jongetjes in
mijn straat. Zij betrekken de
mooiste panden van Am
sterdam. Traditie en zo.
Mijn dochter fietst langs ze.
Ze rechten hun rug, de borst
naar voren. Wit mannelijk
privilege bruist door hun
aderen. Ze wanen zich hun
vader. ,,Hé hertje'', roepen
ze en versperren haar weg.
Joelen met zijn allen. Ze
mogen dit. Het is hun week.
Hun stad, hun land. Lachen,
joh. Trekken aan de bagage
drager, samen stinkend naar
bier en sigaretten. En ze
laten weer los, want joh, ze
doen niks. Kom op zeg,
beetje gekkigheid mag toch
wel. Schreeuwen iets met
knor of feut en dan is het
wel weer prima. Dus even
chill doen en blijven lachen.
Nog een paar jaar en je ligt
bij de gynaecoloog en een
van deze gasten staat tussen
je benen. Dan ben je blij dat
je hem geen rotschop hebt
gegeven.
Een van deze nachten
word ik wakker. Mijn hond
Lola blaft hysterisch. Ik doe
mijn oordoppen uit en kijk naar de beveiligingsapp op mijn
telefoon. Er klimt iemand over mijn hek. Enkele minuten
lig ik verstijfd van angst niet te weten wat ik moet doen.
Dan wint de woede en ren ik naar buiten, om nog net twee
mensen weg te zien rennen. Later zie ik op de camerabeel
den dat het ging om een meisje met staart en een jongen
met Thierry Baudethaar, dralend door mijn tuin.
ZATERDAG 24 AUGUSTUS 2019 GO
