meteen in de lift. Meestal scheelt zo'n tv-
optreden 10.000 stuks. Maar geen 80.000.
Ook Matthijs van Nieuwkerk noemt dit
aantal opmerkelijk. Ik vind het ook een
raar succes en denk dat het niet alleen aan
DWDD te danken is. Misschien vindt het
publiek Eus en mij een leuk duo. We heb
ben een zonderlinge zielsverwantschap.
We worden veel gevraagd, op voorlees
avonden, maar ook op Lowlands, Noorder
zon en andere grote festivals. De agenda
loopt vol tot december. De uitgever zal ze
ker geld ruiken, wie niet?
Zelf vind ik het fijn dat er straks weer een
fysiek boek te koop is. Met verhalen. Er was
niets meer van mij, alleen antiquarisch.
De dood ging even vóór de literatuur (zijn
vrouw Karin maakte in 2002 een eind aan
haar leven, red.) en mijn hoofd stond niet
naar publiceren. Als mensen na Pessimisme
kun je leren vroegen: 'wat kunnen we nog
meer lezen?' had ik geen antwoord. Nu wel.''
,,Daar ben ik mee bezig, een gedichtenbun
del, die komt eind oktober. Maar met Pessi
misme kun je leren is een ander publiek aan
geboord. Mijn houdbaarheidsdatum was
waarschijnlijk verstreken, iets wat ons alle
maal overkomt. Voor die jongere groep is
mijn werk onbekend. Overigens heb ik er
ook nieuwe verhalen tussen gestopt. Een
paar korte en een wat langere. Welke? Dat is
aan de lezer om uit te vinden. Het is niet ge
bruikelijk bij zo'n bloemlezing, maar geen
hond bij de uitgeverij heeft het gemerkt. Ik
heb nogal wat verhalen geschreven, dus ziet
niemand tussen de bomen het bos meer.''
,,Ik vind dat prettig. Even wat anders. De
boekenwereld is al zo saai. Kom op: ik ben
toch een saaie man met een oude kop?
Schrijvers zijn duffe mensen. Daar helpt
geen strak pak aan. Ik moet het niet hebben
van mijn blue eyes. Mijn rug is kapot van het
werken, glamour is een begrip dat ik niet
ken. Wat mij wel lukt is een beetje perfor-
men: mijn gedichten en verhalen enthou
siast brengen.''
,,Ik heb niet ineens een Mercedes of een
jacht gekocht of zo. Ik ben weinig luxe ge
wend. Ik zou wel weer eens op reis willen.
D e laatste keer dat ik geweest ben was zes
jaar geleden, naar Riga. Maar nu heb ik het
gewoon te druk. Bovendien krijg ik bin
nenkort een nieuwe hond. Een soort vluch-
telingetje uit Bosnië. Als hij er is, word ik
weer een jongen van twaalf. Steek ik al mijn
tijd in hem. Daarom twijfelde ik ook: moet
ik hem wel nemen, met al die optredens?
Maar mijn vriendin Katrin zei: 'Doe dat nou
maar. Je kan niet zonder hond. Goed voor
je dagritme: wandelen, dan werken.' Ze zei
ook: 'Dan heb ik nog iets van je als je dood
gaat.' Nou lekker! Maar goed, ik ben 70 en
zij is 53.
Eerlijk: vlak voor het succes met dit
boekje wilde ik stoppen met optreden.
Stoppen met alles eigenlijk, geen boekjes
meer. Ik had twee uitnodigingen, waarvan
er één niet doorging. Deprimerend. Want
ik moet werken tot mijn dood. Ik ben be
gonnen als leraar en later heb ik zeven jaar
als docent in een bajes gewerkt. Verder ben
ik altijd zelfstandig geweest en had ten
slotte een pensioentje dat niks voorstelde:
200 euro per maand. Toen ik AOW kreeg
had ik 1200 euro terwijl mijn vaste lasten
1100 euro bedroegen. Dan leef je niet, dan
overleef je. Dan ken je alle goedkope zaken,
ga je in de supermarkt op jacht naar de
aanbiedingen, ben je als je met de trein
moet altijd bang voor saldotekort. Terwijl
je óók weet dat er genoeg mensen zijn die
het slechter hebben. Geldgebrek tekent je.
Armoede hangt in elke naad van je bestaan,
elke porie van je lichaam.''
Maar waarom dan geen nieuw werk?
Waarom doe je zoiets?
Heeft zo'n bestseller impact op je
dagelijks leven?
Maar dan permitteer je jezelf toch wat
meer als je het financieel onverwacht
breder hebt?
ZATERDAG 17 AUGUSTUS 2019 11
