eikaars leven eruit zou gaan zien? Dat Jan
architect zou worden, wist iedereen. Mis
schien was het jaar in Italië voor hem wel
een soort verzet tegen die zekerheid die ie
dereen had over zijn toekomst, als zoon van
een architect, die zelf ook weer de zoon was
van een architect. Dat Sam wiskundige zou
worden, hadden we ook vermoed, het leek
ons gewoon het beroep waar je zo slim als
hij voor moest zijn.
En dat ik schrijver zou worden? Nee, dat
was toch min of meer een verrassing.
,,Nou'', preciseert Sam, ,,je had wel altijd
van die grootse idolen. Bob Dylan, soms
een voetballer. Die overgave verried dat jij
zon op iets groots. Maar je had geen idee
van wat dan, hoe of waarom.''
Dus, concluderen we, waren er vijftien
jaar geleden al genoeg aanwijzingen te vin-
den voor ons latere leven. Als we maar had
den geweten waar te zoeken. Misschien is
dat wat volwassen worden betekent: leren
welke aanwijzing een voorspelling is en
welke een dwaalspoor.
Vanavond vindt op het grote plein een
'middeleeuwse' uitvoering plaats. Een
handvol in zware fluwelen kleren gehesen
mannen en vrouwen gaat elkaar onhandig
te lijf met logge zwaarden. Elke keer als ze
elkaar raken, klinkt een zwaar klunk.
Lacherig kijken Sam, Jan en ik vanaf de
trappen waar we zo veel avonden hebben
doorgebracht, wachtend op iets dat kon
doorgaan voor avontuur. Maar misschien
is onze lacherigheid misplaatst, bedenk ik
me dan. Wij doen hetzelfde als zij, we voe
ren iets op van lang geleden, we wagen ons
aan hetzelfde onmogelijke verlangen als zij:
om iets wat voorbij is te herbeleven.
Na de vierde campari begin ik dat tragi
sche verlangen anders te interpreteren: als
teken van vriendschap. Misschien is onze
vriendschap niet helemaal verwaterd, of
zelfs helemaal niet. Hij is hooguit veran
derd, hij heeft zich alleen aangepast aan
onze veranderende levens. Misschien, be
denk ik me, is een flexibele vriendschap de
duurzaamste band die je in je leven kunt
opbouwen. Ik kijk naar links en rechts, naar
Jan en Sam, en leg me neer bij het besef dat
ik op dit moment gewoon gelukkig ben.
De vraag waarom iemand wordt wie hij
uiteindelijk is, is onmogelijk te beantwoor
den. Toch is het niet gek om af en toe op
zoek te gaan naar wie je met meer bent,
welke huiden er in de loop van de jaren zijn
afgeworpen. En welke vrienden erbij waren
toen je dat deed.
Hadden we destijds een idee hoe ons en
ZATERDAG 17 AUGUSTUS 2019 29
