'Werk geeft
structuur,
houvast.
Daarbuiten
ben ik een
stuk
verlegener'
Cabaretier, zanger en acteur Paul
Groot herkent zichzelf wel in kroegbaas
Kootje de Beer. Hij is soms net zo sociaal
onhandig als het personage dat hij vanaf
25 september vertolkt en dat al decennia
lang volksstammen tot de verbeelding
spreekt in 't Schaep met de 5 Pooten.
Staat de zingende barman achter de
tap met een theedoek over zijn schouder,
dan voelt hij zich in zijn element. Maar die
zekerheid smelt als sneeuw voor de zon
zonder de bescherming van de toog: privé
beweegt hij zich een stuk ongemakkelijker.
Hij weet zich bijvoorbeeld niet te gedragen
tegenover die leuke Doortje.
Paul Groot, bij het publiek vooral bekend
door vijftien seizoenen imitaties in kijk
cijferhit Koefnoen: ,,Werk geeft structuur,
houvast. Daarbuiten ben ik een stuk verle-
gener. Als de bewonersvereniging in mijn
buurt een feestje organiseert, heb ik last
van drempelvrees. Ik ben sowieso geen
partyganger. Als het moet doe ik het, maar
ik ga niet uit vrije wil tussen vijftig mensen
zitten. Mijn natuurlijke behoefte is afstand
houden. Als kind al. Ik goochelde, tekende
en maakte muziek; allemaal dingen die je
alleen doet.
Er zijn weken dat ik redelijk solitair leef.
Soms heb ik daar last van. Zie ik door mijn
raam bootjes in de Prinsengracht varen vol
vrolijke mensen en denk ik: o leuk, en dan
heb ik niks afgesproken. Maar goed, de vol
gende keer bij mooi weer zit ik ook in zo'n
sloep, hoor. Ik ben niet compleet asociaal.
Ik ben nu vijftien jaar alleen. Ik had wel
scharrels, leuke mannen, maar commit
teerde me nooit. Dan heb ik alles voor het
zeggen. Hoef ik nergens over te onderhan
delen. Als ik mijn agenda moet afstemmen,
is dat toch beperkend voor mijn vrijheid.
Natuurlijk weet ik dat gezelschap en erva
ringen delen leuk en verdiepend kan zijn.
Maar tot nog toe ging vrijheid boven ver
dieping. Wie weet verandert dat nog. Ik
heb nu iemand ontmoet van wie ik denk:
dat is veelbelovend. Maar verder wil ik er
niets over zeggen, het is al eens eerder mis
gegaan.''
Groot viel vooral voor de muziek van
't Schaep. Hij noemt liedjes als Vissen en
Als je mekaar niet meer vertouwen kan kod
dig, dartel en geniaal. Maar hij vermoedt dat
de overzichtelijke wereld en de verbonden
heid tussen mensen in Eli Assers klassieker
over de Jordanese kroeg ervoor zorgden dat
't Schaep zich ontpopte tot oer-Hollands
monument.
Daarnaast is hij nuchter: de belevenissen
rondom de kibbelende stamgasten keren
steeds terug (er zijn diverse tv-series, een
toneelstuk en een musical) omdat ze sco
ren. Met een nieuwe titel blijkt het moeilijk
om een zaal vol te krijgen. Kortom: de
keuze voor nostalgie en weemoed is een
veilige.
,,Maar het café als metafoor voor de
maatschappij waarin we het met elkaar,
ondanks onze verschillen, moeten zien te
rooien, inspireert nog steeds. Of misschien:
is relevanter en urgenter dan ooit. Want
het is er bepaald niet gemoedelijker op ge
worden.''
Maakt u zich zorgen?
,,Nou, ik zie polarisatie, kampen, mensen
die fel van zich afbijten en elkaar via social
media te lijf gaan. Over elkaars gedrag, poli
tiek, tv-optredens. Dan denk ik: jongens,
wat een narigheid, je hoeft niet zo vinnig
te reageren. Velen zijn van goede wil, be
doelen het aardig. Maar nee, daar moet dan
op worden ingehakt. We nemen elkaar
overal de maat en niet op een manier zoals
in 't Schaep, waar nog een gevoel van
warmte en vriendschap onder alle opmer
kingen, roddels en commentaren door
schemert. Daar merk je: zij geven om elkaar.
Nu gaat het er snoeihard aan toe. Lijkt het
ook alsof mensen geen kans en tijd wordt
gegund, alsof er wordt genoten als iemand
onderuit gaat. Kasper van Kootens typetje
in De Avondetappe dat van de buis verdwijnt
na kritiek, Art Rooijakkers die na zijn eerste
uitzending van de zomertalkshow com
pleet wordt afgefakkeld. Daar zakt de moed
je toch van in de schoenen? Je moet dft
doen en je mag dat niet meer zeggen...
12
