w
V
'Wjm
'Verliezen maakt het
verlangen om te winnen
alleen maar groter'
7
Loïs Lekawael: ,,Dat blijft mijn doel: hockeyen
in een oranje shirt." foto lex de meester
geen last van hoor, zo ben ik gewoon."
Past dat wel bij topsport?
,,Op het hockeyveld gaat de knop om en
schreeuw ik meer, ook naar anderen. Teamge-
nootjes zeggen soms: 'Buiten het veld ben je
heel anders.' Daar ben ik inderdaad niet zo uit
gesproken. Dat hoop ik ook te leren in Amerika.
Ik mag wel wat assertiever worden. Niet dat ik
nu over me heen laat lopen, maar ik moet meer
voor mezelf opkomen. Ik kan te lief zijn."
Je bent ook nog maar zestien.
,,Dat is ook zo. In september word ik zeventien
en dan nog ben ik de jongste van het team in
Boston. De andere meiden zijn tussen de 18 en
21 jaar. Geeft niet, daar leer ik veel van."
Voel je soms geen twijfel?
,,Zeker wel. Het zal mentaal ook best zwaar wor
den. Ik kan niet mama bellen en vragen of ze
even langs komt. Toch is dit een kans die ik met
beide handen moet aanpakken. Weet je, één jaar
studeren op Boston College kost eigenlijk
86.000 dollar. Dus dat het college mij dit aan
biedt, is echt een lot uit de loterij."
Geen angst voor heimwee dus?
,,Niet echt. En als ik mijn doelen wil bereiken,
moet ik daar een aantal dingen voor laten. Ik
vind het wel belangrijk om te onthouden waar
ik vandaan kom."
4-ï»
Z
U
Omschrijf dat eens.
,,Uit een heel leuke familie. Een kleine stad,
Middelburg. Uit Zeeland. Het strand en de zee
passen heel goed bij mij. Wat dat betreft trek ik
letterlijk de wijde wereld in. Het is niet erg om
dat in mijn eentje te doen. Ik ga zo veel nieuwe
mensen leren kennen."
Je ouders zijn gescheiden en je woont bij je
moeder. Jullie doen nu alles samen.
,,We hebben samen veel meegemaakt en dat
maakt ons sterk. We kunnen heel goed praten
en soms elkaar achter het behang plakken.
Mama heeft in haar eentje voor mij moeten zor
gen en dat waardeer ik enorm. Papa mis ik altijd,
maar ons contact is goed."
Wat vinden zij ervan dat je vier jaar naar de an
dere kant van de oceaan gaat?
,,Ze hebben het er natuurlijk moeilijk mee. Maar
ze gunnen het me wel. Ik zeg ook steeds: ik ben
niet vier jaar weg. In de winter kom ik alweer
een paar weken terug. En in de zomer ook."
Kijk eens vier jaar vooruit. Wat zie je dan?
,,Dan kom ik terug naar Nederland en wil ik hier
verder studeren. En alsnog gaan spelen bij Den
Bosch. Daar heb ik toen ik dertien was in een se
lectie gespeeld, maar de stap was toen te groot.
Na Amerika wil ik het opnieuw proberen. Bij
Den Bosch of Amsterdam, de topclubs. Clubs
met meiden die elkaar opvreten op het veld.
Niet zeiken, doorgaan. Ik weet zeker dat dat bij
Boston ook zo zal zijn. Nu ben ik nog niet goed
genoeg voor die clubs of voor Nederland onder
18. Na Amerika wel, hoop ik. Want dat blijft
mijn doel: hockeyen in een oranje shirt."
GO ZATERDAG 10 AUGUSTUS 2019
1
Mf
