9
Waar gaat
mijn plas nou
naartoe als ik
aan boord
naarde wc
ga? Ik eet
dus nooit
meer vis
(groot)ouders met kinderen en
hobbyfotografen. De matroos moet
kinderen, ook de onze, af en toe ma
nen niet op de machinekamer te
klimmen. Voor de rest is de vaart
gewoon geschikt voor kinderen, ze
ker nu, bij een zwakke westenwind,
stralend weer en kalm water. Hoe
het de zeebenen van kinderen ver
gaat op woeliger baren, kunnen we
Zeehondensafari
niet zeggen. Als zandschip DC
Brugge voorbijtuft schommelt
onze kotter een beetje. Had voor
ons kroost nog wel meer gemogen;
,,Woohoo!!!"
Kapitein Bert vertelt tijdens het
varen in de moerstaal en het Duits
over het ontstaan van de Wester-
schelde, beschermd natuurgebied
De Hooge Platen daar middenin en
in het bijzonder over De Bol; het
stuk van de zandplaten dat ook bij
vloed droog blijft, welke vogels er
broeden en waar een populatie van
ongeveer 200 gewone en grijze zee
honden graag vertoeft. Wij volwas
senen vergapen ons aan de aanblik
van dit bijzondere eiland, maar de
educatieve uitleg zal de kids worst
wezen. Die worden ongeduldig.
,,Waar zijn de zeehonden nou?"
Babyzeehond als bonus
Niet lang daarna, jawel hoor, daar
zijn ze! Een groep zeehonden ligt te
soezen op de zandplaat. We hebben
wel de verre-, pardon zeehonden
kijkers nodig om alles goed te kun
nen zien. En dat die vanzelf scherp-
stellen, is dan weer wel ontzettend
handig! Blanche is wel een beetje
teleurgesteld dat de zeehonden zo
ver weg zijn. ,,Ik dacht dat je ze kon
aaien." Een eindje verder op het
strandje van De Bol ligt een groepje
dichterbij, met als bonus nog een
babyzeehond erbij en d^e kunnen
we wel heel goed zien. Ze bobberen
een beetje onhandig over het
strand. ,,Er ligt er eentje te bana
nen!", zegt Romée. ,,Zo houden ze
hun kop en flippers droog." Blijk
baar goed opgelet op school.
,,Er ligt een dode haai op de zand
plaat" gilt Blanche terwijl ze door
de verrekijker kijkt. ,,Of een orka."
Het blijkt uiteindelijk plastic afval
te zijn, wat meteen een goede gele
genheid is het te hebben over
waarom je geen afval overboord
mag gooien. De boodschap komt
aan.
Het is die woensdag prachtig
weer. Er is maar één dreigende
wolk, recht boven ons hoofd. En ja
wel, een bui. We proberen het stoer
uit te zingen, maar even later vluch
ten we toch maar benedendeks.
Kunnen we ook meteen de kantine
bekijken.
Omdat het snel opklaart, nemen
we geen koek of cola. De Festijn is
inmiddels aan de terugtocht naar de
haven begonnen. We hebben an
derhalf uur gevaren en de tijd is
omgevlógen. Iedereen heeft het
naar de zin gehad.
Op safari gaan, maakt hongerig,
dus besluiten we nog even in Bres-
kens te blijven voor de lunch. We
buigen ons in een van de vistentjes
over een gezinsbak kibbeling. Om
haar eigen portie op slinkse wijze
wat te vergroten, besluit Blanche
haar tweelingzus te herinneren aan
haar eerdere stellige bewering. Het
doet Cléo, helaas voor Blanche, niet
veel. ,,Deze vis was toch al gevan
gen."
zaterdag 10 augustus 2019
Finn, Romée, Blan
che en Cléo speuren
met een verrekijker,
pardon, zeehonden
kijker, de zandplaten
in de Westerschelde
af op zoek naar zee
honden.
FOTO'S PETER NICOLAI
Tijd om aan boord te gaan voor de zeehondensafari!
