Ontspannen
ouders, ondanks
de bende
Y
Kiezen uit 86.000 soorten
David Arjan
De meeste
kinderen worden
gelukkig geboren.
Het is zaak dat
niet te verpesten
Zestig jaar geleden was het een noviteit op de
Nederlandse eettafels. Nu is een bordje rijst niet
meer weg te denken. Van snelkook tot zilvervlies,
van pandan tot basmati: wat is wat?
26
David en Arjan (r.)
van geluksplatform
365 Dagen Succesvol
delen hun lessen
voor een leuker leven.
Sinds ik een paar
weken geleden ver
telde dat David en ik
een boek schrijven
voor ouders en op
voeders, stroomt mijn mailbox
over. Of ik misschien een tip
heb. Of tien. Dus zit er niets
anders op dan open kaart te
spelen: ik ben niet bepaald
een geweldige opvoeder. Het
is verleidelijk om daar roman
tisch en idealistisch over te
doen in het boek dat we
maken, maar als ik echt eerlijk
ben, dan zijn de meeste van
mijn principes over de opvoe
ding van kinderen inmiddels
stukgeslagen tegen de muren
van de werkelijkheid.
Mijn kinderen eten weleens
voor de tv. Ze trekken elkaar
geregeld de haren uit het
hoofd. Ze zeuren om de iPad
en die krijgen ze soms ook. Ik
koop ze om met een toetje
zodat ze toch broccoli eten. Ik
schreeuw soms tegen ze of sla
met mijn hand op tafel. Ik laat
ze met verschillende schoe
nen aan naar school gaan. Ik
heb niet op alles een antwoord
en ik weet het meestal niet.
Vaak heb ik achteraf spijt van
mijn aanpak.
Mijn lief en ik kijken elkaar bij
dit soort voorvallen aan en we
denken: hoe lossen we dit nu
weer op? We maken er kortom
een potje van.
Gelukkig geeft dat niet.
Het is niet de taak van ou
ders perfecte ouders te zijn,
net zo min als het de taak is
van kinderen perfecte kinde
ren te zijn. Fouten maken is
onvermijdelijk. Misschien is
het zelfs de bedoeling, zodat
je kind iemand heeft om zich
tegen af te zetten en een eigen
identiteit te ontwikkelen. Het
leven is uiteindelijk niet
bedoeld om zonder kleer
scheuren door te komen.
Ondanks de bende ben ik er
dus best ontspannen over:
opvoeden leer je pas terwijl je
het doet en dan is het ook nog
eens met elk kind anders.
Maar waarom dan toch dat
boek? Ik geloof dat er in ieder
mens een licht zit. Een kracht,
een grote liefde, misschien wel
een innerlijke glimlach. Om
het goede te doen, de wereld
mooier te maken, te zorgen
voor de mensen om hen heen.
Die glimlach is het grootst bij
kinderen. Omdat kinderen de
wereld bestormen vanuit ver
trouwen en nieuwsgierigheid,
vallend en opstaand, elke dag
lerend, lachend en huilend,
volledig open, helemaal zich
zelf- altijd vooruit.
En die glimlach dooft uit.
Op het onbeschreven blad van
elk kind komen de woorden te
staan van volwassenen: pas op.
Doe dat nou niet. Doe maar nor
maal. Stel je niet aan. Het kind
leert: ik kan me maar beter
aanpassen, zodat ik niet word
afgewezen. Jaren later denkt
het inmiddels volwassen kind:
wie ben ik zelf ook alweer?
Ik ontmoet elke dag mensen
die als klein kind niet zijn
gezien voor wie ze werkelijk
zijn. Die verdrietig waren en
dat niet mochten zijn. Die
bang waren en nergens heen
konden gaan. Of die zó wer
den opgehemeld dat ze elk
risico gingen vermijden, om
vooral niemand teleur te stel
len. Terwijl: de meeste kinde
ren worden gelukkig geboren.
Het is onze opdracht dat niet
in de eerste paar jaar te ver
pesten door ze in die nauwe
vormpjes van onszelf te
duwen. De rest komt vanzelf.
-Arjan Vergeer
ederland was
midden jaren 50
toe aan iets
nieuws op tafel.
In opdracht van
fabrikant Lassie brachten
twee ingenieurs een bij
zonder product op de
markt: Toverrijst. Ze had
den er drie jaar aan ge
werkt. Door fabrieksmatig
voorstomen had die rijst
na het koken een droge
korrel. Dat was een presta
tie, want rijst bereiden was
tot die tijd geen eenvou
dige bezigheid. Lette je
niet op, dan was het resul
taat of te papperig of on
gaar. De gemiddelde kook
tijd bedroeg 25 minuten,
maar dat gaf geen garantie
voor een goed resultaat.
Toverrijst kon zonder was
sen in de pan, kookte je
slechts 8 minuten en liet je
15 minuten staan, met de
deksel op de pan. Een uit
komst voor huisvrouwen
die een verrassend gerecht
wilden bereiden.
Rijst werd populair, mede
door de opmars van de
Indonesische keuken.
Volgens Paul Stam, mar
ketingmanager van Lassie,
eten wij inmiddels gemid
deld 3,5 kilo rijst per per
soon per jaar. De grootste
rijstproducent is China,
Thailand is de grootste
exporteur. Ook uit India,
Pakistan, Bangladesh,
Myanmar, Vietnam, Indo
nesië, Japan, de Filipijnen,
Afrika, Amerika, Italië,
Frankrijk en Spanje komen
diverse rijstsoorten. In de
databank van het interna
tionale instituut voor rijst-
onderzoek in de Filipijnen
zitten 86 duizend soorten
uit 113 landen. We onder
scheiden kortkorrelig,
middenkorrelig en lang-
korrelig.
Wat werken we nu ei
genlijk naar binnen?
1. Rode
rijstsoorten
2. Wilde rijst
3. Zwarte rijst
of verboden rijst
4. Kleefrijst
ZATERDAG 3 AUGUSTUS 2019 GO
\d
Reageren? zo@persgroep.nl
MARIE LOUISE SCHIPPER
Deze rijst, er zijn
vele variëteiten
bekend, heeft een
roodbruin vliesje
om de korrel en
komt van origine
uit Centraal-Azië.
Sinds 1980 wordt
een rode lang-
korrelige ook in de
Franse streek de
Camargue geteeld.
Dit is eigenlijk geen rijst, maar een
grassoort uit Noord-Amerika. Heeft
superfoodstatus, dus er hangt een
prijskaartje aan (350 gram kost
ongeveer 8 euro). Hoed u voor
namaak: veel fabrikanten mengen
deze 'rijst' met gewone.
Dit is een langkorrelige rijst waarvan
sommige soorten kleverig zijn. Van
wege het vezelgehalte is deze rijst
populair onder gezondheidsfreaks.
Zijn bijnaam is 'verboden rijst'. In het
oude China was deze rijst zo zeld
zaam dat alleen de keizer en som
mige hooggeplaatsten ervan aten.
Kleefrijst, sticky rice, glutinous rice
of ketan is een langkorrelige variant
die je met de handen kunt eten.
Deze rijst bevat veel zetmeel.
