Femke van der Laan
Hand in hand, zo is
de zee minder eng
Zo doen zij dat
Vijftig jaar na historische rel ligt
de gay pride in VS onder vuur
«y
VEEL GEDEELD
De WorldPride
Jcwam dit jaar
naar New York
10
Een bootje van riet
taand in
de branding
tel ik steeds
opnieuw
de dertien
kinderen
Saskia Noort is met vakantie.
Ze heeft Femke van der Laan uitgenodigd
om haar in die periode te vervangen.
Amsterdam vergaapt
zich dit weekeinde weer
aan de Canal Parade.
In New York, bakermat
van de gay pride,
bestaan inmiddels twee
concurrerende parades.
KARLIJN VAN
HOUWELINGEN
NEW YORK
Extravagant is New York al
tijd - van een man in een
jurk kijkt niemand op. Maar
één week per jaar overtreft
de stad haar eigen tolerantie
voor alles wat afwijkt van
de norm: tijdens de pride-
maand in juni. De regen
boog, symbool van de ho
mobeweging, staat dan op
T-shirts en tassen, wappert
aan winkelpanden en bal
kons, verschijnt op bierfles
jes om speciaal 'pridebier'
aan te prijzen en kleurt de
flamboyante kostuums van
deelnemers aan de afslui
tende parade door de stad.
Dit jaar was het feest nog
groter dan gewoonlijk. De
WorldPride kwam naar
New York, de stad waar vijf
tig jaar geleden de homo-
rechtenbeweging voor het
eerst luid en duidelijk van
zich liet horen. Toen de po
litie voor de zoveelste keer
gaybar Stonewall Inn bin
nenviel om antihomowet-
ten te handhaven, vochten
klanten terug.
De stad schat dat zeker
150.000 mensen door de
stad wandelden, sprongen
en dansten om de vooruit
gang sinds die rellen van
1969 te vieren in een uren
lange parade. Honderddui
zenden mensen kwamen
naar de route. Maar er is ook
flinke kritiek. Het is een
feestje van hypocriete be
drijven geworden, die
vooral hun kans grijpen om
mee te liften op de popula
riteit van de regenboogvlag,
vinden critici.
Ze organiseerden hun ei
gen Queer Liberation
March, in tegengestelde
richting. Het doel is om van
de pride weer een activisti
sche mars tegen onderdruk
king van minderheden te
maken, geen reclamekara
vaan voor het bedrijfsleven
en politici. Want er is veel te
vieren, maar ook nog veel te
doen. In 2018 werden in de
VS 26 transgenders ver
moord, overwegend zwarte
vrouwen. Een jaar eerder
waren het er 29 - meer dan
ooit geregistreerd.
En homorechten mogen
dan snel geaccepteerd zijn
door Amerikanen sinds het
huwelijk in 2015 werd open
gesteld voor mensen van
gelijk geslacht; er blijft een
orthodoxe groep gelovigen
die er niets van wil weten.
De regering Trump geeft
alle ruimte om onder meer
medische zorg te weigeren
aan LHBT'ers, en weigert
transgenders in het leger.
Paradoxaal genoeg stuurde
Trump ook via Twitter een
feestbericht ter ere van de
pride, over pogingen homo
seksualiteit wereldwijd uit
het strafrecht te krijgen.
mensen staan elke dinsdag in een azc in de rij om een vin
gerafdruk te geven, zonder gezucht. Ze wachten af of ze een
werkvergunning krijgen, of een plek om te wonen, zonder
gesteun.
Ik kijk naar mijn oudste. Zij deed het langst over het halen
van haar zwemdiploma's: uren en uren zat ik naast het
zwembad. Nu staat ze in zee en wordt haar hand vastgepakt
door een 11-jarig meisje met zwembandjes om haar armen.
Het meisje kan niet zwemmen en vindt de zee een beetje
eng, maar hand in hand met mijn oudste voelt ze zich veilig.
Samen wachten ze op steeds weer een nieuwe golf. Ze tel
len af en springen. Ik weet niet wat de ogen van het meisje
allemaal gezien hebben in de afgelopen jaren, maar nu stra
len ze: er is even alleen maar plezier. Ik tel weer tot dertien
en wens ze in gedachten allemaal plakkerige warmte, zuch
tende moeders en drie zwemdiploma's toe.
Femke van der Laan is columniste en weduwe van Eberhard
van der Laan, oud-burgemeester van Amsterdam.
Met deze boot, de Abora IV - vervaardigd uit twaalf ton riet en twee kilometer touw -
gaan twintig avonturiers vanaf half augustus proberen om van de Zwarte Zee naar
Kreta te varen. Als dat lukt is volgens expeditieleider Dominique Goerlitz het bewijs
geleverd dat de oude Egyptenaren al zeewaardige vrachtschepen hadden. foto afp
k sta tot mijn middel in de branding met mijn rug naar
de zee en tel kinderen. We zijn een week in Zeeland, half
op vakantie, half om een handje te helpen bij de kinder
vakantieweken die hier jaarlijks worden georganiseerd
voor vluchtelingen. Op de kleine camping verblijven
deze week zes moeders met dertien kinderen. Dus tel ik
daar in het water steeds opnieuw tot dertien. En elke keer
voel ik me een beetje opgelucht.
Af en toe werp ik een blik naar mijn eigen kinderen, die
ook in het water staan. Tot hun middel, zoals alle vrijwilli
gers, want verder gaan we niet: niet ieder kind hier heeft
een zwemdiploma. Die van mij wel. Drie diploma's per per
soon, zoals zoveel kinderen in Nederland. Het zou mij niet
eens verbazen als die negen diploma's er meer zijn dan de
dertien andere kinderen er bij elkaar hebben.
Het staat me nog helder
voor de geest hoe ik vaak in
wendig vloekend naar
zwemles reed op zondag
middag. De plakkerige
warmte, de frustratie over
het gat waar ze - sodeju! -
maar steeds niet doorheen
zwommen en dan na afloop
natte kindervoetjes in de
pijpen van een spijkerbroek
proppen: ik had er een hart
grondige hekel aan. Nu ik
hier sta, de zachte golven te
gen mijn rug voel en weer
tot dertien tel, schaam ik me
een beetje als ik terugdenk
aan mijn gezucht en ge
steun.
We praten veel met elkaar
deze week. Aan tafel, rond
het kampvuur, als we naar
het strand lopen, tijdens de
afwas: in een mengeling van
Nederlands en Engels, met
hier en daar wat handen en
voeten, hoor ik allerlei ver
halen. Verhalen over oorlog,
over vluchten, over niets
weten maar blijven hopen.
Verhalen die mijlenver af
liggen van de onvoorstel
bare luxe van zwemlessen
op zondagmiddag. Ik
zuchtte en steunde toen,
terwijl ik aan de rand van
een zwembad zat. Deze
ZATERDAG 3 AUGUSTUS 2019 GO
FOTO GC IMAGES
