'Ik wil leren
trouw te
blijven aan
mezelf'
BV DE LIEFDE
P r*\ i~-Z
Marlies (41) had relaties
met mannen en vrouwen
maar merkte dat ze steeds
meer op haar tenen ging
lopen. Daarom blijft ze
voorlopig liever alleen.
,,Ik kan nogal véél zijn als je mij voor
het eerst ontmoet. Ik ben een orkaan van
energie. Ik lach hard en maak platte grap
pen. Ik ben zorgzaam en trouw, fel, trots en
vrolijk. Voor veel mensen fungeer ik als
antidepressivum. Mijn vader noemt me
weleens een lichtbrenger. Mensen vallen op
die eigenschappen. Jammer genoeg vinden
ze die later juist vervelend.
Ik viel meestal voor mannen die mij niet
wilden. Op mijn beurt wees ik degenen af
die mij wilden. Tot ik op mijn werk Andro
leerde kennen. Hij was lief en zorgzaam,
we konden geweldig lachen samen. Al na
drie maanden trok ik bij hem in. Zonder
eigen spullen, die vond hij allemaal lelijk.
Mijn katten moesten in een aparte kamer
blijven. Ik had het allemaal over voor de
liefde.
Maar na drie maanden samenwonen was
ik een schim van mezelf, doodsbang voor
zijn woede-uitbarstingen over alles en
niets. Over een vuiltje bijvoorbeeld, want
hij had smetvrees. Of als hij mij onder de
douche hoorde zingen. Ik viel 10 kilo af, lag
vaak uitgeput in bed en hyperventileerde.
Familie en vrienden zag ik nauwelijks meer.
Toch geloofde ik hem, als hij zei dat ik nooit
meer iemand zou tegenkomen die zo van
me hield als hij. Maar op een keer zei hij op
het werk iets zo denigrerends tegen me, dat
een collega ervan schrok. Wat precies ben ik
vergeten. Ik wist opeens dat ik niet gek was.
Ik ging terug naar mijn eigen huis.
Daarna ontmoette ik Maaike. Echt een
fijn mens. Aards, vrolijk. Leven met een
vrouw leek me gemakkelijker dan met een
man. We hadden veel gemeen. Wat ge-
beurde was dat we ons allebei verregaand
aanpasten. Ik ruilde mijn kleurige jurken
en bonte sieraden in voor een broek en
sneakers en zag er steeds potteuzer uit.
Maaike kroop bij mogelijke conflicten
bijna over de grond om ruzie te vermijden.
Ze vond haar werk niet leuk en kreeg een
burn-out. Mij verweet ze dat ik mijn werk
met veel plezier deed en van kleinigheden
al gelukkig werd. Na drie jaar zette ze een
punt achter onze relatie. Ik heb twee weken
gehuild. Toen was het klaar.
Peter kwam onverwacht in mijn leven bij
het vrijwilligerswerk dat we allebei deden.
We hadden beiden interesse in koken en
filmmaken. Hij was grappig en ontzettend
slim. We hadden het gezellig samen, maar
hij vond het moeilijk mij echt deel te laten
worden van zijn leven. Hij kon niet op één
dag zijn aandacht verplaatsen van zijn werk
overdag, naar mij 's avonds. Dan raakte hij
in paniek. Dus zagen we elkaar alleen in
het weekend. Ik boette niet aan kracht en
vrolijkheid in, want doordeweeks had ik
mijn eigen leven. Hij hielp me mijn angsten
te relativeren, ik hielp hem bij het dempen
van zijn paniek, maar we liepen allebei
voortdurend op onze tenen. Ik voelde me
vaak te veel, hij voelde zich nooit écht op
zijn gemak. Elke seconde van elke dag kon
veranderen hoe hij over de relatie dacht.
We besloten uit elkaar te gaan voor we een
hekel aan elkaar zouden krijgen.
Dankzij therapie realiseer ik me inmid
dels dat ik liefdesrelaties te belangrijk maak.
Als ik een date heb, denk ik bij het uitzoe
ken van kleding: wat zou hij mooi vinden?
In plaats van: laten we eens kijken of we
elkaar leuk vinden. Daarom zoek ik voor
lopig bewust geen nieuwe relatie. Ik wil
leren om mijn tijd alleen nog te besteden
aan mensen die blij met mij zijn. En om
voor alles trouw te blijven aan mezelf.''
42
TEKST WILMIE GEURTJENS
ILLUSTRATIE STUDIO SKI
De echte namen van Marlies en
haar exen zijn bij de redactie bekend.
Wil je ook praten over je relatie?
magazine@persgroep.nl
