de minderheden
Ik heb geleefd
Jip kocht een ticket naar
Thailand. 'Ik wilde léven'
19
'Als ik niet
ziek was
geworden,
had ik
nooit met
die passie
geleefd
waarmee
ik nu leef'
'niet hetzelfde denkt en niet voor
de dingen strijdt waar wij voor
strijden', zoals Rapinoe om
schreef, wil ze niets delen. In een
bezoekje aan het 'jucking White
House' had ze bij eventuele winst
van de wereldbeker geen trek - ze
zei het al in januari, maar de uit
spraak kreeg afgelopen week een
tweede leven, omdat de president
niet kon nalaten erop te reageren.
Rapinoe had geen respect voor het
land, schreef hij op Twitter, en
moest eerst maar eens winnen. Zij
had alleen spijt van het scheld
woord, reageerde de voetbalster
fijntjes. ,,Mijn moeder zal daar
heel boos over zijn.''
De reprimande van de president
en de golf van vijandigheid van
zijn aanhangers die erop volgde
beangstigden vriendin Sue Bird,
schreef zij op The Players Tribune.
,,Het is als een uittreding uit je ei
gen lichaam.'' Maar Rapinoe? Die
is wel wat gewend, sinds ze de
toorn van patriottisch Amerika
over zich afriep met haar knielpro-
test. Over haters zei ze: ,,Er zijn zo
veel meer mensen die van me
houden, dus denk ik: Jeej! Mensen
houden van me! Dat is geweldig!''
Dat ze in een conflict met de
machtigste man van het land to
taal onaangedaan leek, vond Sue
Bird nog het normaalste aan de
onlinevete met de president. ,,Me-
gan doet dingen soms gewoon.
Doe het, hou ervan, en dan later,
uiteindelijk, als er tijd is, kun je je
er zorgen over maken.''
Trumps reactie is alleen maar
olie op Rapinoe's voetbalvuur,
denkt Jill Ellis, haar coach. ,,Ik zou
zeggen: kijk naar haar optreden
vanavond'', zei ze nadat Rapinoe
twee keer scoorde in de kwartfina
lewedstrijd tegen Frankrijk. ,,Dit
valt gewoon van haar af. ik denk
dat het haar zelfs voortstuwt.''
Haat
Broer Brian heeft het allemaal zien
gebeuren. Megan die knielde tij
dens het volkslied, Oost-Indisch
doof voor de haat die dat onder
sommige Amerikanen opwekte -
het maakte indruk, deelde hij met
sportzender ESPN. Je kunt je in
iets vastbijten, wat de gevolgen
ook zijn, realiseerde hij zich. Hij
dacht aan alles wat hij had uitge
spookt om heroïne te kunnen blij
ven gebruiken en aan Megan. Aan
wat zij had bereikt in het leven en
wat hij zelf voor elkaar had gekre
gen.
Broer Brian is nu 38, heeft zes
tien jaar vastgezeten, waarvan acht
in eenzame opsluiting. Maar hij
heeft zijn doel bereikt - het WK
van 2019 kijken in vrijheid. Min of
meer dan, zijn bewegingsvrijheid
wordt beperkt door een enkel
band. Het re-integratieprogramma
waarvoor hij zich heeft aangemeld
staat hem toe het laatste jaar van
zijn straf naar school te gaan bui
ten de gevangenis.
Na zijn opleiding wil Brian Ra-
pinoe jongeren behoeden voor de
fouten die hij heeft gemaakt. Over
de swastika's heeft hij spinnen
webben laten tatoeëren, achttien
maanden is hij nu clean. ,,Ik wil
een verschil maken'', zegt hij te
gen ESPN. ,,Ik wil zoals Megan
zijn.''
Annemarie Haverkamp praat met mensen over hun leven en het einde dat nadert.
Jip Schreibers is 21 als ze een
rugzak, een slaapzak en wan
delschoenen koopt. Plus een
enkele reis naar Bangkok. ,,Ik
had geen plan, ik wilde alleen
maar weg", vertelt ze. ,,Weet je wat
het is? Als je van zó diep komt, zó
hard de bodem hebt geraakt, dan heb
je het gevoel: slechter kan niet. Het
ergste wat me kon gebeuren was dat
ik doodging, en dat ging ik toch al. Ik
voelde geen enkele angst. Ik dacht:
the world is mine, here I come. Ik wilde
in het diepe springen. Léven!" Ze
bleef zes maanden weg, ontmoette
in India de vader van haar kind en
hervond zichzelf.
In een witte jurk en met haar
2-jarige dochtertje op schoot doet Jip
- inmiddels is ze 25 - haar verhaal.
Over hoe een hersentumor haar le
ven totaal ondersteboven keerde.
Het begon in 2013. Jip studeerde
Liberal arts and sciences aan de Univer
siteit van Maastricht. Ze woonde op
kamers en wilde documentairemaker
worden. Op vakantie in de Ardennen
viel ze tijdens een wandeling zomaar
op de grond, terwijl haar hele lijf
schokte. Doodeng. Na nog een epi
leptische aanval belandde ze in het
ziekenhuis. Daar kreeg ze de slechtst
denkbare uitslag: een kwaadaardige
hersentumor. ,,Ik werd geopereerd op
de dag dat mijn opa werd begraven'',
vertelt ze. ,,Voor mijn moeder was
dat ongelooflijk zwaar.''
De tumor werd verwijderd, maar
niet helemaal. Restjes bleven achter,
als de haartjes van een tennisbal. De
kanker zou Jip op termijn - welke ter
mijn wist niemand - fataal worden.
Na een periode van herstel bij haar
ouders in haar geboortedorp Asten
en de euforie omdat ze nog leefde,
zakte Jip weg in een depressie. ,,Ik
was boos op het leven. Waarom ik?
Wat had ik fout gedaan?'' Ze viel
kilo's af, ontwikkelde een eetstoor
nis. ,,Het voelde of ik alle controle
over het leven was verloren. Niet eten
werd mijn houvast.''
Met een gewicht van nog maar
39 kilo liet ze zich opnemen in een
kliniek. Het hielp niet. Ze zat zo met
zichzelf in de knoop dat ze hoopte
dat ze aan haar ondergewicht zou
overlijden. Einde strijd, einde pijn.
Het liep anders. Jip kwam thuis,
waar haar vader haar stimuleerde
haar sociale leven weer op te pakken.
Zo belandde ze op een avond aan de
bar naast een oudere man die haar
verdrietige relaas beantwoordde met
de nuchtere woorden: ,,Alleen jij
kunt jezelf veranderen.'' Het was de
eyeopener die ze nodig had. Met pie
ken en dalen krabbelde ze op, om op
een ochtend tot de conclusie te ko
men dat ze haar geboortedorp moest
verlaten. ,,Elke dag zag ik mensen
dezelfde rondjes lopen met hun
hond. Ik dacht: het leven heeft toch
meer te bieden?''
Ze pakte het vliegtuig naar Thai
land. In Azië voelde ze zich prettig
anoniem tussen de andere backpac
kers. Begin 2016 liep ze in een guest-
Jip Schreibers.
Wilt u ook
het verhaal
vertellen over
uw levenseinde
dat nabij is?
Annemarie@
persgroep.nl
house in India de Israëlische Max
tegen het lijf. Het was liefde op het
eerste gezicht. ,,Het voelde alsof ik bij
hem thuiskwam'', zegt Jip. Hij kwam
naar Nederland, zij bezocht hem in
Israël. Ze besloot haar studie te laten
voor wat die was en liftte samen met
hem door Scandinavië, Rusland, Iran,
Irak, Georgië, Armenië en Turkije. Ze
kampeerden in de vrije natuur en
wasten zich in de rivier. Jip vertelt
hoe ze werden uitgenodigd door
Syrische vluchtelingen aan de grens
met het oorlogsgebied. Drie nachten
deelden ze een klein kamertje zonder
stromend water met een gezin. ,,We
hebben zoveel warmte ontmoet. Dit
was voor mij het leven zoals het ook
kan zijn, in zijn puurste vorm.''
Met Max sprak ze over kinderen.
Konden ze een nieuw mensje op de
wereld zetten terwijl zij wisten dat ze
niet oud zou worden? Ja, vonden ze.
,,Ik kan leven vanuit angst, of voluit
leven. We weten niet hoe het loopt.
Wie weet is er over een paar jaar een
behandeling waardoor ik mijn doch
ter wel kan zien opgroeien'', zegt Jip.
Elk halfjaar krijgt Jip een scan. He
laas is de tumor nu weer actief en
heeft ze veel last van hoofdpijn en
epilepsie. Het is moeilijk om aan je
zelf toe te geven dat het slechter gaat,
zegt ze. Tijdens haar zwangerschap
trokken ze nog 7000 kilometer in een
busje door Europa en toen de baby
borstvoeding kreeg, pasten ze op een
huis in Ibiza, op dit moment verblij
ven ze bij familie in Nederland. Ze
zoeken een huurhuis. ,,We willen
blijven reizen, maar dan wel op een
andere manier. Ik moet goed slapen
en houd me aan een dieet om de aan
vallen zo veel mogelijk te beperken.''
Jip trekt het jurkje van haar darte
lende dochter recht. Ze is dankbaar
voor wat ze heeft. ,,Als ik niet ziek
was geworden had ik nooit met die
passie geleefd waarmee ik nu leef. Ik
doe wat mijn hart me ingeeft.''
Annemarie Haverkamp gaat op vakan
tie. Deze rubriek verschijnt 31 augustus
weer in de krant.
Megan Rapinoe: een wandelend
protest tijdens het WK voetbal.
GO ZATERDAG 6 JULI 2019
FOTO MAXIMILIAN NISTREANU
r
FOTO GETTY IMAGES
