Saskia Noort
Geen gezeik,
het resultaat telt
Zo doen zij dat
Zoenen in Frankrijk? Neem er
gerust een handleiding bij
VEEL GEDEELD
Amerikanen
vertelden thuis
vol verbazing
over frivool
draaiende
tongen
14
Hoe dan
ook, wat
echt niet
mocht was
zeiken over
slechte
slidings of
rare dribbels
Inspectieduik
Saskia Noort schrijft op deze plek
wekelijks over nieuws dat haar raakt.
\ou, dat vrouwenvoetbal van jou is niet om aan te
gluren.'
Hij kijkt wel. Alle wedstrijden. Om mij vervolgens
persoonlijk verantwoordelijk te houden voor elke
gemiste pass.
'Maar ze staan wel mooi in de finale.'
Vermoeide zucht.
'Ja maar vraag niet hoe.'
Hij wil het. Iedere dag. Een discussie om zijn punt te be
wijzen. Vrouwen kunnen niet voetballen. Tennis, dat kun
nen ze wel. Hockey, prima. Maar voetbal, het zit er gewoon
niet in. En hij kan het niet aanzien. Hij zegt het met een blik
alsof iemand een knijper op zijn ballen heeft gezet.
'Waarom kijk je dan?'
Hij weet het zelf ook niet.
'Er is niks anders op tv. Bijna Tour de France goddank.'
Hij kijkt om zich te ergeren. Om legitiem te schelden op
vrouwen bij iedere romme
lige voorzet. Om te kunnen
zeggen: 'je mag dit tegen
woordig niet slecht vinden,
maar slecht is het. Punt.'
Als hij er echt niet meer
uitkomt, begint hij over Ja
pan, dat wel goed was, of in
ieder geval beter, en dat ze al
les te danken hebben aan die
ene onterechte penalty.
'Normaal ben ik blij hoor
als Nederland iets wint, maar
dit.al die onverdiende
overwinningen, nee, ik kan
niet anders dan voor de VS
zijn.'
Ik begin over de laatste
keer dat de mannen in de
WK-finale stonden, tegen
Spanje negen jaar geleden,
die we keken in Spanje en
waarbij ik me liet ontvallen
dat het niet uitmaakte wie er
won, in beide gevallen kon
den we feest vieren. Tot op de
dag van vandaag is hij ervan
overtuigd dat deze opmer
king de wedstrijd heeft ge-
jinxt. Zoals ook een gang naar
het toilet, een blik op de tele
foon, de hup Holland hups-
jaal, het verkeerde merk bier,
de gelukssokken, oranje tom
poezen, nieuwe haring van
de Westermarkt, rechts voor
de televisie zitten, altijd in
dezelfde formatie, een wed
strijd kan bepalen. Verloren onze leeuwen, kwam dat omdat
ik onderuitgezakt in de bank hing en we geen Heineken
maar Estrella dronken. Hoe dan ook, wat echt niet mocht,
was zeiken. Over slechte slidings, aanstellerige schwalbes,
rare dribbels, niet gegeven kaarten en penalty's, buitenspel,
onder geen beding mochten we zuchten, rollen met onze
ogen, geilen op tegenstanders, vragen of dit nu buitenspel
was, de verdediging wel erg matig, of opmerken dat Italië
toch echt beter was, en knapper, met mooiere pakjes. Soms,
heel soms, als ze wonnen mocht je zachtjes zeggen dat ze
wel mazzel hadden. Bij winst stond er met chocoladeletters
iets als 'Oranje zinderde in zenuwslopende thriller' in De Te
legraaf. Morgen staan de leeuwinnen in de WK-finale. We
gaan op de bank zitten in dezelfde formatie, met oranje tom
poezen, Hollandse Nieuwe van de Westermarkt, bier van
Heineken en de hup Holland hupsjaal op het televisiealtaar.
'En voor een keer smeek ik je, zeik niet. Geloof, hoop, straal al
je positieve energie naar onze leeuwinnen en laat ze geschie
denis schrijven. Het is het resultaat dat telt, zei je dat niet na
iedere gewonnen, maar matig gespeelde wedstrijd, negen
jaar geleden? Nou dan.
Als nuchtere Hollandse
handenschudder was
het voor Frank Renout
even wennen toen hij
emigreerde naar Frank
rijk en correspondent
werd in het land van
passie en hartstocht.
Maar inmiddels weet hij
er goed mee om te
gaan: de kus.
FRANK RENOUT
PARIJS
Kussen is in Frankrijk niet
alleen een volkssport, het is
ook een kunst. ,,De kus
hoort bij de Franse normen
en waarden. Fysiek contact
maakt deel uit van onze be
schaving'', aldus socioloog
Dominique Picard.
Maar een goede handlei
ding zou geen overbodige
luxe zijn. In Parijs geef je
één kus aan vrienden, in de
Ardennen geef je er vijf en
in Bordeaux zijn het er weer
twee, althans volgens de
landkaart op http://com-
biendebises.free.fr/.
Op het platteland mag je
véél zoenen uitdelen, in
chique stadswijken is één
kus het absolute maximum.
En kus je eerst links of eerst
rechts? In Lille begin je op
de rechterwang, in Nice op
de linkerwang. En dat is nog
maar de vriendschappelijke
kus. De Fransen hebben
meer in petto.
Oud-president Jacques
Chirac was de kampioen
van de handkus. De corres-
pondent in Parijs van The
New York Times, Elaine Scio-
lino, kreeg er ooit één:
,,Chirac pakte mijn rechter
hand, wiegde hem zachtjes
heen en weer alsof het por
selein was uit zijn eigen
kunstcollectie, bewoog hem
toen omhoog tot op borst
hoogte, boog licht voorover
en ademde in, alsof hij de
geur van mijn hand in zich
op wilde nemen. Toen raak
ten zijn lippen mijn huid.''
En wat te denken van de
gepassioneerde kus? De
french kiss is inmiddels een
wereldberoemd begrip, en
verzonnen door Amerika
nen. Vanaf eind 19de eeuw
reisden ze naar Frankrijk en
vertelden ze eenmaal thuis
vol verbazing over de fri
vool draaiende tongen, al
dus antropoloog Vaughn
Bryant.
Beeldhouwer Auguste
Rodin vereeuwigde wat mij
betreft (als inmiddels halve
Fransman) de ultieme
variant, met zijn beeld
houwwerk De Kus uit 1886.
Twee innig verstrengelde
mensen, gepassioneerd en
elegant, met lippen die voor
eeuwig versmolten zijn.
Tot slot, over die aantallen
kussen: alles is relatief. Toen
onze buurman op visite was
en na een paar glaasjes pas
tis afscheid nam van mijn
vrouw, kon zij rekenen op
tien kussen.
De Franse oesterkweker Jean-Christophe Cabrol controleert de groei van zijn
oesters. Ze hangen aan lijnen in het meer van Thau, tussen Sète en Agde in Zuid
Frankrijk. Voor Cabrol en zijn collega's breken belangrijke weken aan. In de
zomermaanden willen veel toeristen graag een lokale oester happen. foto afp
ZATERDAG 6 JULI 2019 GO
