kom maar op, gaan we een potje boksen, ik
doe niet zomaar een stap opzij. Ik vind het
leuk als iemand van 18 of 19 gedreven is en
me weet te verrassen.
,,Ik zie ook dat het vreselijk moeilijk is
voor de nieuwe generatie. Er wordt weinig
betaald voor fotografie, elke smartphone
heeft een goede camera. Je onderscheiden
is ingewikkeld. Ik heb zo'n mazzel gehad:
mijn generatie zat on top of the waves. Het
was de tijd van de homo-emancipatie, je
had David Bowie, de opkomst van disco,
house en xtc en er werd goed geld neer
gelegd om dat vast te leggen. Ik schoot de
ene na de andere reportage.''
,,Wat heb ik een hoop shit gemaakt! Niet
normaal. Ik heb zo'n 40.000 films in mijn
administratie. Ik begon met 01 en 01t.
Troep betekende dat. En 01r. Rotzooi. Ik
schat dat er van die 40.000 zo'n 30.000 in
de categorie troep en rotzooi geparkeerd
kunnen worden. Maar ja: you need shit to
grow flowers. Het is de kunst om te kiezen
wat je naar voren duwt en wat je in de prul
lenbak flikkert. Dat is ook een talent. Je
kunt niet alleen zinderende meesterwerken
maken. Zo heb ik in de jaren 90 heel weinig
foto's gemaakt die ertoe doen. Te veel stap
pen en de beest uithangen.''
,,Dat ik niet iedereen constant meer wil
overtuigen. Zo van: kijk eens wat ik kan!
Dat ik het ook zoek in verstilling en reflec
tie, in stillevens. In plaats van weer een
beeld met een geweldig model in prachtig
kostuum op een duikplank op een teen.
En het liefst nog met een klein olifantje
ernaast. Ik was daar nogal van. Op een gege
ven moment ontdek je: less is more. Uit de
serie Rain, Hope, Grief kijk ik met veel liefde
naar het beeld van een treurende vrouw,
waar verder geen mallemoer gebeurt. Het
gaat om dat stukje zakdoek in haar hand dat
ze bijna kapotknijpt. Het draait steeds min
der om dat grote gebaar, maar om de details.
Zoals je hele leven aan elkaar hangt van de
tails, onverwachte gebeurtenissen.''
,,De ontmoeting met Hans van Manen,
vroeg in mijn carrière. Hij leerde me
omgaan met de ingewikkelde Hasselblad-
camera, toonde hoe ik kon afdrukken en
componeren en liet mij kennismaken met
beeldende kunst. En de ontmoeting met
Shirley den Hartog, eerst stagiaire en nu al
twintig jaar mijn manager die mij pushte
meer vrij werk te maken. Wij zijn bij wijze
van spreken getrouwd.
Wat denkt u als u nu uw oeuvre bekijkt?
Wat ziet u als uw grootste ontwikkeling?
Welke toevalstreffers hebben uw leven
bepaald?
ZATERDAG 6 JULI 2019 13
