Weer even thuis Terug naar de plek van je jeugd
9
Het huis in Zoutelande waar Jo Stroo
in 1943 werd geboren, is een woning
met een verhaal. Opa en opoe Louws
hielden er postkantoor aan huis.
Honderden brieven zijn vanaf de
Molenweg 4 verstuurd.
'Mijn ouders
vonden doorleren
niet nodig, want
als meisje ging je
toch trouwen'
lande. Opoe voelde zich in haar
uppie niet veilig, met al die con
tanten die destijds bij de post om
gingen. En pa Tinus, die niet graag
stil zat, kon helpen met gaten
dichten in de dijk. Opoe bleef het
postkantoor niet lang meer doen.
Kees Wouters van iets verderop
nam het over. Het kantoortje
werd de kamer van opoe. Het huis
was groot zat voor het hele gezin.
Na het overlijden van opoe koch
ten pa en ma Stroo de woning.
Dracht
Jo's moeder en haar grootouders
van beide kanten liepen nog in
dracht. Haar moeder bleef dat tot
haar dood doen. ,,Ze is in dracht
begraven." Dat was niet iets waar
ze ooit bij stil stond in haar jeugd.
,,Het was heel gewoon in die tijd.
ESMESOEMAN
Lang nadat haar ouderlijk
huis de functie van
postkantoor was verlo
ren, propten vakantie
gangers hun post nog
weleens in de brievenbus. Jo Stroo
(76) werd geboren en groeide op
aan de Molenweg 4 in Zoute
lande. In het huis van haar opa en
opoe Louws, die in een kleine ka
mer aan huis postkantoor hielden.
Tot Jo's vader Tinus al die ver
dwaalde ansichten en brieven zat
was. Hij metselde de brievenbus
dicht.
Anno 2019 doet niets aan de
woning nog denken aan het post
kantoortje van weleer. Zelfs de
dichtgemetselde brievenbus is
verdwenen. Maar toen Jo Stroo in
1943 werd geboren, kwamen
mensen daar met hun postwissels
en brieven aan de deur. Jo's opa
was postbode en daar hoorde ook
het postkantoortje bij. ,,Dat deed
opoe. Het postkantoor was niet
veel open hoor. 's Ochtends mis
schien een uur en 's middags ook
nog een uurtje. Ik ben geboren
om half twee. Oh gelukkig, zei
opoe toen. Dan kan het postkan
toor gewoon om twee uur open",
vertelt Jo uit de overlevering.
Traumatisch
Vader Tinus en moeder Keetje
trokken na hun trouwen bij haar
ouders in. Bij de bevrijding van
Walcheren, toen er bommen op
de dijk van Westkapelle werden
gegooid, werd opa door een gra
naatscherf getroffen. Hij bloedde
dood. ,,Ik denk wel dat dat trau
matisch geweest moet zijn, maar
daar werd niet over gepraat. Er
werd toen nergens over gepraat.
Mijn opoe was een goed mens,
maar best nors. Misschien had dat
daar wel mee te maken."
Het gezin Stroo werd geëvacu
eerd en ondergebracht bij een ge
zin in Nieuwdorp. Opoe mocht
blijven om het postkantoor, waar
mensen hun loon per postwissel
binnenkregen, draaiende te hou
den. De brieven die opoe en de
Strootjes in die tijd naar elkaar
schreven, heeft Jo's moeder alle
maal bewaard. ,,Hoe is het toch
met Jootje?", was de vraag die
opoe standaard stelde. Jootje was
een lief meisje. Lachend: ,,Tot ik
naar school ging, zei mijn moeder
altijd. Daar heb ik stoute dingen
geleerd."
Van de lagere school herinnert
ze zich een paar momenten. Dat
ze op haar kop kreeg van de juf
nadat ze gevraagd had of er ie
mand op 't 'schiet'uus' zat. ,,We
waren niet grof in de mond thuis,
maar dat zei je gewoon in die tijd.
Ik moest van haar voor straf in de
wc blijven staan. Ik zie die juf
frouw nog voor me. Dat was echt
zo'n oud kreng." Ook de meester
die na het ochtendgebed een jo
chie vier klappen voor zijn kop
gaf, omdat hij de dag daarvoor in
de duinen de meester met zijn
bijnaam had nageroepen. ,,Amen
zeggen en dan gelijk slaan. Ik kan
niet tegen onrecht. Dat vergeet ik
echt nooit meer." Warme herin
neringen heeft ze aan meester
Den Hollander die de klas mee
naar buiten nam (,,d'n oek in")
om ze daar van alles te leren over
de natuur. Hij legde, denkt ze nu,
de basis voor haar latere werk als
natuurgids in de Biesbosch. Iets
dat ze inmiddels al meer dan der
tig jaar doet.
Contanten
Het gezin Stroo (met toen nog al
leen Jootje) keerde na de evacua
tie al vrij snel terug naar Zoute-
Jo Stroo voor haar ouderlijk huis. Achter het rechterraam zat het
postkantoor. Later werd dat de kamer van opoe Louws.
Jo Stroo met haar
vader Tinus en
moeder Keetje
voor het ouderlijk
huis. Haar jongste
broer (hier in de
armen van haar
moeder) wordt die
dag gedoopt. Jo
kreeg twee broer
tjes en een zusje.
Langzamerhand gingen wel
steeds meer mensen 'op z'n bur
gers'. Maar mijn moeder niet. Dat
is veels te duur, zei ze altijd. Dan
moet ik elke keer nieuwe kleren
kopen." Haar ouders waren niet
superstreng, maar in Jo's ogen wel
een beetje van de oude stempel.
Doorleren mocht ze niet, terwijl
ze wel een mulo-advies kreeg.
,,Mijn ouders vonden het niet no
dig, want als meisje ging je toch
trouwen. Ik heb dat heel erg ge
vonden, maar ik snap het nu wel."
Toen ze later met haar man Jan
Buijs naar Sliedrecht verhuisde
haalde ze het dubbel en dwars in.
Jo haalde onder meer diploma's
voor de moedermavo en - havo.
Geklepper van klompen
De Molenweg was het speelter
rein van haar jeugd. Waar ze altijd
even binnen mocht kijken als
buurman Wisse zijn koe molk.
Waar het geklepper van klompen
door de straat op zondag, normaal
dé dag van het goede goed en de
echte schoenen, pa Tinus alar
meerde tijdens de Watersnood
ramp. En waar de dorpsomroeper
met veel kabaal bekendmaakte dat
er een noodslachting op komst
was, zodat vrouwen met hun pan
netjes in de hand naar het slacht
huis konden. Een Zoutelande
waar nog geen grote hotels de
straatjes vulden. ,,Ik ben blij dat
mijn ouders dSt niet meer hoeven
mee te maken."
Met man Jan, die in Oost-Sou
burg groot groeide, vertrok ze op
haar 21ste naar Sliedrecht. Hoewel
de twee nog regelmatig in Zee
land vakantie vieren, heeft ze
Zoutelande prima kunnen losla
ten. ,,Ik ben niet zo sentimen
teel." Zelfs geen tranen in de ogen
als Bl0f Zoutelande zingt? ,,Nee,
maar ik vind dat wel heel leuk."
GO ZATERDAG 22 JUNI 2019
Opoe en
opa hielden
postkantoor
aan huis
FOTO DIRK-JAN GJELTEMA
FOTO FAMILIE STROO
