'Ik beet net
in mijn koek
toen ze zei
dat ze
zwanger was'
Nu veel mensen in zijn omgeving huizen kopen, trouwen en
kinderen krijgen, vraagt journalist Gijs van der Sanden (33)
zich af: wat is dat eigenlijk, volwassen zijn?
Er zijn van die scènes in films die je niet
meer vergeet. Ik heb dat bij een moment
in Boyhood, uit 2014 alweer, van regisseur
Richard Linklater.
In de film zie je het hoofdpersonage
Mason (gespeeld door Ellar Coltrane) van
zijn 6de tot en met zijn 18de. Op het eerste
gezicht misschien niet zo bijzonder, ware
het niet dat Mason en alle andere persona
ges in de film steeds worden gespeeld door
dezelfde acteur. Met de jaren zie je zijn
lichaam slungeliger worden, je hoort zijn
stem veranderen.
De film toont het domweg verstrijken
van de tijd. Het is het leven zelf dat Boyhood
daardoor zo treffend weet te vangen; het
gekabbel, het saaie, het onvoorziene soms,
de pieken en de dalen.
Maar die scène dus. Tegen het einde van
de film helpt Masons moeder (gespeeld
door Patricia Arquette) haar inmiddels
18-jarige zoon met verhuizen naar zijn
eerste studentenkamer. Mason is opgeto
gen: hem wacht een nieuwe, spannende
levensfase, weg van het ouderlijk huis. Zijn
moeder is in tranen, zij wordt juist gecon
fronteerd met haar ouderdom.
'Mam, wat is er nou?' vraagt Mason, met
het typische ongeduld van een puber die
vooral met zichzelf bezig is.
'Ik dacht gewoon dat er méér zou zijn',
jammert zijn moeder, die haar leven over-
denkt en concludeert dat er weer een
belangrijk moment voorbij is gegaan
- zomaar, alsof het niets is.
D e tijd, je krijgt er geen vat op, laat Boy
hood zien. Wat me steeds weer treft in die
scène tussen Mason en zijn moeder is hoe
verschillend zij de tijd op dat moment be
leven. Voor Mason kan die niet snel genoeg
gaan, terwijl zijn moeder de tijd het aller
liefst zou stilzetten.
Later
Laatst beleefde ik zelf een moment waarop
ik de tijd een halt wilde toeroepen. ,,Kom je
koffiedrinken?'' vroeg een vriendin, een
oud-huisgenoot met wie ik de afgelopen
jaren bijna dagelijks optrok.
Ik beet net in mijn bastognekoek toen ze
me het grote nieuws vertelde: ze was zwan
ger. Ik sprong van mijn stoel en drukte haar
tegen me aan. Ik was blij voor haar, wat een
geweldig nieuws!
Wat was dan die zwaarte die me meteen
daarna overviel?
Op de fiets terug naar huis stelde ik vast
dat mijn vriendin de zoveelste dierbare was
die recentelijk een grote stap in het leven
had gezet. Ineens leek iedereen - maar echt
^edereen - in mijn omgeving hypotheken af
te sluiten, bestendige relaties aan te knopen
en kinderen te krijgen.
Waar was de tijd gebleven dat niemand
- maar echt memand - nog met die zaken
bezig was? Dat iedereen in het weekend tot
het ochtendgloren in de lampen hing, zon
der zich druk te maken om de aanstaande
drukke werkweek of kolfapparaten?
Het was alsof steeds meer mensen op
de trein naar 'volwassenheid' sprongen.
Waarom hoorde ik het vertreksignaal van
die trein steeds maar niet?
Toen ik die middag thuiskwam, reali
seerde ik me iets. Een groot deel van mijn
leven had ik aan de toekomst gerefereerd
met de term 'later'. Er zat een zekere
gemakzucht in het gebruik van dat woord.
Word nou eens
volwassen!
ILLUSTRATIES OLIVIER HEILIGERS
ZATERDAG 22 JUNI 2019 27
