Mijn gedachtes
bepalen mijn
gevoel
Kleinbehuisd
David Arjan
Ieder mens
maakt in het
leven weleens een
revolutie mee
Op minder dan 50 vierkante meter wonen met z'n tweeën
of zelfs met een gezin? Dat betekent in elk geval ontspullen.
Deze adviezen - en waarschuwingen - helpen het project
vlot te trekken.
Het helpt als
een huis op
wielen staat,
permanente
bewoning is
lastiger
8
David en Arjan (r.)
van geluksplatform
365 Dagen Succesvol
delen hun lessen
voor een leuker leven.
Als je naast me had
gezeten, had je de
zweetpareltjes op
mijn voorhoofd
gezien. Het was
vrijdagmiddag, tijd voor el
lende, tijd voor het wekelijkse
gesprek met mijn baas. We
keken samen naar de rappor
tages van mijn afdeling. Of
beter gezegd: hij tuurde naar
mijn Excelsheets, loerend als
een gier naar de karkassen. Ik
zat ertegenover, met klamme
handen, een droge mond,
wachtend op het Laatste Oor
deel. Op dinsdag begon door
gaans mijn tegenzin: ik kreeg
hoofdpijn en voelde me moe.
Ik bedacht redenen waarom ik
die vrijdag niet op kantoor kon
zijn - lekke band, brug staat
open, de wasmachine lekt -
omdat ik wist dat ik het niet
goed kon doen. Ongeacht de
blinkende resultaten waarmee
ik soms kwam: vrijdags ging
ik gesloopt naar huis, murw
van al zijn suggesties.
Mijn baas veroorzaakt stress,
besloot ik. Sterker nog: mijn
baas veroorzaakt die zeurende
pijn in mijn onderrug, mijn
vermoeidheid aan het einde
van elke werkdag, mijn geru
zie met mijn meisje als ik
thuis geen energie overhad.
Allemaal de schuld van de
baas. Zo was het een overzich
telijke wereld - met een hel
dere dader en een betreurens
waardig slachtoffer. Jammer
genoeg was het onzin.
Ieder mens maakt in het
leven weleens een revolutie
mee, een omkering in het den
ken, een kleine copernicaanse
wending in zijn overtuigingen.
Voor mij was het deze: ik krijg
geen stress van mijn baas, ik
krijg stress van mijn gedachten
over mijn baas.
Eleanor Roosevelt zei ooit:
'Iemand kan mij pas kwetsen
als ik hem daar zelf toestem
ming voor geef.' Opeens
begreep ik de verregaande,
fundamentalistische conse-
quenties daarvan: ik kan nooit
meer iemand anders de schuld
geven van hoe ik me voel. Mijn
gevoel is van mij en de enige
die er verantwoordelijk voor
is, ben ik.
Het gewicht van die woor
den beneemt me nog steeds
de adem.
Als ik thuiskom en struikel
over de troep in huis, kan ik
niet langer mijn kinderen
verwijten dat ze niet hebben
opgeruimd. Ik kan hooguit
mezelf verwijten dat ik had
verwacht dat ze dat zouden
doen. Misschien ligt alles wel
precies op z'n plaats. Als op so
ciale media iemand iets lelijks
schrijft over wat ik maak, kan
ik niet langer vinden dat hij
zoiets niet mag zeggen. Ik kan
hooguit bedenken dat zijn
kritiek niet over mij gaat, maar
over zijn beeld van mij. Als
mijn liefje niet reageert op een
bericht, kan ik haar niet ver
wijten dat ze de moeite niet
neemt, ik kan hooguit mezelf
afvragen waarom ik daar zo'n
probleem mee heb.
Mijn gedachtes veroorzaken
mijn gevoel. Mijn gevoel is van
mij. Al het andere is ruis.
Ik stapte naar mijn baas en
bood hem mijn excuses aan.
'Sorry dat ik mezelf zo op
stang heb gejaagd', zei ik,
'mijn gedachten over ons ge
sprek waren nogal onhandig'.
Hij keek me opgelucht aan. Hij
zei: 'Ik ben blij dat je het
meldt. Ik wil zo graag een
goede baas zijn, dat ik er elke
week stress van heb.'
-Arjan Vergeer
IMaak een mentale
omslag
II et is niet dat je in het bos
struikelt over de kleine
huizen, maar wie lokale
media volgt ziet dat her en
I der in Nederland plaatsen
worden aangewezen waar bewoners
tiny houses kunnen bouwen. Netflix
wakkert het enthousiasme sinds kort
aan met de Amerikaanse serie Tiny
House Nation. Voor wie zelf aan de
slag wil, is er nu het boek Bouw je ei
gen Tiny House. Mét bouwtekeningen.
Zo'n bouwtekening is leuk, maar
een huis is geen Ikea-boekenkast die
je even in elkaar timmert. Het boek
van koppel Jan-Willem van der Male
en Noortje Veerman, zelf klein-huis-
bewoners en cursusleiders, leest dan
ook als een waarschuwing voor
iedereen die het als een recreatief
klusje ziet. ,,Het wordt soms iets te
romantisch voorgesteld", vindt
Noortje Veerman. Op minder dan 50
vierkante meter wonen met z'n
tweeën of zelfs een gezin, vergt een
cultuuromslag, goede planning, geld
en technisch inzicht óf hulp. Deze
zes adviezen helpen bij het begin.
,,Klein wonen betekent vooral ont
spullen'', zegt Veerman. ,,Hoe je dat
aanpakt? Maak een lijst met alles wat
je denkt nodig te hebben voordat je
aan het ontwerp van het huis begint.
Kun je niet alles kwijt? Dan is de lijst
een heroverweging waard. Soms ben
je ervan overtuigd dat je geen
afstand kunt doen van iets, maar
als er geen ruimte voor blijkt te
bestaan, lukt dat vaak alsnog.
Waar je juist niet te
veel aan wilt
veranderen, is je
levensritme. Sta jij
altijd vroeger op dan
je partner? Dan blijft die be
hoefte bestaan, ook als je in een tiny
house woont. Houd daar rekening
mee, in het ontwerp. Hou je van tele
visie kijken? Zorg ervoor dat daar
ruimte voor is. Het idyllische plaatje
van altijd buiten leven is niet altijd
het ideale plaatje.''
2 Zoek een
aanjager
,,Natuurlijk kun je zelf de aanjager
zijn van je project, maar omdat je te
maken hebt met regelgeving is het
handig om je aan te sluiten bij een
initiatief van een projectontwikke
laar. Bedenk in welke gemeente je
wilt wonen. De gemeente Delft heeft
een ambtenaar die zich bezighoudt
met tiny houses. Dan is hij je aanja
ger. Een vergunning aanvragen voor
tijdelijk wonen in een tiny house is
relatief gemakkelijk. Het helpt als een
huis op wielen staat. Permanente
bewoning is lastiger. Als je bij een ge
meente aanklopt die er geen
ZATERDAG 15 JUNI 2019 GO
Reageren? zo@persgroep.nl
Aan de slag
met je eigen
tiny house
STEFAN TEN TEIJE