Boekenwurm MONICA Iemand die graag leest, geef je een boek cadeau, toch? Nee, zo eenvoudig ligt dat niet. brandewijn met vriendelijke locals. Het zoontje van een van hen kruipt direct bij mijn vader op schoot en is in tranen als we vertrekken. ,,Dat joch deed me denken aan jou op die leeftijd", zegt pa als we aange schoten naar huis waggelen. ,,Ik zie je nog zitten, aan onze keukentafel vol discussië rende volwassenen die je er niet tussen lieten. Uiteindelijk kroop je dan vaak onder tafel ofbegon je met je bestek op tafel te rammen. Hartverscheurend." Als we onze blazen legen in de greppel naast de weg zie ik hem naar mijn straal kijken - de zijne heeft nogal aan kracht ingeboet. ,,Ben je zeker wel jaloers op, hè?" grap ik. ,,Zeer", geeft hij toe. En dan, na een korte stilte: ,,Wat zou je moeder trots zijn geweest als ze je zo zou zien." Als we weer lopen, slaat hij een arm om mijn schouder. ,,Jij bent altijd onze achilleshiel geweest, Nils. Ons kwetsbare kind. Joke en ik waren niet toe aan kinderen toen jij kwam. Ik ben zo blij dat het nu goed met je gaat." Ik weet me slecht raad met zijn vaderlijke genegen heid. Na twintig jaar moet ik weer even wennen aan het zoon-zijn. Melancholie In onze eindbestemming, de Kroatische havenstad Split, wil mijn vader na een zwempartij in de kristalheldere Adriatische Zee terugkeren naar ons hotel voor zijn middagslaapje. Ik weet hem over te halen tot een wandeling. Pa's rode kop, gehijg en zeiknatte shirt onderweg spreken boek delen, maar hij houdt stug vol. Ineens over valt me een lichte paniek. Wat als zijn hart het begeeft? Het is al donker als we bij de haven ko men. We hebben het gevoel alsof we samen een belangrijke missie hebben volbracht. En in zekere zin is dat natuurlijk ook zo. Ik ben trots op mijn vaders doorzettingsver mogen. Intuïtief lopen we een restaurant in, waar de vis zó goed blijkt dat het volgens pa een Michelinster verdient. Het is 10 sep tember, de verjaardag van mijn moeder. ,,Vandaag zou ze 68 zijn geworden", zeg ik. ,,Hoe zou ze er nu hebben uitgezien?" Mijn vader staart in de verte. ,,Als een voorname dame, vermoed ik, zoon. Grijs en wijs." Even zie ik het verdriet schitteren achter zijn ogen. Ook ik voel een melancholie in mijn borst die me waarschijnlijk nooit meer helemaal zal verlaten. We heffen onze glazen witte wijn en proosten in stilte op haar. Nils werkt aan een boek over de reis met zijn vader. Dat komt volgend voorjaar uit bij uitgeverij Signatuur. Mijn eerste cadeautje aan Nieuwe Liefde was een boek. Na tuurlijk was het een boek. Hij is boekengek. Hoeveel zou hij er thuis hebben staan? Drieduizend schat ik. En daar komen er elke maand een stuk of vijf bij. Als hij naar de stad is geweest en ik vraag hoe het was, verzucht hij dat hij weer boeken heeft ge kocht. Dat verzuchten moet je breed zien. Het is niet een zelf- kastijdend zuchten. Het heeft eerder iets dromerigs. Zo van: ik kon mezelf weer eens niet inhou den, maar erg vind ik dat niet, want eigenlijk ben ik heel blij met mijn boekenafwijking. Hij leest ook alles wat hij koopt, dat moet ik erbij zeggen. Het is handig hoor, zo'n boe kenman in je leven. Alsof je een privébibliotheek inclusief per soonlijk adviseur om de hoek hebt zitten. Hier, dit vind je vast leuk, zegt hij regelmatig. En dat klopt dan nog ook. Als ik op va kantie ga, krijg ik zelfs een stapel tje mee. Deze hobby zou mij ook ver lossen van het universele cadeau tjesprobleem, dacht ik. Jarig? Een boek! Hij valt voor een mooie co ver, gewonnen prijzen en goede recensies in The Guardian en The New Yorker, weet ik. Maar voor een bibliofiel kies je toch nooit het juiste boek. Die van mij leest hij niet. Je bent een boekensnob, zeg ik dan. Dat beaamt hij gretig. Er gelden meer omgangs vormen in de boekenliefde. Blijk baar mag je een boek niet open - met de letters naar beneden - op tafel leggen. Dan krijg je plooien in de rug. Hoekjes om vouwen om te weten waar je bent gebleven is ook een zonde (hij gebruikt buitenlands briefgeld als boekenlegger, wat ik dan wel weer aandoenlijk werelds vind). En wat helemaal niet mag, is een dikke pil even lekker openknak- ken als je begint, zodat het wat makkelijker leest. Stel je voor dat je het ooit nog een keer uit de kast pakt, dan moet het nog aan voelen als nieuw. Leenboeken gaan daarom alleen nog maar in een dubbel ziplockzakje van Ikea mijn smutsige handtas in. Dat komt de relatie ten goede, heb ik gemerkt. Dat eerste cadeautje was trou wens Kom hier dat ik u kus van Griet Op de Beeck. We draaiden al weken om elkaar heen en ik smachtte naar enige actie. Drie dagen later heb ik hem zelf maar gekust, want mijn biblio fiel had de hint niet begrepen. Monica Beek (42) is journalist. Ze woont samen met haar dochters van 11 en 8 en heeft een vriend. ZATERDAG 15 JUNI 2019 29

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 2019 | | pagina 117