Boekenwurm
MONICA
Iemand die graag leest, geef je een boek
cadeau, toch? Nee, zo eenvoudig ligt dat niet.
brandewijn met vriendelijke locals. Het
zoontje van een van hen kruipt direct bij
mijn vader op schoot en is in tranen als we
vertrekken. ,,Dat joch deed me denken aan
jou op die leeftijd", zegt pa als we aange
schoten naar huis waggelen. ,,Ik zie je nog
zitten, aan onze keukentafel vol discussië
rende volwassenen die je er niet tussen
lieten. Uiteindelijk kroop je dan vaak onder
tafel ofbegon je met je bestek op tafel te
rammen. Hartverscheurend."
Als we onze blazen legen in de greppel
naast de weg zie ik hem naar mijn straal
kijken - de zijne heeft nogal aan kracht
ingeboet. ,,Ben je zeker wel jaloers op, hè?"
grap ik. ,,Zeer", geeft hij toe. En dan, na een
korte stilte: ,,Wat zou je moeder trots zijn
geweest als ze je zo zou zien." Als we weer
lopen, slaat hij een arm om mijn schouder.
,,Jij bent altijd onze achilleshiel geweest,
Nils. Ons kwetsbare kind. Joke en ik waren
niet toe aan kinderen toen jij kwam. Ik ben
zo blij dat het nu goed met je gaat." Ik weet
me slecht raad met zijn vaderlijke genegen
heid. Na twintig jaar moet ik weer even
wennen aan het zoon-zijn.
Melancholie
In onze eindbestemming, de Kroatische
havenstad Split, wil mijn vader na een
zwempartij in de kristalheldere Adriatische
Zee terugkeren naar ons hotel voor zijn
middagslaapje. Ik weet hem over te halen
tot een wandeling. Pa's rode kop, gehijg en
zeiknatte shirt onderweg spreken boek
delen, maar hij houdt stug vol. Ineens over
valt me een lichte paniek. Wat als zijn hart
het begeeft?
Het is al donker als we bij de haven ko
men. We hebben het gevoel alsof we samen
een belangrijke missie hebben volbracht.
En in zekere zin is dat natuurlijk ook zo. Ik
ben trots op mijn vaders doorzettingsver
mogen. Intuïtief lopen we een restaurant
in, waar de vis zó goed blijkt dat het volgens
pa een Michelinster verdient. Het is 10 sep
tember, de verjaardag van mijn moeder.
,,Vandaag zou ze 68 zijn geworden", zeg ik.
,,Hoe zou ze er nu hebben uitgezien?" Mijn
vader staart in de verte. ,,Als een voorname
dame, vermoed ik, zoon. Grijs en wijs."
Even zie ik het verdriet schitteren achter
zijn ogen. Ook ik voel een melancholie in
mijn borst die me waarschijnlijk nooit
meer helemaal zal verlaten. We heffen onze
glazen witte wijn en proosten in stilte op
haar.
Nils werkt aan een boek over de reis met
zijn vader. Dat komt volgend voorjaar uit bij
uitgeverij Signatuur.
Mijn eerste cadeautje aan
Nieuwe Liefde was een boek. Na
tuurlijk was het een boek. Hij is
boekengek. Hoeveel zou hij er
thuis hebben staan? Drieduizend
schat ik. En daar komen er elke
maand een stuk of vijf bij.
Als hij naar de stad is geweest
en ik vraag hoe het was, verzucht
hij dat hij weer boeken heeft ge
kocht. Dat verzuchten moet je
breed zien. Het is niet een zelf-
kastijdend zuchten. Het heeft
eerder iets dromerigs. Zo van: ik
kon mezelf weer eens niet inhou
den, maar erg vind ik dat niet,
want eigenlijk ben ik heel blij
met mijn boekenafwijking. Hij
leest ook alles wat hij koopt, dat
moet ik erbij zeggen.
Het is handig hoor, zo'n boe
kenman in je leven. Alsof je een
privébibliotheek inclusief per
soonlijk adviseur om de hoek
hebt zitten. Hier, dit vind je vast
leuk, zegt hij regelmatig. En dat
klopt dan nog ook. Als ik op va
kantie ga, krijg ik zelfs een stapel
tje mee.
Deze hobby zou mij ook ver
lossen van het universele cadeau
tjesprobleem, dacht ik. Jarig? Een
boek! Hij valt voor een mooie co
ver, gewonnen prijzen en goede
recensies in The Guardian en The
New Yorker, weet ik. Maar voor
een bibliofiel kies je toch nooit
het juiste boek. Die van mij leest
hij niet. Je bent een boekensnob,
zeg ik dan. Dat beaamt hij gretig.
Er gelden meer omgangs
vormen in de boekenliefde. Blijk
baar mag je een boek niet open
- met de letters naar beneden -
op tafel leggen. Dan krijg je
plooien in de rug. Hoekjes om
vouwen om te weten waar je bent
gebleven is ook een zonde (hij
gebruikt buitenlands briefgeld
als boekenlegger, wat ik dan wel
weer aandoenlijk werelds vind).
En wat helemaal niet mag, is een
dikke pil even lekker openknak-
ken als je begint, zodat het wat
makkelijker leest. Stel je voor dat
je het ooit nog een keer uit de
kast pakt, dan moet het nog aan
voelen als nieuw. Leenboeken
gaan daarom alleen nog maar in
een dubbel ziplockzakje van Ikea
mijn smutsige handtas in. Dat
komt de relatie ten goede, heb ik
gemerkt.
Dat eerste cadeautje was trou
wens Kom hier dat ik u kus van
Griet Op de Beeck. We draaiden
al weken om elkaar heen en ik
smachtte naar enige actie. Drie
dagen later heb ik
hem zelf maar
gekust, want
mijn biblio
fiel had de
hint niet
begrepen.
Monica Beek (42) is journalist.
Ze woont samen met haar dochters
van 11 en 8 en heeft een vriend.
ZATERDAG 15 JUNI 2019 29