'Als het aan
Wybe ligt,
komen hier
drie keer per
dag groepen
schilderen'
,,Mijn tien jaar oudere broer overleed op
13 april 2011. Hij was een enorme sportman,
maar kreeg toch longfibrose, een zeldzame
chronische ziekte. Van de ene op de andere
dag was er niks meer aan te doen. Heel hef
tig, hij was mijn enige broer. Ik heb alle
kranten van die dag gekocht en in een
koffer gelegd om later te kijken wat er op
die datum nog meer gebeurde. Ik heb nog
steeds geen idee, voor mij stond de wereld
op die 13de april stil. Het persoonlijke
verlies versus het leven dat gewoon door
gaat. Die kranten zijn het symbool van het
betrekkelijke. Dat idee wil ik uitwerken.''
,,Nee, nooit. Het lijkt juist alsof wij steeds
meer met elkaar praten. Het gaat ook over
koetjes en kalfjes. Samen op het terras men
sen kijken. Plannen maken om concerten
of exposities te bezoeken. Agenda's door
nemen. Hij roept veel vaker dan ik over
feesten: leuk, daar gaan we naartoe. Hij is
een echte zakenman, die het nut van net
werken ziet. Hij weet dat ik regelmatig vijf
minuten voor vertrek afzeg ondanks de
belofte hem te vergezellen, omdat ik toch
geen zin heb. Dan gaat hij alleen.''
,,Nee. Bijna nooit. Het is moeilijk mot met
hem te hebben, uiteindelijk schiet ik altijd
in de lach. Voor ruzie heb je twee mensen
nodig, zegt hij dan. Eén keer ben ik echt
boos op hem geweest: zonder dat ik het
wist had hij een schilderij uit de reeks lege
godshuizen verkocht. Hij zag er een vrouw
in tranen voor staan, ze had net haar hondje
verloren. Hij had medelijden met haar. Ik
heb er enorm veel verdriet van gehad. Geen
idee waar het schilderij nu is, het enige dat
ik weet is dat die vrouw uit Rotterdam
kwam. En soms moet ik mijn grenzen bij
hem trekken. Wybe wil het liefst dat er drie
keer per dag groepen bij mij komen schilde
ren, uit commercieel oogpunt. Maar ik wil
niet op de automatische piloot voor men
sen staan. Bovendien leidt het te veel af van
vrije opdrachten. Toen Wybe werk van mij
maakte, dacht ik: dit is geen man voor mij.
Als ik hem nu in de verte zie aankomen,
voel ik: dit is hem.''
,,Ik leef er naar toe afstand te doen. Waar
schijnlijk komt er een pop-upmoment,
zodat vrouwen met een wat kleinere beurs
een jas en een tas kunnen uitkiezen. Vin
tage, couture, stukken die ik zelf in elkaar
heb gezet. Schilderijen en andere kunst
komen in een stichting en blijven voor het
grootste deel in mijn vaste expositieruimte
te zien. Ze kunnen ook worden uitgeleend
aan kleinere musea. Vooralsnog wil ik ze
dicht bij mij houden. Ik leef nu. Ik wil nu
genieten. Dat kan ik het beste met die
spullen om mij heen.''
mij werkelijk afschuwelijk. Ik zou het altijd
goed willen maken.''
Wat is uw volgende project?
U bent dertig jaar samen met uw partner.
Jullie zijn nog niet uitgepraat?
Wordt hij dan niet boos?
Wat gebeurt er met uw werk als u er niet
meer bent?
ZATERDAG 15 JUNI 2019 25
