wel lachen om al die praatjes, maar tegelij
kertijd was het helemaal niet grappig. Om
dat je niet gewoon kunt doen wat je wilt.
Ik was best een braaf kind, maar de neiging
om de kont tegen de krib te gooien en te
provoceren werd verleidelijk.''
,,Ja. Te vrij en mondig. Ik ben opgevoed
met het idee vooral zelf kritisch te blijven
nadenken. Er waren thuis eindeloos veel
discussies. Opgroeien in een groot gezin
maakt sowieso mondig. Een meidengezin
bovendien, dat is geen fysiek geweld, maar
verbaal geweld, hahaha. Ons was geleerd
eigen keuzes te maken. Hoe wij zijn opge
voed, komt terug in mijn werk. Mijn vader
stelde hoge eisen aan zichzelf, was streng
voor zichzelf, maar met een groot hart. Een
open mind, klaarstaan voor de ander. Tole
rantie. Begrip voor mensen, zeker in een
kwetsbare situatie. Je talenten gebruiken
om je steentje bij te dragen aan een recht
vaardige en vreedzame samenleving. Dat
zijn dingen die mij met de paplepel zijn
ingegoten.''
,,We wisten dat het bij het beroep van mijn
vader hoorde, maar ze realiseerden zich dat
ze een offer vroegen. Ik realiseer me dat bij
mijn kinderen ook. Ik kan het allemaal wel
waanzinnig interessant vinden wat ik doe,
maar de ene plaats is voor kinderen en
tieners interessanter dan de andere. We
woonden een tijd in Khartoum, Soedan.
Dat was beroepsmatig fascinerend, prach
tig, een heel spannende tijd. Maar voor kin
deren is er niets te doen. Het is ook de heet
ste stad op aarde, het kan er warmer wor
den dan 50 graden. Onze jongste dochter
kon daar niet goed tegen, en bovendien was
ze net 7 toen we ernaartoe verhuisden. Ze
miste haar vriendjes en vriendinnetjes
enorm. Ze heeft twee maanden geweigerd
naar de klas te gaan op de internationale
school. Dat veranderde toen ze bedacht
dat het handig zou zijn als ze Engels kon
praten op haar verjaarspartijtje. Binnen
acht weken sprak ze het vloeiend. Kinderen
kunnen dan toch die knop omzetten en
denken: het moet maar. Ze heeft nog steeds
contact met kinderen uit Soedan, via soci
ale media en Skype.''
Zambia en Macedonië. We zijn in 2017,
toen we weer in Den Haag woonden, terug
gegaan naar Zambia, voor vakantie. Voor
mijn jongste is dat gevoelsmatig haar thuis.
Toen we daar waren, zei ze: 'Mama, alles is
hier beter. Het weer is beter. De mensen
zijn zóveel aardiger. En de biefstuk is veel
beter'. Ik ben vegetariër, maar zij is carni
voor en biefstuk is voor haar belangrijk.''
,,Als kinderen het moeilijk hebben met
aanpassen of afscheid nemen, is het pijnlijk.
Maar mijn man, die ook diplomaat is, en ik
hoeven alleen verantwoording af te leggen
aan onze kinderen. We zijn als weerman
netjes, hij is thuis of ik ben thuis. Toen ik
ambassadeur was in Macedonië, zat hij in
Irak. Nu is hij ook weer op missie. Maar de
kinderen zijn niet degenen die jou een
schuldgevoel aanpraten; dat doen wij zelf,
of anderen om je heen. Onze kinderen heb
ben heel veel geleerd, mooie herinneringen
en mooie vriendschappen opgebouwd, ze
zijn heel zelfstandig en kunnen allemaal
koken. Ze zijn nu 18, 16, 15 en 13, onze mei
den en twee pleegkinderen, uit Rotterdam.
Ze voelen zich meer wereldburger dan Ne
derlander, zijn nomadisch ingesteld. Ze zijn
apetrots op wat ik doe. De mythe van het
moederschap is in Nederland vrij sterk, dat
je bij voorkeur thuis moet zijn. Ik heb dat
van mij af kunnen zetten. Zolang mijn kin
deren blij zijn en het eens zijn met onze
keuzes, heb ik verder niemand iets uit te
leggen.''
,,Ja, en het is heel fijn om na al die landen
weer een tijd in Nederland te wonen. Voor
tieners is het een van de beste plekken om
op te groeien. Ze zijn heel gelukkig nu. Al
leen dat fietsen al geeft zo'n anarchistische,
mentale vrijheid. Ze kunnen gaan en staan
waar ze willen.''
Ze weet als geen ander dat dit niet vanzelf
sprekend is. Bewustwording van onze
verworvenheden blijft belangrijk, zegt
Schuurman. Dat is ook de reden dat ze, sa
men met vijfduizend anderen, in de nacht
van 15 op 16 juni meeloopt tijdens de Nacht
voor de Vluchteling. ,,Voor mij is dat een
reminder hoe het is om gedwongen huis en
haard te verlaten, je familie, je vrienden,
naar een onbekende bestemming. Zonder
de zekerheid dat er veiligheid is, wat er met
jou en je kinderen gaat gebeuren. Je één
nacht verplaatsen in die situatie is wel het
minste wat je kunt doen. Niemand vlucht
vrijwillig. Als als mensen het nodig heb
ben, dan móet er een veilige plek voor hen
zijn, een plek waar ze niet met de dood
worden bedreigd.''
Voor haar is er de zekerheid dat er na de
tocht van Rotterdam naar Den Haag weer
een warm bed is, een ontbijt, een veilig
huis. ,,Ik ben bevoorrecht. Ik weet dat ik
thuiskom. Waar dat huis dan ook staat.''
Vonden ze jullie te vrij?
Hadden je ouders het er moeilijk mee
dat ze jullie het hele land doorsleepten?
Welk land was het prettigst om te wo
nen voor je gezin?
Heeft u weleens spijt van uw keuzes
gehad?
Jullie wonen nu in Den Haag.
ZATERDAG 15 JUNI 2019 13
