Suse van Kleef, ex-jeugdinternational, over gemiste kansen
18
Suse van Kleef (correspondent van deze krant in Londen)
was als tiener een voetbaltalent en speelde in Oranje Onder 19.
In tijdschrift Hard gras herbeleeft ze die tijd en mijmert ze
over de Leeuwinnen van nu, aan de vooravond van het WK,
dat op 7 juni begint. Enkele fragmenten uit haar relaas.
Met mensen die minder fanatiek
waren, had ik geen geduld. Toen
we in groep acht meededen aan
een schoolvoetbaltoernooi,
maakte ik mijn klasgenoten dui
delijk dat ik met minder dan de
eerste plaats geen genoegen nam.
We speelden op een half veld, dus
ik kon het me permitteren om zo
wel laatste vrouw als spits te zijn.
De andere meisjes moesten de bal
zo snel mogelijk bij mij inleveren.
Dan zorgde ik voor de rest. 'Je was
meedogenloos tegenover je mede
speelsters,' zegt mijn vader daar
nu over. Ik geloof dat we in totaal
25 keer scoorden. Ik maakte ze alle
25. In de finale wonnen we met 6-
i. Die ene tegengoal zorgde ervoor
dat ik minutenlang scheldend en
tierend over het veld liep.
In 2001 stapte mijn hele meisjes
team bij Buitenveldert over naar
de senioren. De meesten mochten
vanwege hun leeftijd niet meer in
de juniorencompetitie voor jon
gens spelen, en dus besloten we
allemaal maar door te schuiven. Ik
was net 15 geworden, klein van
stuk, en ineens speelde ik met en
tegen vrouwen die twee keer zo
oud waren als ik. In ons eerste sei
zoen werden we kampioen en pro
moveerden we naar de landelijke
hoofdklasse, toen het hoogste ni
veau voor vrouwen.
Campus
Door de KNVB werd ik vanuit het
selectieteam District West II On
der 16 overgeheveld naar het Ne
derlands Elftal Onder 17. Nog va
ker en intensiever voetballen. Drie
keer per week trainen en in het
weekend een wedstrijd. Plus elke
twee weken een dag op de KNVB-
campus in Zeist met een training
en een wedstrijd.
Met school trof ik een topsport
regeling, waardoor ik lessen en
toetsen kon missen tijdens ver
plichtingen met Oranje. Bij de
V,a
-
KNVB werden intussen voorzich
tig de eerste stapjes gezet richting
een topsportomgeving. Op een
paar locaties in het land werden
regiotrainingen georganiseerd,
waarbij internationals van de On
der 17, Onder 19 en A-selectie sa
men trainden. Ik herinner me dat
ik tot twee keer toe probeerde A-
international Daphne Koster uit te
kappen, de beste van ons allemaal.
De tweede keer belandde ik bijna
over de boarding, zo veel groter en
sterker was ze.
Het contrast met de Nederlandse
vrouwencompetitie werd enorm:
een paar kilo overgewicht was
daarin geen enkel probleem en
met twee keer per week trainen
kon je nog steeds prima meeko
men. Veel van mijn teamgenoten
bij het Nederlands Elftal Onder 17
speelden daarom ook in een jon
gensteam, uitkomend in een jon
genscompetitie. Het niveau lag er
hoger, het spel was harder en ging
stukken sneller. Die generatie
speelsters wilde per se bij de aller-
besten horen, en zou uiteindelijk
ook zorgen voor de eerste grote
doorbraak van het Nederlandse
vrouwenvoetbal door in 2009 on
verwachts de halve finales van het
EK in Finland te halen. Manon
Melis, Kirsten van de Ven, Anouk
Hoogendijk, Loes Geurts, Petra
Hogewoning, Sylvia Smit: meer
dan de helft van het basiselftal
kwam uit mijn lichting.
Kruisband
En natuurlijk keek ik, toen de NOS
besloot de halve finale integraal
uit te zenden. Een wedstrijd van
het Nederlands vrouwenteam in
zijn geheel uitzenden, was tot dan
toe lange tijd ondenkbaar geweest.
Ik was toen al lang gestopt. Tij
dens een competitiewedstrijd be
gin 2004 scheurde ik mijn kruis
band af. In plaats van me direct te
laten opereren, en een negen
maanden durende revalidatie te
beginnen, koos ik ervoor om niets
te doen. Ik was 17, speelde inmid
dels in het Nederlands Elftal On
der 19 en zat in mijn eindexamen
jaar. Heel lang had ik gedacht dat
ik zou proberen in het voetbal ver-
Wat wil je later wor
den? vroeg mijn
tante. Ik zat op de
bagagedrager bij
haar en we fietsten
door een besneeuwd Amsterdam.
Ik was 6 jaar en had mijn carrière
al uitgestippeld. 'Profvoetballer, of
journalist,' zei ik, zonder na te
denken. 25 jaar later is het één net
iets beter gelukt dan het ander.
De schaafwonden op je knieën na
een sliding op de stenen parkeer
plaats. Broek weer kapot. Maakte
niks uit. Oefenen, oefenen, oefe
nen. Trucjes, afwerken op doel,
hooghouden tot het tijd was voor
het avondeten. Ik dwong mijn ou
ders een bankrekening te nemen
bij ABN Amro, omdat je als wel
komstcadeau een bal kreeg met
alle handtekeningen van de spe
lers van Ajax. Een meisjeskamer
vol met Ajax-posters, vlaggen en
vaantjes. Op straat telde het niet
dat ik geen jongen was. Ajax ver
overde Europa, op straat was ik Jari
Litmanen, en als die al bezet was
koos ik Davids. Van het Neder
lands elftal voor vrouwen had ik
nog nooit gehoord, laat staan dat ik
de speelsters kende.
ZATERDAG 1 JUNI 2019 GO
Witheet
na die ene
Suse van Kleef als
jeugdinternational
(grote foto), als pu
pilletje en met haar
vader tijdens de fi
nale van het EK in
Nederland.
Op de foto linkson
der als correspon
dent in Londen voor
deze krant en de
NOS.
FOTO'S CATHÉRINE VAN HOUTS,
MICHIEL VAN KLEEF
