'Ik ben uit mijn milieu
gevallen en eenzaam'
'Ik ben niet
dom, lui
of naar. Ik
heb een
aandoening'
,,Er wordt nooit gepraat
over het leed dat onzichtbare
aandoeningen zoals ADHD, en
in mijn geval ook nog Asperger,
veroorzaken. Dat vind ik zeer
pijnlijk. In 2005 is bij mij de
diagnose gesteld, na jaren van
dramatisch leven. Pas toen wist
ik: het ligt niet aan mij. Ik ben
niet dom, lui of naar. Ik heb een
aandoening. Die diagnose heeft
me geen enkele vorm van me
deleven opgeleverd. Breek je
een enkel, dan word je bedol
ven onder ansichtkaarten; krijg
je zo'n bericht, dan blijft het
pijnlijk stil.
Tot mijn 55ste ging bij mij
kort gezegd alles fout. Ik kom
uit een goed milieu, een acade
misch milieu ook, en met een
IQvan 130 was ik voorbestemd
om rechten te studeren en dan
te trouwen met een advocaat,
waarna ik waarschijnlijk op een
gegeven moment thuis zou ko
men zitten en vooral dinertjes
zou geven, zoals dat in de jaren
50 ook ging - maar dan had ik
tenminste aangetoond dat ik
op academisch niveau kon pres
teren.
Het liep anders. Mijn gymna
sium werd al snel een havo-
pretpakket. En mijn gedrag liep
ernstig uit de pas met mijn IQ
ik was impulsief en voor een
buitenstaander niet altijd te
volgen. Het was mijn droom
om ondernemer te worden in
de hippische sector: manege
houder of springruiter. Maar
het werd een baan als directie
secretaresse. En toen de kinde
ren kwamen ben ik op een ge
geven moment acht maanden
in gedragstherapie geweest in
een psychiatrisch ziekenhuis.
was, totdat ik hoogbegaafd
bleek. Die therapie heeft er toe
geleid dat ik er voor mijn kinde
ren kon zijn en dat zij wel op
academisch niveau hebben
kunnen presteren. Mijn zoon
van 37 heeft ook ADHD en mijn
dochter, 35, vindt een diagnose
niet belangrijk; die regelt de
dingen op haar eigen manier.
Mijn doel was dat zij zouden
slagen in het leven. Dat is ge
lukt. Mijn oudste wordt bin
nenkort assistent-hoogleraar.
Ik ben nu 65. Terugkijken
stemt me niet vrolijk. Ik heb
niets gepresteerd, nooit iets met
mijn talenten kunnen doen, en
nooit waardering gekregen. In
2005 ben ik een leuke baan
kwijtgeraakt omdat ik mijn
mond te ver heb opengedaan.
Sindsdien werk ik 24 uur per
week in de schoonmaak
branche - meer kan mijn lijf
niet aan. Daarmee zit ik aan de
maatschappelijke onderkant.
Ik begin elke dag met een anti
depressivum, dan trek ik mijn
mondhoeken omhoog en ga
aan de slag. Dat ik geen geld
heb, vind ik niet eens het ergst,
maar ik ben uit mijn milieu
gevallen en eenzaam. Gelukkig
kunnen mijn kinderen het
leven wel omhoog leven.''
Geertrui Krame (65) uit Doorn
kijkt terug op een, wat zij
noemt, dramatisch leven.
Eerst dachten ze dat ik dom
ZATERDAG 1 JUNI 2019 19
