'Ik werd naar
een strenge
kostschool
gestuurd'
'ADHD'ers
laten zich
altijd precies
zien zoals ze
zijn'
„Vanaf het moment dat
ik hoorde over ADHD bij vol
wassenen, dacht ik: verhip,
volgens mij heb ik dat.
Behandelaars komen vaak
met een lijstje kenmerken, en
als je er daar een paar van hebt,
dan heb je ADHD. Veel psycho
logen en psychiaters kijken niet
verder dan pillen. Maar pillen
zijn geen oplossing. Je wordt er
een zombie van. Ik zie ADHD
niet als ziekte, het is een afwij
king van de hersenen. Ameri
kaanse onderzoekers hebben
de vergelijking gemaakt met de
hersenen van jagers-verzame
laars. Jagers moesten superalert
zijn, de hele omgeving scannen
op zoek naar een prooi en als ze
die dan hadden, waren ze 200
procent gefocust. Ze moesten
samenwerken en elkaar blin
delings kunnen vertrouwen
- een mooie eigenschap die
ADHD'ers ook hebben: ze
zijn vaak heel open en eerlijk.
Ze laten zich altijd precies zien
zoals ze zijn; ze kunnen niet
anders.
In onze huidige samenleving
draait alles om: hoe hoort het?
Kinderen krijgen nauwelijks
meer de kans anders te zijn.
Alles is vastgelegd in protocol
len en structuren. In die zin
hebben mensen met ADHD
het nu moeilijker dan vroeger,
terwijl ze juist zoveel positieve
kwaliteiten hebben. Mensen
met ADHD zijn creatief, ze
denken buiten de lijntjes. Ze
kunnen zich niet afsluiten en
zien dus meer dan 'gewone'
mensen. ADHD'ers zijn beeld
denkers. Niet voor niets heb
ben veel kunstenaars ADHD.
Als je de levensloop van Rem
brandt leest, dan zie je een vol
bloed ADHD'er. Of wat dacht
je van Leonardo Da Vinci? Die
begon ook aan van alles en
maakte niets af.
Ik heb het geluk dat ik altijd
leuk werk heb gehad met veel
vrijheid. Ik werkte als toeristi
sche gids, veel in het buiten-
land. Dan zat ik voor in de bus
de omgeving te scannen op
leuke dingen om te vertellen. Ik
vond het leuk om mensen aan
het denken te zetten.
Als je mensen tegenkomt
die klein denken, ben je als
ADHD'er al snel iemand die
zich niet aan de regels houdt.
D e gevolgschade is voor veel
ADHD'ers vaak vele malen
groter dan de ADHD zelf. Ik
was vroeger altijd dat niet te
handhaven, stoute en lastige
kind. Ik kwam uit een groot
artsengezin en was degene die
zogenaamd niet luisterde. Ik
had bovendien de eigenschap
feilloos de vinger op zere plek
ken te leggen, en dan kwam ik
ook nog altijd te laat, raakte
dingen kwijt; allemaal gedrag
dat hard aangepakt moest wor
den, vonden mijn ouders, die
me naar een strenge kostschool
stuurden. Het gevolg was dat ik
helemaal in elkaar ben gekro-
pen. Tegelijk overschreeuwde
ik mezelf.
Ik heb lang het gevoel gehad:
niemand snapt me. Totdat ik
rond mijn zestigste in aanra
king kwam met het ADHD
Café in Arnhem; de mensen, de
boeken - dat was een feest der
herkenning. Langzaam heb ik
mijn zelfvertrouwen herwon
nen. De grote doorbraak kwam
door biodanza, een methode
om jezelf te ontplooien met
behulp van muziek en dansen.
Daar heb ik mijn eigenwaarde
teruggevonden.''
Marjolein de Kruijff (74) uit
Wageningen ziet vooral ook de
positieve kanten van ADHD.
ZATERDAG 1 JUNI 2019 17
