Moedersterfte extreem zeldzaam in Nederland
NIEUWS 17
Woorden
schieten tekort.
Zelden waren
deze woorden zo
toepasselijk als bij
de 25-jarige Kim
van der Hoef uit
Nijmegen.
TWEELINGBEVALLING TRAGEDIE
tenwereld. Want iedereen moet we
ten hoe geweldig zijn vriendin was.
Hoe lief ze was. Hoe zorgzaam. ,,Hoe
mooi ook met haar prachtige blauwe
ogen en opvallend witte tanden. Het
was een echt feestnummer. Ze ging
er graag op uit met vriendinnen en
vrienden. Naar Emporium. Of de
bioscoop.'' Iedereen hield van Kim.
Kurt: ,,Ze regelde altijd alles. Ze is
echt onmisbaar.''
Het is hard maar waar. Werkelijk
alle dromen die Kim en hij hadden,
liggen van het ene op het andere mo
ment in duigen. Het huis in het Nij-
meegse stadsdeel Lindenholt hadden
ze prachtig opgeknapt. ,,De kinderka
mer was ook al helemaal klaar. Met
oneindig veel geduld heeft Kim
plaatjes van driehonderd blaadjes op
de muur geplakt om er een boom van
te maken. Prachtig is ie geworden. Ze
wilde het per se af hebben en is er
een paar weken voor ze naar het zie
kenhuis ging zeven uur mee bezig
geweest.''
Kurt is uit het veld geslagen, dat
geldt evenzeer voor het team waarin
Kim werkte: de afdeling dermatolo
gie van het Canisius-Wilhelmina
Ziekenhuis. Ze had een leidingge
vende functie en was, zoals teamge
noten het zelf omschrijven in een
rouwadvertentie: 'onze alles en nog
meer'.
Ze startte na de roc-opleiding als
doktersassistente, maar groeide al
gauw door naar een seniorfunctie.
,,Ze was met 25 jaar nog jong, maar
zette altijd en overal haar schouders
onder'', vertelt haar moeder. ,,Ze
mopperde nooit en klaagde ook
nooit. Ze wilde haar werk zo goed
mogelijk doen. En bleef tegen ieder
een, ook al was ze leidinggevende,
doodnormaal doen.''
„Bescheiden, maar ook een doener
die overal wel een oplossing voor
wist te vinden'', vult vriend Kurt aan.
Hoe geliefd Kim was, blijkt na haar
overlijden. ,,De afdeling in het CWZ
moest vrijdag sluiten, iedereen was
kapot van verdriet.''
In het Radboudumc waren artsen
en verpleegkundigen ook in tranen.
,,Ze hebben dit in de afgelopen veer
tig jaar niet meegemaakt'', zegt Kurt.
De doodsoorzaak is nog onduidelijk.
,,We weten nog niet wat er gebeurd
is. We willen dat natuurlijk wel we
ten, net als het ziekenhuis trouwens.
Dat heeft beloofd alles eraan te doen
om de doodsoorzaak te achterhalen.''
Van verwijten richting het behan
delteam wil Kurt niet horen, inte
gendeel. ,,We hebben niets aan be
schuldigingen uiten. De hulp hier is
fantastisch, de nazorg uitstekend.''
Ook aan andere helpende handen
ontbreekt het niet voor Kurt. ,,Half
Nijmegen lijkt mee te leven. Vrien
den en vriendinnen zijn geweldig.''
Kurt zal er niet alleen voor staan bij
de zorg voor de tweeling, weet hij. De
moeder van Kim: ,,Jouw moeder en
ik laten je niet in de steek, dat weet
je.''
Kurt is dankbaar voor alle steun,
maar kan zich nog geen voorstelling
maken van hoe zijn leven er zonder
Kim uit gaat zien. ,,Dat is van later
zorg. Nu moeten we eerst een mooie
uitvaart regelen. Er komt een sticker
van de boomversiering op de kist als
eerbetoon aan Kim. Ik heb mezelf
verplicht Kim met mooie woorden
uit te luiden. Ik weet niet of ik het
einde haal, maar zal er alles aan doen
om daarin te slagen. Kim heeft dat
verdiend.''
Zwanger van een tweeling
had Kim van der Hoef
3 centimeter ontsluiting.
Ze was op een veilige
plek, leek het, in het Rad-
boudumc in Nijmegen. Maar nadat ze
vorige week donderdag bij een wan
deling naar het toilet neerviel, kon
haar leven ondanks een reanimatie
niet worden gered. Wel werden de
twee baby's - Tess en Raff- nog met
een keizersnee levend en wel uit haar
buik gehaald.
,,Ze maken het wonderbaarlijk
goed'', laat vader en vriend van Kim,
Kurt den Brok, weten. Het is het
enige positieve dat hij op dit moment
kan melden. Hij is in een nachtmer
rie beland. ,,Het zwartste scenario dat
je je kunt bedenken.''
Onbeschrijflijk is de pijn die Kurt
voelt als hij bedenkt dat Kim nooit
meer de gezichtjes zal zien van de
tweeling. ,,Ze was zo benieuwd naar
hun koppies. Ze wilde dolgraag we
ten van wie van ons twee ze het
neusje zouden hebben, van wie de
ogen, van wie de mond.''
Onbeschrijflijk is ook het verdriet
dat hij voelt om hMr verlies. Plannen
om haar ten huwelijk te vragen had
hij klaarliggen. ,,Ik zou haar vragen
op de Waalkade. Zij wilde zo graag
trouwen, ik wilde ook niets liever
dan haar man worden.''
Hoewel emoties met hem op de
loop gaan, wil Kurt op dit tragische
moment niet zwijgen voor de bui-
vrijdag 31 mei 2019
Onbeschrijflijk verdriet na dood
van aanstaande moeder Kim
Kim van der Hoef
overleed tijdens de
bevalling van haar
tweeling. Wat er pre
cies misging, wordt
nog onderzocht. eigen
FOTO
Frank Hermans
Nijmegen
UTRECHT Moedersterfte is ex
treem zeldzaam in Nederland,
zegt Kitty Bloemenkamp. „Ne
derland hoort bij de tien landen
in de wereld waar moedersterfte
het laagst is. Gemiddeld gaat het
om vijf a tien gevallen per jaar.''
Bloemenkamp is hoogleraar ver
loskunde aan het UMCU (Utrecht)
en tevens voorzitter van de lande
lijke commissie Moedersterfte.
Die onderzoekt elk sterfgeval in
Nederland dat optreedt bij (aan
staande) moeders rond de beval-
ling en kraambed. ,,Het overlijden
van een (aanstaande) moeder
wordt door de zorgverleners aan
ons doorgegeven ter toetsing. Al
jaren bekijkt de commissie de
doodsoorzaak en kijken we of er
mogelijk iets van deze dramati
sche gebeurtenis geleerd kan
worden, zodat de zorg voor zwan-
geren en kraamvrouwen nog ver
beterd kan worden.''
Omdat de aantallen zo laag zijn,
zijn er volgens Bloemenkamp vele
jaren registraties en analyses van
de sterftegevallen nodig om iets
te zeggen over risicofactoren en
oorzaken. ,,We zien in Nederland
onder meer hoge bloeddruk,
trombose of een ernstige infectie.
Ook plotse dood door bijvoor
beeld hart- en vaatziekten kunnen
een oorzaak zijn. Bij zwanger
schappen met meerlingen is de
kans op zwangerschapscomplica
ties, zoals hoge bloeddruk, groter
dan gemiddeld.''
Bloemenkamp weet dat het over
lijden van Kim van der Hoef ge-
meld zal worden bij de commissie.
,,Maar ook na uitvoerig onderzoek
bij de moeder is er heel soms
geen oorzaak aan te wijzen.'' De
voorzitter stelt dat alles uit de
kast wordt gehaald om moeder-
sterfte te voorkomen. ,,Maar hele
maal te voorkomen is het helaas
nooit.''
UMCU-gynaecoloog Timme
Schaap, lid van de commissie,
zegt dat de laatste jaren een stij
ging wordt gezien van het aantal
reanimaties rondom de bevalling.
Hij heeft hier onderzoek naar ge
daan. ,,Dat zijn er zo'n dertien per
jaar.'' Bij zo'n reanimatie wordt, in
dien mogelijk, na vier minuten
overgegaan op een keizersnee.
,,Moeders krijgen altijd voorrang
als het om overleven gaat. In dat
geval is een keizersnee noodza
kelijk en kan soms het kind ook
gered worden.'' Dat heeft volgens
hem te maken met het verbeteren
van de terugstroom van bloed
naar het hart van de moeder door
het verrichten van de keizersnede.
