Muziekdocent van het
jaar verkiezing 2019
MEDIA CULTUUR 29
woensdag 22 mei 2019
Nee, na al die jaren is de liefde voor
de Backstreet Boys nooit verdwenen.
Al vind ik niet al hun nieuwe liedjes
even leuk. Ik volg de heren als een
trouw hondje op Instagram, verdiep
me nog met regelmaat in hun privé-
levens. En mijn man weet: er is er
eentje met wie ik zou vreemdgaan.
Juist ja, Nick dus.
Met trillende handjes zat ik een
paar maanden geleden op een don
derdagochtend - nota bene tijdens
een afspraak bij de fysio, ik heb me
verontschuldigd maar ze moest écht
even wachten met de behandeling -
op mijn telefoon te worstelen om
concertkaarten te bestellen. Wat een
opluchting toen ik er na een kwartier
eindelijk doorheen was en tickets
had bemachtigd.
Moet ik me ervoor schamen? Tja,
waarom eigenlijk? Ik ben nu eenmaal
groot fan en smaken verschillen.
Mijn vriendinnen lieten me op mijn
vrijgezellenfeest een dag lang door
Utrecht marcheren met een karton
nen Nick aan mijn zijde. Of eigenlijk
was het een kartonnen Justin Bieber
met daarop een uitgeknipt hoofd van
Nick, want zijn populariteit was niet
meer zo groot dat er ergens nog een
pop te koop was. Bij de kroeg mocht
hij niet mee naar binnen en lag hij
opgevouwen op de grond bij de uit
smijter.
Guilty Pleasure
Op het werk weten de meeste colle
ga's van mijn guilty pleasure. Ik heb
besloten me niet te schamen en
ronduit toe te geven dat ik groot fan
ben. Overigens zou ik ze nooit dur
ven interviewen, bang dat ik voor
hun neus flauwval van de zenuwen
of spontaan mijn tong verlies. Maar
grappig genoeg hebben de Backstreet
Boys me wél gebracht waar ik van
daag ben. In mijn jonge jaren wilde ik
de mannen juist interviewen. Op
mijn twaalfde wist ik daardoor dat ik
journalist wilde worden. Missie ge
slaagd.
En manlief? Die is deze gek tóch ge
woon getrouwd. Tijdens ritjes naar
vakanties accepteert hij altijd een
uurtje Greatest Hits of the Backstreet
Boys én zingt hij hartstochtelijk mee
- deze biecht gaat hij me overigens
niet in dank afnemen. Op onze hu
welijksreis sleepte ik hem over de
Walk of Fame, op zoek naar een ster
van de Backstreet Boys. Dat was trou
wens nog even balen, ik was er net
een paar weken nadat ze die tegel
hadden gekregen en had ze gevoels
matig net gemist. Overigens is hij
zelfs een keer mee geweest naar één
van de vele concerten.
Dus morgenmiddag, in de rij voor
de Ziggo Dome, voel ik me weer even
zestien. Gaan de ellebogen stiekem
pjes ietsjes opzij om langs de dames
voor me te glippen. Ontmoet ik veel
andere ellebogen die de mijne probe
ren te ontwijken. Ren ik na de kaart-
controle als een bezetene naar dat po
dium - terwijl de beveiligers maar
roepen: 'dames, niet rennen'. Want
om mij heen lopen nog honderden
andere dertigers die zich weer even
puber voelen, die ongegeneerd de
longen uit hun lijf gillen en alle lied
jes uit volle borst mee blèren. Voor
even vergeten we met zijn allen dat
we inmiddels kinderen en een geres
pecteerde baan hebben. Voor even
verliezen we ons weer in die eeuwige
jeugdliefde: Backstreet's back alright!
Muziekeducatie is belangrijk en verrijkt de samenleving. Wie
inspireert leerlingen muzikaal? Nomineer een topper bij de
verkiezing van Muziekdocent van het Jaar!
Nomineer de meest bevlogen muziekdocent op
pzc.nl/muziekdocent
PC
A Verslaggeefster
Ellen van Gaaien had
als tiener een Back
street Boyskamer, be
zocht de ster op de
Walk of Fame en liep
op haar vrijgezellen
feest met een karton
nen Nick Karter.
PRIVÉFOTO'S
