r
W j
3
Nederland
Tennisland.
ledereen doet mee.
SONGFESTIVAL
WINNAAR 2019
*mË
Het werd de zege
waarnaar de
Nederlandse
Songfestivalfans
44 jaar smachtten.
Duncan Laurence
schreef zaterdag
Eurovisiehistorie in
Tel Aviv. Misschien
nog wel het meest
tot zijn eigen
verbazing. „Waarom
ik won? Ik weet het
niet.''
Duncan Laurence werd gisteren als held ontvangen op Schiphol. foto robin utrecht
e klok in Tel
Aviv kroop naar
de 3.00 uur toen
Duncan Lau
rence zijn gla
zen trofee nog
maar eens beet
pakte. De persconferentie van de
winnaar van het Eurovisie Song
festival was al even onderweg. Tot
dan toe was Laurence, ondanks de
hysterie rond hem, zijn gebruike
lijke zelf: evenwichtig, welbe
spraakt in het Engels en tactisch
laverend rondom vragen met een
mogelijke dubbele bodem.
Totdat hem werd gevraagd de
laatste minuut voor de verlossing
van de zenuwslopende puntentel
ling te beschrijven. ,,Ik dacht al
leen maar: 'Kom op! Kom op met
die punten!' Mijn hartslag zat bo
ven de 200. Het ging tussen mij en
John (Lundvik namens Zweden,
red.) op het laatst. Ik vind hem
geweldig, we hebben afgesproken
samen een liedje te gaan schrijven.
Hadden al telefoonnummers uit
gewisseld. Ik dacht: oké, Duncan,
wees niet teleurgesteld als je van
hem verliest.'' Een blik naar zijn
bokaal: ,,Maar oh wow, deze uit
komst voelt stukken beter.''
Rustpunt
Tot dat uitgelaten moment was
Laurence een rustpunt geweest in
een zaal vol onophoudelijk stro
mende tranen. Ilse DeLange, die
Laurence voordroeg als deelnemer
en zijn podiumact nauwkeurig
uitdacht, lanceerde zichzelf hui
lend in de armen van haar vriend
Bart. Maar ook daarna, voor de
camera van deze krant, kon ze haar
tranen niet stelpen. Sterker: ook
haar woorden gingen hun eigen
gang. ,,Ik heb gewoon geen idee
hoe ik me moet voelen'', pro
beerde ze haar ongeloof samen te
vatten. ,,Er bestaat geen boek voor
hoe je nu moet reageren.''
Hoewel de Nederlandse winst
door de wedkantoren was voor
speld, bleek de zege in het echt
nog mooier en emotioneler dan
ieder lid van de Oranjedelegatie
Ik dacht alleen maar:
'Kom op met die
punten!' Mijn hartslag
zat boven de 200
zich kon voorstellen. Niet alleen
schreef Duncan Laurence pop
geschiedenis door na 44 jaar van
smachten eindelijk voor een
nieuwe Nederlandse Eurovisie
zege te zorgen. Hij bevrijdde de
Nederlandse equipe ook van het
juk van jaren van proberen, vallen,
opnieuw proberen, in de buurt
komen, weer uitglijden en het
daarna toch maar weer proberen.
Wie hem, nog geen twaalf uur
na zijn laatste uithaal op het po
dium, uitgeput in zijn vliegtuig-
stoel zag opgekruld, begreep hoe-
veel het laten slagen van een Song
festivalmissie van een muzikant
vraagt. Laurence - zo onervaren
dat hij een week voor vertrek naar
Israël zijn eerste eigen concert gaf
- moest zich in de tredmolen van
het Eurovisiecircus uitvinden als
permanent in de schijnwerpers
gevangen artiest.
Is het neonverlichte liedjesfes
tijn voor iedere debutant wennen,
Laurence (Duncan de Moor, 25)
moest zich vanaf moment één als
gedoodverfde winnaar langs alle
camera's bewegen. Hij deed dat
als een politicus van het vrolijke
type: zonder een woord te veel te
zeggen, maar altijd met een glim
lach. Het woord 'druk' wilde hij
niet meer horen, verkondigde hij
halverwege zijn twee weken in
Tel Aviv.
Met zijn vingers om zijn bokaal
kwam hij terug op die favorieten-
rol. ,,Ik heb die lyrische voorspel
lingen nooit beschouwd als waar
heden. Het waren voorspellingen,
meer niet. Het is het Songfestival.
Bijna per definitie onvoorspelbaar.
Ook tijdens de stemming durfde
ik lang niet te dromen van win
nen. Pas toen ik - trofee in de
hand, confetti om mijn hoofd -
mijn nummer voor de tweede keer
zong, begon het door te dringen. Ik
voelde ik me weer precies als die
regel uit mijn liedje: a small town
boy in a big arcade."
Hij recenseerde die eerste uit
voering van Arcade als Eurovisie
winnaar als 'niet heel erg goed'. De
losgelaten spanning sloeg op zijn
stembanden. Het was niet ver-
wonderlijk na een puntentelling
die zonder meer de meest drama
tische was sinds de invoering
van het nieuwe systeem, waarbij
het bekendmaken van de jurypun-
ten en de publieksstemmen is los
getrokken. DeLange omschreef
het wachten op de uitslag zonder
omwegen als 'heel erg verschrik
kelijk.'
Raken
De spanning bouwde zich op toen
Nederland bij de vakjury's twee
landen moest laten voorgaan:
Zweden en het verrassend hoog
gewaardeerde Noord-Macedonië.
Maar waar het publiek die twee
liet vallen (negende en twaalfde),
haalde Arcade bijna de hoogste
score. Daarmee schoof Laurence
ook Italië, uiteindelijk tweede,
nipt voorbij. ,,De mensen thuis
hebben besloten'', concludeerde
hij. ,,Waarom ze mij kozen? Eerlijk
waar: ik weet het echt niet. Blijk
baar heb ik hen weten te raken.
Die gedachte maakt me erg trots.''
Hoewel hij moet hebben beseft dat
er tweehonderd miljoen mensen
meekeken, was tijdens zijn optre
den van grote nervositeit nauwe
lijks iets hoorbaar. ,,Tijdens de
laatste repetitie overvielen de ze
nuwen me'', blikte hij terug. ,,Dat
wilde ik voorkomen. De achter
grondzangers en ik hebben elkaar
toegesproken: we moeten terug
naar de essentie van het lied. Als
we weer helemaal voelen wat we
zingen, volgt de rest vanzelf.''
Die strategie slaagde. Laurence
was drie minuten lang één met
zijn liedje. Hij zong meeslepend
en aarzelde niet tijdens de moei
lijke passages. Zijn reactie na de
laatste noten vertelde zijn verhaal
in enkele tellen: een volledig ver
baasde blik, een diepe zucht en
een grote lach. Het was volbracht.
\n
extra
bijlage
maandag 20 mei 2019
GO
VT
/"S *v
A
Verbaasde blik, grote lach
Stefan Raatgever
Tel Aviv
-Duncan Laurence
Kijk op de site bij /video
naar beelden van het
optreden, de reacties en
Duncans aankomst op
Schiphol.
