'Ik kwam met
SBS in alle
volksbuurten.
Ik heb op
alle leren
bankstellen
in Nederland
gezeten!'
Voor het eerst in zeven jaar heeft
Marieke de Vries een tuin. Ze is er dolblij
mee - sinds ze in Washington is gearri
veerd heeft ze zo'n beetje elke avond op een
klapstoel in het groen achter haar nieuwe
huis zitten lezen. Collega Arjen van der
Horst, met wie ze voorlopig het bureau
Washington van de NOS runt, houdt van
tuinieren, dus binnenkort planten ze wat
basilicum. Handig, want verse groenten en
kruiden zijn in Amerikaanse supermarkten
nogal duur, heeft ze ontdekt.
In Beijing was alles anders - haar appar
tement had nog geen reepje balkon en ze
was al blij met af en toe een 'blauwelucht-
dag' zonder smog. Daarom wilde ze in
groen, weids Washington een huis met
zo'n klassieke veranda. Haar ouders hebben
geholpen met zoeken. ,,Dit schatje is het
geworden", wijst ze op een charmante bak
stenen woning uit 1914. Niet te groot, want
ze is alleen, maar er is genoeg ruimte voor
familie en vrienden die komen logeren.
Er staat een picknicktafel in haar woon
kamer, tegen de muur een reusachtige doos
met een gigantische tv die ze per ongeluk
heeft gekocht. Hij leek klein tussen nóg
grotere schermen bij Best Buy, de Ameri
kaanse MediaMarkt, maar hij is te groot
voor de huiskamer. Verder is het huis zo
goed als leeg. Haar bezittingen zitten in
een container die nog onderweg is, dus ze
kampeert zolang in haar nieuwe huis in een
levendig, multicultureel deel van de stad.
Het doet haar denken aan haar oude buurt
in Amsterdam-Oost. ,,Ik voelde me bij de
Chinezen gauw thuis hoor. Ik vind ze leuk,
vind ze aardig, creatief, gastvrij. Maar dit is
een soort thuiskomen."
Het fijnst, zegt ze, is dat ze haar werk
weer ongestoord kan doen. ,,Steeds vaker
als je in China een statief uit de auto haalde,
stonden er van die mannetjes in je nek te
hijgen, probeerden ze je te intimideren. In
het begin was het onderdeel van het avon
tuur. Het gebeurt echt, denk je dan, wat
interessant. Maar het ging me tegenstaan."
Ze vertelt over geslepen pogingen haar bij
het nieuws weg te houden met eindeloze
lunches en Chinese producers die door de
autoriteiten onder druk werden gezet ('Hoe
is het met je moeder, we hebben haar giste
ren nog gezien'). Als buitenlander had ze
minder te vrezen, maar ze heeft ook wel
midden in de nacht voor een verhoor in de
kelder van het bureau voor openbare veilig
heid gezeten.
,,Met mijn privéleven was ik in China
heel gelukkig, dat zal ik missen. Het ontzet
tende lekkere eten, de avondjes karaoke met
m'n vrienden. Dat is echt een hobby gewor
den, serieus. We zongen Chinese liedjes -
Let it go uit Frozen in het Chinees, dat was
een grote hit - maar ook Dolly Parton en
Adele. Ze hebben zelfs Ali B in Chinese
karaoketenten, in het Nederlands. Het is
typisch Aziatisch uitgaan. Als je de hele
avond met je vrienden zingt, hoefje niet te
praten en kun je niks verkeerds zeggen."
Chinese humor heeft ze nooit helemaal
begrepen. ,,Ze lachten vooral als mensen
vielen of pijn hadden. En poep en pies zijn
altijd goed. Heel apart. Al moet ik toegeven
dat mijn Mandarijn niet toereikend was om
hun woordgrapjes te begrijpen, daar lag het
ook aan. Ik heb harder gelachen met de
Noord-Koreanen die ons in de gaten moes
ten houden toen we daar aan het werk wa
ren. Die maakten grappen over hun eigen
situatie. Dan zaten we ergens te lunchen en
viel het licht uit, want dat is de hele tijd aan
10
