'Dat wordt
niks, zei ik, ze
is hartstikke
blank'
BV DE LIEFDE
Voorkeur
Carola (32) viel altijd op
vrouwen met wortels in
het buitenland. Nu is ze
smoorverliefd op de
oer-Hollandse blonde en
blauwogige Sanne (30).
2* Vdlt IW joo/-|nnqq|
ni?i Jnzl op
frn mooi? Vrouu/ no-et
^-eJkrlqnclse /rop
,,Wat de reden was dat ik Sannes foto
op Tinder naar rechts swipete omdat ik
haar leuk vond en niet naar links, zoals ik
bij de meeste profielen deed? Ik weet het
niet. Ze had één foto geplaatst op de
datingsite, zonder tekst. Normaal gespro
ken zou ik dan niet reageren. Ik heb er met
een collega over gesproken. 'Dat wordt
niks', zei ik, 'ze is hartstikke blank.' Maar er
was iets in haar gezicht dat me trok. Ze had
een heldere, open blik. Blauwe ogen, blond
haar, een mooie mond. Heel Nederlands
zag ze eruit. Totaal anders dan de vrouwen
op wie ik normaal gesproken viel. Dat
waren meestal vrouwen met een kleurtje.
Dat was nog niet zo toen ik een puber
was in een klein Zeeuws stadje. Daar zijn
nu eenmaal zowel minder lesbiennes als
minder donkere mensen dan in de Rand
stad. Mijn eerste vriendinnetje op mijn 15de
of 16de was een blank meisje uit Rijswijk,
dat ik via internet leerde kennen. Ik was
altijd geïnteresseerd in andere culturen. Op
de basisschool waren mijn beste vriendin
netjes vluchtelingenkinderen uit Palestina.
Hun families waren gastvrij, net als mijn
eigen familie. We hadden een tamelijk
groot gezin met vijf kinderen waar altijd
iedereen mocht mee-eten. Bij Nederlandse
gezinnen was die vanzelfsprekende gezel
ligheid er veel minder.
Op mijn 22ste kreeg ik een relatie met
een Amsterdamse van deels Surinaamse
afkomst. Ze was heel mooi en lief, had een
fantastische bos krullen. Een vrouwelijke
vrouw, van wie je niet zou zeggen dat ze
pot was. Voor haar verhuisde ik naar de
hoofdstad. We hebben ruim zes jaar samen
gewoond. Bij haar familie vond ik de gezel-
ligheid waar ik zo van houd. Surinaamse
feesten zijn geweldig. Groot, met heel veel
mensen en lekker eten. Er is muziek, er
wordt gedanst. En bij mijn schoonmoeder
konden we altijd aanschuiven. Ik denk dat
in die tijd mijn voorkeur voor donkere
vrouwen is ontstaan.
Uiterlijk is natuurlijk het eerste waar je
naar kijkt, en mijn relaties daarna waren
met gekleurde vrouwen met buitenlandse
wortels. Verder waren ze heel verschillend.
Zo was een van mijn vriendinnen een
stoere Antilliaanse die op hoog niveau
zwom. Ik houd van stevige heupen en
billen, terwijl zij juist door dat zwemmen
brede schouders had en totaal geen billen.
Uiteindelijk gaat het er toch om of karakters
bij elkaar passen.
Met Sanne gaat alles vanzelf. We hebben
nog nooit ruzie gehad. Al tijdens de eerste
afspraak was het echt gezellig. Praten ging
heel gemakkelijk, heel natuurlijk. We spra
ken nog een keer af, en nog eens. Na een
maand vroeg ik of ze mijn vriendin wilde
zijn. En nu, vijf maanden verder, zijn we
elke dag samen. Zij is heel relaxed. Ze
probeert me niet te veranderen. Dat voelt
veilig. Ik kan mezelf zijn met al mijn
vreemde dingetjes. Rare geluidjes maken
bijvoorbeeld, of in mezelf praten. Ze weet
nu al wanneer ze daar wel of niet op hoeft
te reageren. Ik ben een zorgzaam iemand,
maar kan ook haar zorgzaamheid accep
teren.
Op straat of op tv kijk ik nog steeds eer
der naar donkere vrouwen dan naar blanke.
Sanne kijkt natuurlijk ook weleens naar
mooie vrouwen of mannen. We hebben
onze ogen niet in onze zak zitten. Toch
kiezen we voor monogamie. In het verleden
was dat anders. Dan bleef het niet bij kijken
alleen. Nu vind ik dat een beetje spanning
en avontuur niet opweegt tegen de rust van
iemand op wie je kunt bouwen. Ik ben
tevreden en blij. En kijken mag altijd.''
TEKST WILMIE GEURTJENS
ILLUSTRATIE STUDIO SKI
De echte namen van Carola en Sanne zijn
bij de redactie bekend. Wil je ook praten
over je relatie? magazine@persgroep.nl
ZATERDAG 18 MEI 2019 35
