i.
Nabestaanden van 301 vergeten Turkse mijnwerkers boos over het uitblijven
12 NIEUWS
Gisteren was het vijf jaar geleden dat de
grootste mijnramp in de geschiedenis van Turkije
plaatsvond in Soma. De tragedie raakt langzaam in
de vergetelheid. De hoofdschuldigen lopen
ondertussen nog altijd vrij rond.
ff
p:'"-
■n - --t .,vt
UNUTMA
Soma
Hoog in de heuvels, op een uur rijden
van Soma, is Suna Par^a (50), druk
bezig. De boerin in het dorpje Yayla-
dali, met amper dertig inwoners,
heeft niet alleen de zorg voor het
huishouden, maar ook voor haar die
ren en de moestuin. Ze bakt haar ei
gen brood en maakt zelf boter, kaas
en yoghurt. Haar kleindochter Ha-
vanur (9) is het enige kind hier. Alle
jongvolwassenen zijn de armoede en
het uitzichtloze leven ontvlucht en
naar Soma vertrokken.
Net als haar oudste zoon Bayram.
Op zijn negentiende vond hij werk in
een van de mijnen, de belangrijkste
werkgever in deze naar bruinkool
stinkende stad waar alles om deze
brandstof draait. Op de dag van de
ramp, toen een oververhitte kabel ex
plodeerde en een brand veroorzaakte
die drie dagen duurde, zat de och
tenddienst er voor 350 mijnwerkers
bijna op. De avondploeg was al op
weg naar beneden in de schachten.
Velen zaten als ratten in de val door
de sterke rookontwikkeling. Bayram
(24) overleed ter plekke.
,,Veel mijnwerkers stikten door
giftig koolmonoxidegas, anderen ver
brandden levend", zegt voormalig
mijnwerker Ahmet Iren (33), die op
duizend meter diepte vlak bij de
brand was en tientallen collega's
hielp ontsnappen. ,,Ze vonden een
van mijn kameraden met een ge
smolten helm op het hoofd, anderen
elkaar omhelzend. Sommigen verlo
ren het leven door in paniek met hun
gezicht op de grond steenkoolstof te
snuiven in de hoop te kunnen ont
snappen aan het dodelijke mijngas."
Massamoord
De tijd heelt niet alle wonden. Woe
de en pijn etteren voort door het uit
blijven van processen tegen de be
langrijkste verantwoordelijken voor
wat nabestaanden 'de massamoord'
noemen. Geen enkele minister is
aangeklaagd, noch inspecteurs die
namens de overheid halfslachtige
controles uitvoerden in de staatsmij
nen en de rampmijn zelfs het predi-
caat 'de veiligste mijn van Turkije'
gaven.
Amper 75 nabestaanden, familie
leden en sympathisanten vroegen
gisteren aandacht voor de vrijwel
vergeten tragedie en gaven uiting aan
hun pijn en verontwaardiging met
een stille protestmars naar het mijn
werkersstandbeeld in het centrum
van Soma. Daarna volgde een bezoek
aan de begraafplaats om te bidden
voor hun echtgenoten, zonen, vaders,
broers. Elk van de 301 slachtoffers
kreeg een grafsteen van gitzwart
marmer, met een ouderwetse mijn
werkerslamp en de aanklacht 'Hij
stierf voor een handvol steenkool'.
Boven de ingang van de doden
akker staat met grote letters 'We zijn
het niet vergeten. We zullen het niet
vergeten'. Maar die plechtige belofte
is de afgelopen vijf jaar veranderd in
een soort bezweringsformule, want
nabestaanden klagen dat steeds min
der mensen deelnemen aan de her
denking van de ramp.
Wat de pijn erger maakt, is dat
geen enkele minister contact heeft
gezocht met de nabestaanden. ,,Zelfs
dinsdag 14 mei 2019
GO
Gestorven
voor een
handvol
steenkool
Marc Guillet
Fami
lieleden
bidden
bij het
graf van
Bayram
Par?a.
R OéLU
'TYRANI
'i-'n
1 ABDULLAH iNAL 36 BAYRAM ALi DAC
ABDULLAH ÖZDEMÏR 37 BAYRAM BAYIND
1 r.ULLAH SiVR' 38 BAYRAM EROL
5ad^LAboTAL'PAI<AV 39 BAYRAM iNDÏRiK
6 ADElVl CETirjERN 40 BAYRAM PAR CA
7 ADEM VARou 41 BEYTULLAH CAKfl
8 AHMET AKBULUT 42 B'LAL AY
9 AHMET AKDEMiR 43 B'LAl_ BILGi
Bij de
herden
kings
mars lie
pen giste
ren, vijf
jaar na de
mijnramp,
nog maar
weinig
mensen
mee.
