Weer even thuis Terug naar de plek van je jeugd
9
Annemiek Gotjé-van den Bout (46)
groeide op in de Palingstraat in
Vlissingen. Ze sluit nog regelmatig
haar ogen en ziet dan de boulevard en
het kabbelende water voor zich.
„Vlissingen zit voor altijd in mijn hart."
Er hingen
meerdere
naaktkunstwerken
aan de muur en ik
wilde niet dat
iemand die zag
Binnen gebeurde
er verder niets,
het was puur de
spanning van
stiekem ergens
binnendringen
HANS PUIK
nnemiek woont al
sinds haar 13e niet
meer in Zeeland.
Ze heeft een be
wogen opvoeding
^»^^^^^achter de rug, on
der meer door de scheiding van
haar ouders. En toch zegt ze on
middellijk en zonder twijfel 'ja'
op de vraag 'Zou je nog willen te
rugkeren naar Vlissingen?' Een
verhaal van uitersten van een
Zeeuwse, die tegenwoordig in
Limburg woont. ,,Mijn moeder
was in mijn jeugdjaren getrouwd
met Herman Bisschop. Hij was
een kunstenaar en bekend van
een aantal beelden in Vlissingen.
Zo maakte hij Man met sigaret op
de boulevard, Sammy op het Bel-
lamypark en het beeld van de vis
sersvrouw, dat op de Groene Bou
levard staat. Hij wordt nog altijd
bewonderd om zijn kunstwerken,
maar ik bewaar minder fijne her
inneringen aan hem. Ik krijg vro
lijkere gedachten als ik denk aan
mijn vader, Cor van den Bout. Hij
was een bekende saxofonist in
Zeeland. In het weekeinde
speelde hij vaak met de band En
terprise op het schip de Olau Line
en ik mocht regelmatig mee. Met
mijn zus Vivian of met een vrien
dinnetje vertoeven op een groot
schip, het leek wel een droom."
Samen met haar oudere zus en
jongere broer groeide Annemiek
op in een groot huis. ,,We hadden
drie etages. De onderste etage was
als atelier ingericht. Op de eerste
etage vond je de woonkamer, keu
ken en een slaapkamer en op zol
der drie slaapkamers voor de kin
deren en een badkamer. De wo
ning, gebouwd begin twintigste
eeuw, had ramen van enkel glas
en geen centrale verwarming. In
de winter zat ik regelmatig te ril
len van de kou en zag ik de ijs
bloemen op de ramen."
Gezien het leeftijdsverschil met
haar zus (3,5 jaar) en haar broertje
(4,5 jaar) was Annemiek thuis
veel op zichzelf aan gewezen. Ge
zelligheid brengen in huis, dat
was haar missie. ,,Op mijn kamer
verfde ik regelmatig het bureau of
de kozijnen in een andere kleur.
Alles om het wat vrolijker te ma
ken. Ook was ik gek van muziek.
Ik had een oude pick-up, waar ik
vaak platen op draaide."
Vriendinnen mee naar huis ne
men deed ze nooit. Ze schaamde
zich voor haar thuissituatie. ,,Er
hingen meerdere naaktkunstwer-
ken aan de muur en ik wilde niet
dat iemand die zag." Om te ont
snappen aan thuis zocht Anne-
miek vooral de gezelligheid van
vrienden en vriendinnen op. ,,Ik
zat veel bij mijn beste vriendin
Naomi. Haar ouders hadden een
pension en daar was het altijd ge-
Annemiek Gotjé voor de ouder
lijke woning aan de Palingstraat
in Vlissingen. foto lex de meester
zellig. Er werd veel muziek ge
maakt en ik vond dat erg leuk.
Zelf ben ik naar de muziekschool
gegaan, heb drie pianodiploma's
binnengehaald, maar spelen bleek
niet echt aan mij besteed. Muziek
luisteren vond ik veel leuker."
Samen met haar vriendengroep
beleefde ze in haar basisschooltijd
spannende avonturen. ,,We speel
den bij meerdere oude panden in
de stad. Zoals in het oude post
kantoor de Steenen Beer en het
oude stadhuis bij de Schelde. Al
waren die gebouwen helemaal
dichtgetimmerd, wij vonden toch
altijd een weg om binnen te ko
men. Mario Alfons was één van de
jongens in onze groep en hij
wierp zich op als leider. Een
stoere gast die als eerste naar bin
nen ging en wij huppelden er met
een man of acht achteraan. Bin
nen gebeurde er verder niets, het
was puur de spanning van stie
kem ergens binnendringen."
Als Annemiek terugdenkt aan
haar jeugd komt als één van de
eerste herinneringen het gewij
zigde huisnummer naar boven.
,,We woonden eerst op Paling
straat 38, maar later werd dat
ineens nummer 68. Zelfde huis,
ander nummer. Ik vermoed dat de
wijziging iets te maken had met
nieuwbouw in de buurt, maar als
kind kan je niet begrijpen dat je
plots op een ander huisnummer
woont."
Op 13-jarige leeftijd verhuisden
Annemiek en de rest van het ge
zin naar Valkenburg. ,,Op stel en
sprong moesten we onze spullen
pakken. Dat vond ik als kind
moeilijk, maar ik had geen andere
keuze." Ze verlangt nog vaak te
rug naar Zeeland. ,,Ik woon mo
menteel in Heerlen en heb een
dochter van acht jaar. Haar wil ik
het niet aandoen om weggerukt
te worden uit haar vertrouwde
omgeving om naar Zeeland te
verhuizen. Anders had ik het ze
ker overwogen. Misschien ideali
seer ik het, maar Vlissingen heeft
iets, iets dat ik niet kan benoe
men. Het saamhorigheidsgevoel
is in Zeeland groter dan waar ik
ook geweest ben. En de zee doet
iets met een mens. Hoe moeilijk
de omstandigheden ook zijn, in
Vlissingen vind je altijd een plek
van rust en troost."
Annemiek Gotjé in 1985 op haar kamer met het magazine van de
Muziekparade. foto privécollecte
GO ZATERDAG 11 MEI 2019
In Vlissingen
vind je altijd
een plek van
rust en troost
