'Die
schaarse,
momenten
noemikde
gouden
sterretjes'
'Vanafdag
éénvoel ik
me er thuis'
bijzondere
„Ooit, na de mavo, heb
ik gesolliciteerd in de zorg.
Destijds was tillen nog hand
werk en met mijn 1.56 meter
was ik daarvoor te klein. Zo
ben ik op kantoor terecht
gekomen. D e laatste acht jaar
als receptioniste. Toen ik
werd ontslagen, besloot ik:
ik wil de zorg in. Ik heb vier
maanden bij het UWV moe
ten leuren voordat ze mijn
CV doorstuurden. Ze vonden
me te oud. Bij Vecht en IJssel
kon ik aan de slag. Ik heb er
nog geen seconde spijt van
gehad.
Ik werk op een kleine afde
ling met ouderen met de
mentie, mensen die weinig
meer weten en kunnen. Ze
leunen op je en zijn blij met
alles wat je voor ze doet. Ik
krijg veel liefde en kan veel
liefde teruggeven.
Het is zwaar werk. Je bent
de hele dag in de weer, er is
altijd reuring. Mijn lichaam
heeft daar erg aan moeten
wennen. Ook geestelijk is het
zwaar. De zorg voor deze
cliënten is intensief en ze
vragen voortdurend aan
dacht. Je hebt eigenlijk geen
moment rust.
Met de meesten krijg je een
band. Niemand die hier
komt, wordt nog beter. Elk
overlijden is moeilijk. Soms
moet ik een traantje laten.
Dan is het fijn dat ik steun
heb aan mijn collega's. Die
weten precies hoe het is. In
het begin nam ik mijn werk
mee naar huis. Ik heb inmid
dels geleerd dat achter me te
laten.
De kleine, vaak onver
wachte gebeurtenissen zijn
het mooist. Er was een me
vrouw die volledig in zichzelf
was gekeerd en met niemand
meer contact had. Ik dacht: ik
probeer het gewoon en mas
seerde haar handen. Ze be
gon me langzaam maar zeker
te herkennen en opeens zei
ze zelfs mijn naam: 'Marieke!'
Gouden sterretjes. Zo noem
ik dat soort momenten.''
,,Ik heb altijd in de zorg willen
werken. 'Dat is niets voor jou', zei
den mijn ouders vroeger. Daarom
begon ik in een winkel. Na achttien
jaar was ik dat zo zat, dat ik alsnog
ben overgestapt.
Ik volg de driejarige beroeps
begeleidende leerwegopleiding
voor verzorgende. Dat betekent:
24 uur per week werken en een dag
naar school. Volgend jaar februari
hoop ik klaar te zijn. Mijn salaris is
nu al meer dan ik in de winkel ver
diende. Als ik straks een vol salaris
krijg, ga ik er nog meer op vooruit.
Ik ben niet voor het geld over
gestapt. Het gaat mij om de vol
doening, de omgang met mensen,
de dankbaarheid. Dat zit hem in
kleine dingen. Als ik 's ochtends de
afdeling oploop en de cliënten me
begroeten met 'goeiemorgen lieve
Agnes, wat fijn dat je er bent', is dat
voor mij onbetaalbaar.
Er zijn natuurlijk ook moeilijke
momenten. Als mensen overlijden
bijvoorbeeld. Ik weet nog de eerste
keer dat ik aan het bed stond van
een cliënt die onder mijn ogen zijn
laatste adem uitblies. Heftig. Het
hoort bij de zorg, maar maakt het
werk emotioneel soms zwaar. Ook
lichamelijk is het pittig. De werk
druk is hoog, omdat we te weinig
personeel hebben.
Als ik een zware dag achter de
rug heb, val ik soms om negen uur
op de bank in slaap. Niet zo gezellig
voor mijn gezin natuurlijk. Maar
vanaf de eerste dag voel ik me op
mijn plek in de zorg. Ik ben ook fijn
opgevangen door mijn collega's.
Achteraf gezien had ik de overstap
tien jaar eerder moeten maken.''
22
Denkt u over een baan in de zorg?
Voor mensen die het nog niet zeker weten, worden circa tweeduizend nieuwe oriëntatiebanen gecreëerd. Je loopt dan
drie maanden een betaalde stage en beslist na afloop of je de opleiding wilt volgen. Meer informatie: ontdekdezorg.nl
Wie: Marieke de Korte (60),
Vianen
Wat: leerling-verzorgende IG
Sinds: augustus 2017
Werkt met: mensen met
dementie in de regio Utrecht
Marieke
Vechten llssel
Wie: Agnes Toonen (38), Wijchen
Wat: leerling-verzorgende IG
Sinds: september 2017
Werkt met: doofblinden in centrum
Kalorama in Beek
