Hoewel de Duitse keizer Wilhelm
geen tbc had, boekte en betaalde hij in
Berghotel Schatzalp de drie grootste en
comfortabelste kamers voor tien jaar. Deze
moesten permanent beschikbaar zijn om
hem en zijn familie in geval van nood op
te vangen. De schrik voor tuberculose zat
er destijds goed in en bij gebrek aan een
geneesmiddel was schone berglucht de
enige hoop.
Bij de opening in 1900 was Schatzalp met
zijn 114 bedden het mooiste, beste en meest
luxueuze sanatorium van de wereld. Aan
alles was gedacht. Van zonnige balkons tot
een overdekte promenade voor de verplich
te wandelingen en van operatiekamers tot
een verborgen lift. Hiermee werden gestor
ven patiënten 's nachts geëvacueerd, in het
geheim, zodat de andere gasten niet ont
moedigd zouden raken.
Het hotel staat op een plateau, zo'n drie
honderd meter boven het Zwitserse stadje
Davos. Patiënten balanceerden er tussen
leven en dood. De ziekte maakte honderd
duizenden slachtoffers. Grootheden als
Friedrich Schiller (toneelschrijver, dichter
en filosoof), Frédéric Chopin (componist)
en Nicolo Paganini (violist en componist)
stierven eraan.
Vanuit het hotel hebben gasten prachtig
uitzicht over de Zwitserse bergen. Op de
veranda ondergingen patiënten vroeger
hun ligkuur - uren liggen zonder te lezen of
praten. Op gelijke hoogte zie je nog altijd de
groene alpen met koeien en daarboven de
hoge toppen die tot diep in de zomer wit
blijven. Je hebt wel mazzel met het weer
nodig. Als er wolken hangen en Schatzalp
in zichzelf is gekeerd, voelt het somber en
bedrukt.
Koffie drinken op het terras. Genieten van
de zon. Ogen dicht en de zuivere berglucht
diep inademen. De longen hoeven niet
meer te genezen, maar het hoofd kan de
rust des te meer gebruiken. Dat wil wel op
deze plek midden in de bergen. Wandelend
over een van de paadjes die bij het Berg
hotel beginnen, zorgt enkel het gezoem
van een honingbij voor opwinding. Er
heerst kalmte, hooguit word je geprikkeld
door de geur van gras en kruiden.
Ook de tbc-patiënten moesten destijds
wandelen. Verplicht. Elk sanatorium had
zijn eigen recept, maar overal was uren in
