Na het slechtnieuwsgesprek ('Je hebt nog hooguit drie maanden'),
neemt journalist Nico de Vries (65) zijn intrek in een hospice. Het
gezicht half verlamd, zijn benen helemaal, klaar om zijn aftakeling te
ondergaan tot het te erg wordt. En dan gebeurt er iets geks.
Veertig jaar geleden drukken we
elkaar voor het eerst de hand. Als leerling
verslaggever bij het Rotterdams Nieuwsblad
kijk ik naar hem op. Nico is een van de
mannen die de mooie klussen doet. Die
zomer van 1979 bijvoorbeeld, tijdens een
bittere havenstaking. Journalist De Vries is
niet van de schepen, de kranen, de contai
ners. Hij is van de software - de mensen,
de arbeiders, de vakbonden, het sociale. Op
een van de laatste plekken waar de klassen
strijd nog tot bloedens toe wordt gevoerd,
is hij er om verslag te doen.
Jaren later word ik zijn chef bij de econo
mieredactie van het Rotterdams Dagblad.
Het is voor ons allebei even wennen, die
nieuwe rolverdeling. Er groeit iets moois als
Nico op een ongekend gifschandaal stuit bij
Tank Cleaning Rotterdam. ,,Die klus wil ik
doen'', zegt hij. ,,Met jou.'' Twee jaar, talloze
krantenpagina's en een parlementair onder
zoek later, worden we samen genomineerd
voor de Prijs voor de Dagbladjournalistiek.
En nu, november 2018, zit ik naast zijn
bed in een van de torens van het Erasmus
Medisch Centrum in Rotterdam. Nico is in
een stoel gehesen door Anli, zijn vrouw.
Zijn benen doen niets meer. De linkerkant
van zijn gezicht hangt naar beneden. Een
paar dagen eerder kwam het bericht dat
Nico niet schoon is na het jaar waarin hij is
behandeld tegen maag- en slokdarmkanker.
De draak is terug en spuwt nu vuur in zijn
hoofd.
Nico is Nico. Ernstig, maar opgewekt. Kan
lachen en effent de weg voor het gesprek
met zijn ontwapenende nuchterheid. Ja, dit
is het dan. Binnenkort is het voorbij. Naar
huis kan niet meer, dus gelukkig is er plaats
in een hospice in Spijkenisse, alleen moet
degene die daar nu ligt nog even doodgaan.
Ik ben zo snel als ik kon hierheen ge
komen. En ik wil alles benoemen. Onze
samenwerking, de strijd die we hadden,
hoe Anli het redt, hoe zijn kinderen zijn
opgegroeid tot prachtige mensen. Na alle
moed bijeen te hebben geschraapt, vraag
ik of hij wil dat ik iets zeg tijdens zijn
afscheid. We huilen.
Op dinsdag 19 januari 2019 doet hij de
deur voor me open, thuis in Zwartewaal op
Voorne-Putten. Nico loopt weer als een kie
vit. Er is taart. Voor het eerst sinds jaren zit
20
De wonderbaarlijke
wederopstanding
van Nico de Vries
TEKST BART VERKADE FOTO'S SANNE DONDERS
