'Oei, van één tot drie 's
nachts, dat redt oompje
niet meer. Dan moet
oompje even voortukken'
naam, hoor. Het mooie was: op de studio-
vloer begrepen ze mijn emoties ook lang
niet altijd. 'Je w^st toch dat die vader die ze
dertig jaar niet hebben gezien door die deur
zou komen?' vroegen ze me dan na een
jankbui. 'Ja, maar ik wist toch niet hoe ik
zou reageren?'''
Verhalen zat, deze zaterdag. Over die
vriend met die bloemenzaak, die hem
geërgerd vroeg wanneer de Surpriseshow
van de programmering op donderdag
avond - koopavond - geschrapt kon wor
den, want na achten was het stil op straat
en kwam er geen klant meer voor een boe
ketje.
Of over die keer dat op de verjaardag van
zijn schoonmoeder de televisie werd aan
gezet toen de Mini-playbackshow begon.
,,Wat bleek: als die kinderen daar James
Brown of Tina Turner stonden na te doen
hield de visite haar mond, maar tijdens
mijn gesprekjes met de kandidaten - waar
het toch om ging - kakelde iedereen door
elkaar heen.''
Vandaag laat Henny Huisman de hele
dag geen traan. Ook niet als hij het heeft
over zijn onlangs overleden broer Wietse.
Nuchter: ,,Ik moest het mijn moeder van
in de 90 vertellen, dat was afschuwelijk.
Ze had het voorvoeld trouwens, ze maakte
zich al dagen druk om Wietse, wist zeker
dat er iets mis was. Ze had gelijk, hij lag
dood in zijn keuken.''
Met Wietses zoons Jordy en Sander treedt
Huisman regelmatig op. Zij vormen samen
met een collega het dj-collectief Kris Kross
Amsterdam. ,,Ik ben hun mascotte bij de
optredens, zo zetten ze mij ook in. Dan
springen we met de hele zaal op een opge
pompte versie van Met z'n allen. Prachtig is
dat, met van dat boem, boem, boem eronder.
Oompje, noemen ze me. Het eerste optre
den was op een zaterdag, van één tot drie.
Ah lekker, dacht ik, fijn op de zaterdag
middag. Maar dat bleek dus 's nachts te zijn.
'Oei', zei ik, 'dat redt oompje niet meer. Dan
moet oompje echt even voortukken, hoor'.''
Hij treedt ook op veel festivals op, met
een variant van de Soundmixshow. ,,Vooral
voor dertigers en veertigers, die in hun
jeugd met natte haartjes en een bakje chips
naar mijn programma's mochten kijken.
Bij hun idool op een podium Marco Borsato
mogen imiteren, dat is echt een droom voor
ze. Soms staan op die festivals ook artiesten
uit pak 'm beet Engeland of Amerika, die
amper publiek hebben. Moet je ze zien
kijken; 'iedereen staat bij die gekke kerel
met dat malle glitterjasje'. En dat ben ik
dan.''
Huisman vindt het nog altijd 'machtig
mooi' om te presenteren, reageert geërgerd
als stoppen met werken ter sprake komt.
,,Het is altijd een hobby voor me geweest,
nooit werk. Aan iemand van 67 die graag
puzzelt, vraag je toch ook niet om daarmee
te stoppen omdat hij nu eenmaal 67 is?''
De pijn zit hem hierin: het allerliefste zou
hij ook presenteren op tv. Of een nieuwe
show bedenken. Maar Hilversum wil hem
niet meer. ,,Heb je die column van jullie
Angela de Jong gelezen, waarin ze omroep
bazen opriep mij weer een show te geven?
Ik geloof best - wat ik links en rechts ook
hoor - dat haar invloed groot is, maar mijn
telefoon is niet gegaan.''
,,Ik kan niet stoppen met denken over
formats, ik heb daar met mijn vriend Wim
Groeneveld zelfs een bedrijfje voor. Wij
bellen elkaar midden in de nacht, als we
een ingeving hebben. Alleen komen we
op het Mediapark niet meer aan de bak,
we worden niet eens meer uitgenodigd
voor een kopje koffie om een idee te pit-
chen. Ik heb echt het gevoel dat ze daar den
ken: die Huisman had jaren geleden een
paar enorme knallers, maar hij moet niet
denken dat het nog steeds zo werkt.''
binnen te komen in de televisiewereld, zo
veel videobanden met demo's afgegeven.
Ook eens bij Veronica, dan zou ik 'm de
volgende dag om drie uur weer oppikken.
Om half drie dacht ik: ik stap alvast naar
binnen. Lag mijn videoband daar bij de
secretaresse, met zo'n gele sticker, waar
kut! op stond. Moest die secretaresse nog
even een nette afwijzingsbrief schrijven,
maar dat was dus niet meer nodig. Nu voel
ik me soms weer net als veertig jaar gele
den.
,,Soms kom je wel binnen bij een omroep,
maar gaat de zenderbaas ervoor liggen.
Voor WNL hadden we het programma
In Henny's vaarwater bedacht, waarin ik
met booteigenaren praat over de naam van
hun bootje - en daarmee over het hele le
ven. Zo sprak ik iemand die zijn boot Geen
Punt had genoemd, omdat zijn vrouw de
oorspronkelijke punt van dat schip zo lelijk
,,Ik heb zo enorm moeten knokken om
ZATERDAG 13 APRIL 2019 13
