WIM HOFMAN
See you later alligator
9
RUBEN DE KEIJZER ALBUM BOTTLE TO THE BOTTOM^
vrijdag 5 april 2019
De wereld van Wim Hofman, schrijver/illustrator
Herfst 1956 ging ik in Haarlem
naar een film die Rock Around
the Clock heette. Het was druk
en lawaaierig in de bioscoop. Er wa
ren vooral jongeren. Ze kwamen voor
de muziek van Bill Haley and his Co
mets die op het witte doek te zien
waren. Als de muziek klonk, werden
de jongelui nog meer rumoerig, som
migen gooiden hun lege colaflesjes
naar het doek en er waren er nogal
wat die gingen dansen. De muziek
was ook wel heel stimulerend. Vooral
het nummer Rock Around the Clock.
Overal in Nederland raakten de
jongeren behoorlijk opgewonden van
de rockmuziek en ze gingen wilder
dansen dan ooit tevoren. Men sprak
er schande van.
Iedereen wilde ook opeens gitaar
spelen en ik ook. Je hoefde maar een
paar akkoorden te kennen, vertelde
men mij, dus leerde ik een paar ak
koorden. Ik begon met het C-ak-
koord, niet bepaald het gemakkelijk
ste akkoord voor een beginner en ik
leerde en passant ook de C7 en de G7,
want die akkoorden had ik nodig
voor het liedje: See you later alligator,
dat ook door Bill Haley and the Co-
mets werd gespeeld. De tekst ging
over iemand die zijn liefje met een
ander ziet en dat begreep ik nog wel.
Wat de regels See you later alligator en
after while crocodile inhielden, wist ik
niet.
Ik weet het nu wel. Ik vroeg het aan
onze leraar Engels, die we Tilly noe
men en die op een Amerikaanse uni
versiteit had gezeten. Dat kon je le
zen op zijn sweater. Hij had de film
ook gezien. Hij was een van de linkse
leraren en dat zijn volgens mij trou
wens de beste. Hij liet ons een keertje
bij een proefwerk een column uit Ti
mes vertalen. Ik heb dat onthouden,
omdat de column ging over een ze
kere Greet Hofmans.
Er waren meer leraren die de film
hadden gezien en al gauw was er op
school een rock-'n-rollband. Een van
de leraren speelde piano, een andere
saxofoon. Ze speelden nummers van
Fats Domino en andere hits en na
tuurlijk ook Rock Around the Clock.
We hadden geen contrabas, maar een
theekist. Ik zat niet in die band, mijn
gitaarspel leek nog nergens op. Maar
See you later alligator kan ik nog wel
zo'n beetje spelen.
Ruben de Keijzer is een multi-instrumentalist. foto ernesta verburg
Het album Bottle to the bottom
van de Vlissingse singer-song
writer Ruben de Keijzer klinkt
Amerikaans. Hij leerde de roots-
muziek, jazz en gospel kennen in
de kerk.
Ernst Jan Rozendaal
Vlissingen
Ruben de Keijzer (38)
speelt gitaar, basgitaar,
toetsen, mondharmonica
en saxofoon. Hij zat een
halfjaar op het conservatorium,
maar had zich voor die tijd al die
instrumenten al eigen gemaakt.
,,Bij ons thuis lagen veel instru
menten. Dat wekte mijn nieuws
gierigheid. Mijn ouders maakten
veel muziek. Op mijn zevende
leerde ik mondharmonica spelen.
Daarna ukelele en gitaar en op
mijn elfde begon ik met saxofoon.
We gingen naar een kerk waar veel
muziek werd gemaakt, als vanzelf
speelde ik daar van jongs af aan
mee."
Improviseren
Pas op zijn twintigste kreeg hij
zijn eerste saxofoonles. ,,Ik had het
mijzelf allemaal aangeleerd." In de
kerk leerde hij ook improviseren.
,,Ik moest vaak achter mekaar het
zelfde deuntje spelen. Na tien keer
spelen dacht ik: 'Ik kan het wel net
ietsje anders doen.' Zo ging ik
steeds meer richting de jazz. In de
kerk gaat het om sfeer. Je voelt aan
dat je de mensen mee moet krij
gen."
Naar popmuziek werd er niet
geluisterd. ,,Pas op mijn vijftiende
hoorde ik voor het eerst The Beat
les. Rond die tijd zat ik ook in een
bandje, we speelden nummers van
Oasis en The Beatles. De muziek
in de kerk was best wel breed. Een
beetje folk-achtig en gospel. Toen
Bruce Springsteen met zijn Seeger
Sessions kwam, een album vol
Amerikaanse rootsmuziek, was
het voor mij een feest van herken
ning. Dat voelde als de muziek die
ik gewend was te spelen. Ik heb
wel eens meegedaan met de Juke
Joints. Hun bluesmuziek voelde
voor mij ook als vanzelfsprekend."
Noten lezen
De Keijzer rolde de popmuziek in,
aanvankelijk als saxofonist. Zat
zelfs een halfjaar op het conserva
torium in Tilburg. ,,Ik kon geen
noten lezen maar wel improvise
ren. Voor de meeste studenten is
het andersom. Ik heb er veel ge
leerd, maar ik vroeg me af: 'Wat
wil ik nu eigenlijk? Jazz?' Nee, ik
wilde liever muziek maken waar
meer mensen naar luisteren. De
saxofonist is vaak degene die de
kers op de taart zet. Ik wilde meer
doen. Bandleider zijn. Mijn eigen
liedjes schrijven."
Op het onlangs verschenen al
bum Bottle to the bottom staan
twaalf liedjes die hij de afgelopen
tien jaar heeft gemaakt. Ze worte
len in de Amerikaanse traditie,
maar klinken gevarieerd. De Keij-
zer heeft ze als singer-songwriter
geschreven en voert ze uit met zijn
vrouw Naomi, die viool en cello
speelt, en drummer Matteo Leut-
hold. Ze zijn rijk gearrangeerd,
niet alleen door het gebruik van
veel instrumenten, maar ook door
stemmen en strijkers te verdubbe
len. ,,In Everybody learns vormen
Jazz? Ik wilde liever
muziek maken waar
meer mensen naar
luisteren
-Ruben de Keijzer
Naomi en ik met zijn tweeën een
gospelkoor, door de zang vijftien
of twintig keer over elkaar op te
nemen en in Time to let go klinkt
Naomi feitelijk als een strijkor
kest."
Voor de teksten van zijn liedjes
put De Keijzer inspiratie uit het
dagelijks leven. ,,Veel nummers
beginnen met een bepaald gevoel
dat ik weer wil geven. Dat kan een
gitaarriffje zijn of een akkoorden
schema. Als het dan los komt, ko
men er vanzelf woorden bij. Het
eerste couplet of refrein is vaak
een kwestie van inspiratie, maar
daarna is het hard werken om er
een goed liedje van te maken."
Info: www.dekeijzermusic.nl
Met z'n tweeën een gospelkoor
