Ochtendkrieken
EGBERT JAN
Egbert Jans grondhouding is positief.
Maar na een slechte nacht bekruipt hem
soms een somber gevoel.
winst zitten bij mij dicht bij elkaar, om
dat ik weinig kosten maak."
Nikki: ,,Ik pin wekelijks 140 euro voor
de potjes en ik betaal de vakanties.
Alexander betaalt de woonkosten. Ik
vind het belangrijk financieel zelfstan
dig te zijn. Wij hadden het thuis niet
breed, mijn moeder was afgekeurd en
had een weduweuitkering. Ik ging op
mijn 17de zelfstandig wonen. Ik spaar
voor een koophuis, dan kunnen we
Alex' huis verhuren."
Alexander: ,,Nikki spaarde afgelopen
jaar 10.000 euro."
Nikki: ,,Klein wisselgeld gaat in een
zesde pot. Daar zitten muntjes van 5 en
10 cent in."
Alexander: ,,Daar betalen we bijvoor
beeld fooi uit, als we uit eten gaan.
Doordat we nu zo'n 1000 euro per
maand sparen, realiseren we ons dat
we dat bedrag voorheen aan allerlei
onnodige zaken uitgaven."
Nikki: ,,Even een kop koffie op het sta
tion bijvoorbeeld. Dat doe ik nog wel-
eens, maar alleen als er genoeg geld in
het potje 'spontane uitgaven' zit. Ik heb
het geld in mijn portemonnee ook in
verschillende vakjes zitten."
Alexander: ,,Ik zou dat potje 'spontane
uitgaven' niet eens nodig hebben, ik
plan alles. We letten ook goed op aan
biedingen."
Nikki: ,,Met boodschappen doen letten
we er ook op dat we zo min mogelijk
uitgeven. Ik vind het een sport bij
Albert Heijn net voor sluitingstijd te
kijken naar bonusartikelen die ook nog
een 35-procentkortingssticker hebben.
Ik vind het heerlijk om niet van tevoren
na te denken wat ik wil eten. Ik zoek
naar artikelen met korting en daar
bedenk ik een maaltijd bij. Dat scheelt
zoveel geld, echt ongelooflijk soms. We
eten weleens samen voor maar 3 euro.
Ik ben die zuinigheid van jou steeds
leuker gaan vinden. Ik bewonder dat.
Zelf hou ik van zekerheid en dus van
een vast inkomen, maar jij gaat je
droom achterna. Zodra het ergens niet
goed gaat met je financiën pak je weer
een nieuwe klus aan. Dat vind ik zo
knap."
Alexander: ,,Ik doe wat ik leuk vind."
,,Jij hebt het niet zo naar
je zin, geloof ik.''
Ik weet niet hoe ik op derge
lijke benaderingen moet reage
ren. 'Flikker op' is het eerste wat
opkomt. 'Wel hoor', zeg ik stan
daard, en dan wens ik dat ik een
ander gezicht had gehad.
Meer mensen hebben er last
van: voelen we ons neutraal, dan
lijken we chagrijnig. Zorgelijk.
Somber. Net zo moet ik zelden
lachen als iedereen lacht, wat het
misverstand versterkt.
Daarbij, als iemand vraagt hoe
het gaat, ga ik er te genuanceerd
op in - dat moet ik eens afleren.
'Goed hoor!' moet je roepen, be
geleid door een blije lach. Niet:
'Shit man, wéér lekkage in de
badkamer'.
Veel goedlachse, joviale mede
mensen hebben in werkelijkheid
depressieve neigingen. Het is een
indruk, niet meer, maar ik heb 'm
vaak bevestigd gezien. Terwijl
ikzelf, met dat zorgelijke voorko
men, geen enkele aanleg heb voor
depressiviteit. Een doorkijkje
naar een molen in het Hollandse
landschap, zich koesterend in een
streep aarzelend zonlicht, kan
mij gelukkig maken. Veel meer
hoefik niet. Soms gaat het niet
voor de wind, meestal wel; het
basisidee is altijd positief. Zelfs
bij lekkage in de badkamer.
Alleen, alles heeft een prijs.
Al een paar uur voor het och
tendkrieken kwam de slaap niet
meer terug. Gedachten rolden
aan, als een Atlantische branding.
Ik ga het niet redden vandaag.
Gewrichten te stijf. De skikle
ding is nog van toen ik 10 kilo
lichter was. Die diepte waar je je
in stort. De steile hellingen waar
anderen moeiteloos vanaf dansen.
Misselijkheid kwam op, hitte
brak uit, daar in de koele hotel
kamer.
Opeens toen ook, op dat
klamme bed, de herinnering aan
de zipline. Waarom juist nu?
In Zweden mochten reisgeno
ten en ik vorig jaar in een tuig
vastgeveterd, hangend aan een
haak over het uitbundige land
schap sjezen. Tenminste, zij wil
den het, ik deed mee voor de
vorm. Fantastisch toch? riepen ze.
D e toren waarop we van start
zouden gaan was een in de wind
wiegend en krakend houten sta
ketsel. Halverwege de trap ver
krampte mijn rug. Hyperventile
rend strompelde ik terug naar
beneden.
Nu is het later op de dag. Ik zit
het terras van een Alpenhütte
hoog boven het Tiroler
skioord Hopfgarten. Ik
red het prima. Als ge
bruikelijk is de stem
ming opgewekt. Het
ochtendkrieken is
ver weg. Over
wonnen.
Verslagen.
In de eufo
rie van de
dagen denk
ik soms:
bedankt,
afgedropen
angst.
Ook meedoen? Stuur een mail naar
geldengeluk@persgroep.nl
op
Egbert Jan Riethof (65) is journalist. Hij heeft een
dochter (26) en een zoon (24). Egbert Jan woont in
z'n eentje in een huis met drie verdiepingen.
ZATERDAG 30 MAART 2019
