m
•- -
EUWS 11
IBlïpllSISffl
'WèêMèê
wgm^h
^v' - *a®?s«g^j~s;
- 5 -■ - - mP'
liigimls:
Sɧɣ
*%SfcS
S&S&lit-
IlSlflS
sen met problemen zijn: Artsen zon
der Grenzen heeft maar een beperkte
capaciteit. Harb: „Ouders komen met
hun kinderen, omdat die opeens
weer in bed zijn gaan plassen. De
vrouwen hebben vaak last van angst.
Mannen komen minder snel en als ze
komen dan blijkt dat hun problemen
zo groot zijn dat ze eigenlijk naar een
psychiater moeten.''
Toekomst
Haar collega Nada, die werkt in een
kliniek in Majdal Anjar, zuidelijker in
de Bekaa-vallei: ,,Niet weten hoe
morgen eruitziet, dat is een groot
deel van hun probleem.'' Soms is
morgen letterlijk: of er de volgende
dag wel weer eten is. Soms is morgen
verder weg: hoe ziet de toekomst
eruit, kunnen hun kinderen ooit
weer naar school, kunnen ze ooit
terug naar Syrië? „Mensen hebben
hebben haar laten focussen op wat ze
wél kan. Het gaat nu al een stuk beter
met haar.''
Schaamte
Het zijn kleine oplossingen die men
sen stapje voor stapje moeten helpen
om te gaan met de realiteit van hun
vluchtelingenbestaan. Zo vertelt
Amani Harb aan de ouders die, vol
schaamte, hun kinderen slaan, dat ze
moeten proberen dat moment voor
te zijn. ,,Als je het voelt aankomen,
loop dan je tent uit. Ga even ergens
anders heen en vraag iemand uit de
tent naast je even op je kinderen te
letten.''
Psychologe Nada: ,,We proberen de
mensen om te laten gaan met hun
problemen, om niet al die problemen
in dezelfde emmer te stoppen. En we
zeggen ze vooral ook hoop te hou
den.''
zware depressies, ze beschrijven
zichzelf als vernietigd. Dat komt ook
omdat hun leven hier, in tenten,
afhankelijk van hulp, vaak heel
anders is dan het normale of
goede leven dat ze gewend
waren in Syrië.''
Soms ook komen
oude problemen
opeens twee keer
zo hard naar boven
in het vluchtelin
genkamp. Mensen
die een posttrau
matisch stresssyn
droom (PTSS) hebben
opgelopen in de Syri
sche burgeroorlog, maar
daar nooit voor behandeld zijn.
Of Meryem (18), uit Aleppo, die als
kind gehandicapt raakte aan haar
been en daar na haar vlucht naar
Libanon ook psychische problemen
door kreeg. Erover praten lukte niet,
iedereen had genoeg aan zijn eigen
problemen. Het zorgde ervoor dat ze
in een isolement belandde en nau
welijks contact had met men
sen. In een derde kliniek
van Artsen zonder Gren
zen, in Baalbek, maakt
ze een tekening van
een gekooid vogeltje
met een pleister op
de mond en een
vastgebonden been.
,,Ik wil hier weg,
a naar het buitenland,
waar ik aan mijn
been geholpen kan
worden en vrijuit
kan praten'', vertelt
ze met tranen in haar ogen. De psy
choloog die haar begeleidt: ,,Meryem
dacht heel negatief over zichzelf: ze
was gehandicapt én vluchteling. We
dinsdag 26 maart 2019
PC
w, I rf
*r*J..~- .v'.
V -■ u;
ra»®a«
"vrïjö^Mv.*- -. -_'„-~ti
~^AÜ.Ï:'"yr.-~
Het leven in een
vluchtelingenkamp in
Libanon is zwaar. Foto
onder rechts: een
groepssessie van Art
sen zonder Grenzen.
Foto onder links: de
kliniek in Hermel.
FOTO'S GETTY IMAGES, AZG, ADR
Hermel
y~ Baalbek
cc
^-Majdal Anjar
j Damascus
cö
