De rampspoed kroop steeds dieper mijn stad in
16
'Tegen elven kwam
mijn man huilend onze
slaapkamer binnen.
'Een van de doden is
iemand van voetbal''
mijn hart ook wel dat het kwaad
zich overal kan openbaren. En
daardoor woonde ik maandag
ineens in een grote boze stad.
Terwijl het nieuws op diezelfde
dag in de rest van de wereld alweer
langzaam uitdoofde, kroop de
rampspoed ondertussen steeds
dieper mijn stad in. Die drong bin
nen in haar wijken, haar buurten,
haar verenigingen, haar bedrijven,
haar scholen en tot mijn grote ver
driet ook in mijn buurt.
Hij kroop zover door dat we vlak
voor het slapengaan niet meer
konden zeggen 'Het komt nu wel
heel dichtbij.' Een zin die overal in
het land klonk. Het wSs dichtbij.
Onze telefoons bleven berichten
uitspugen tot het punt waarop we
moesten concluderen dat 'het' er
gewoon al was'Het' stond in al
zijn gruwelijkheid, oneerlijkheid
en ongelofelijke echtheid recht
voor onze neus.
'Een van de overledenen is de
vader van de beste vriend van Ty-
cho', appte mijn achterbuurman
over zijn zoon. Tegen elven kwam
mijn man huilend onze slaapka
mer binnen met zijn telefoon in
zijn hand. ,,Een van de doden is ie
mand van voetbal. Ons moppie
had mee mogen doen, woensdag
bij zijn training. We hadden het er
vorig weekeinde nog over. 'Tot
woensdag', zeiden we nog.'' Tril
piep. 'Ja, het is onze trainer.' Tril
piep. 'Het was de buurman van
Renske.' Tril piep. 'Het was de man
van mijn collega.'
'Het' was binnengedrongen in
een heel fijn en lief gezin in onze
gemeenschap en het heeft daar
een gouden hart genomen. Het
hart van een vader, van een echt
genoot, van een zoon. Het hart van
een geliefde voetbaltrainer, werk
nemer, buurman, vriend. Hij heet
Rinke Terpstra.
Deze wetenschap verdiepte
mijn besef van de omvang van de
catastrofe en vergrootte de pijn in
het hart. Ik realiseerde me: ergens
anders doet nu zich nu precies de
zelfde keten van verbijstering, pijn
en verdriet voor. Want ook de an
dere slachtoffers waren door aller
lei lijnen verbonden aan het leven
en iedereen die aan die lijn vastzit,
heeft nu pijn. De lijnen lichtten
overal op.
Mijn zoon kwam terug van
scouting: ,,De beste vriendin van
een zus, van iemand bij mij op
scouting, is doodgeschoten.'' Die
zelfde zoon kwam terug van
school: ,,De opa en oma van mijn
klasgenoot zaten ook in die tram.''
Mijn andere zoon kreeg ook een
app van een vriend: ,,Dat overle
den meisje was mijn achter
nichtje.''
Kettingen van pijn en verdriet.
En de enige manier om die pijn
ook maar een beetje te verzachten,
is door je vast te klampen aan die
ketting van mensen die verbon
den is door liefde voor die ene per
soon die er nu niet meer is. Het is
de levenslijn, van armen om elkaar
heen, troostende woorden en sa
men stil zijn. Ik las ergens deze
week op Facebook in een reactie:
'Als je leest over drie doden bij een
aanslag, realiseer je je eigenlijk
niet hoe groot de impact is.'
De ketting bood troost en hoop.
De stad die ongevraagd en onge
wild groot werd geschopt, bleek
alsnog dat heel lieve stadje waar
liefde het cement is dat hechte ge
meenschappen bij elkaar houdt.
Het fundament stond als een huis.
,,Als je met lege handen staat, is
liefde tot alles in staat'', zei een
heel lieve pastoor ooit tegen mij in
een moeilijke periode en deze
week zag ik weer dat dat zo waar
is. Liefde sleept mensen door het
onmogelijke heen.
Zusje
De dag na de aanslag lopen we uit
school weer naar huis. De school
waar de vlag halfstok hing. De
school waar op een tafeltje een
kaarsje brandde, waar ouders hun
woorden voor een meisje uit groep
7 dat haar vader verloor, aan het
papier toevertrouwden. Op het
prikbord hing een papier: 'Wij zijn
een vreedzame school.'
Het 7-jarige vriendje van mijn
zoontje loopt vrolijk met ons mee.
,,Ik wilde eigenlijk met M. spelen,
maar die kon vandaag niet, want
zijn oom is gisteren doodgescho
ten en ik krijg ook nog een broer
tje of zusje.'' Zo is het leven, be
sefte ik eens te meer: vrolijk en
verdrietig en dat allemaal tegelij
kertijd. Mensen sterven onver
wachts, kindjes komen soms toch,
als de hoop op hen al lang was op
gegeven. Tijdens het spelen, even
later, liggen er Lego-poppetjes op
de grond naast een gele bus. Ik
vraag de kinderen of ze 'gisteren'
aan het naspelen zijn. ,,Ja, maar we
hadden geen tram.'' De boef wordt
gevangen. Even later wordt er al
weer gelachen om een scheet.
Vandaag mogen we wel weer
ZATERDAG 23 MAART 2019 GO
VERVOLG VAN PAGINA 15
De vlag hangt half
stok voor het
Utrechtse stadhuis.
Inwoners van
Utrecht geven uiting
aan hun verdriet om
de omgekomen
slachtoffers, door
het condoleancere
gister te tekenen op
het stadhuis, of
door bloemen te
leggen op de plek
van de schietpartij.
FOTO'S ANGELIEK DE JONGE
Bij voetbalclub
DESTO wordt voor
afgaand aan de trai
ning stilgestaan bij
de aanslag. Een van
de slachtoffers,
Rinke Terpstra, was
trainer bij de club.
Dit team, waar vorig
jaar Terpstra's doch
ter nog deel van uit
maakte, schrijft een
kaart voor haar. De
meisjes hebben ook
een knuffel gekocht.
