'Ik hou van jou
tot aan de
maan en terug'
'Ze is een tornado'
MUN MOEDER
Lieve mama,
Ik vind het leuk jouw dochter te zijn. Om
dat je de liefste mama bent. Je bent heel
zorgzaam, ik mag alles zeggen wat ik wil
en kan mezelf zijn. Ik heb nooit het gevoel
dat je boos bent als het niet goed gaat op
school en dat vind ik heel fijn. Ik vind het
leuk dat ik soms, door jouw beroep, mee
mag naar events of premières. En dat ik
gewoon samen met jou een boek mocht
schrijven! Maar soms is de bekendheid ook
niet zo leuk. Bijvoorbeeld als we samen in
de stad zijn, winkelen, lunchen en mensen
naar jou kijken of een foto vragen. Ik snap
het wel en het is ook niet altijd erg maar
soms vind ik het vervelend.
Ik heb geleerd dat ik altijd mezelf moet
blijven en niet voor anderen moet verande
ren als ik denk dat ze me niet leuk vinden
zoals ik ben en dat vind ik wel goed. Dat zou
ik ook niet van andere mensen willen. Ook
zeg jij altijd dat het belangrijk is dat ik naar
mijn gevoel blijf luisteren, ook al vind ik dat
best moeilijk. En ik ben blij dat ik altijd alles
tegen je kan zeggen, wat er ook is. Ik wil
best iets zeggen wat je niet zo goed doet,
maar dat heeft meer met jou te maken. Je
werkt te hard en zorgt daardoor minder
goed voor jezelf, hoewel dat de laatste tijd
beter gaat. O, en wat ik ook goed vind, is dat
je in je eentje Merlijn en mij opvoedt. Jij
had ook niet gehoopt dat het zo zou gaan,
maar dat doe je heel goed. Ik hou van jou tot
aan de maan en terug en dat zal ik altijd
doen. Ik zou me geen andere mama kunnen
wensen.
xxxjes Vlinder
V
Het schrijverschap vond zijn moeder
maar niks. Na het succes van Mama
Tandoori is de moeder van Ernest van
der Kwast (38) wel bijgedraaid. Nu de
Nobelprijs nog.
„Beledigd is ze, dat ze
niet is uitgenodigd voor de
Boekenweek, nu het thema
'moeders' is. Van Mama
Tandoori, mijn roman uit
2010 over mijn Indiase
moeder, verschijnt de 25ste
druk. Ze had serieus wel
iets verwacht van de orga
nisatie.
Mijn moeder is de tor
nado onder de moeders,
ongelooflijk extreem. Een
vurige vrouw met een
bijna absurde manier van
leven. In winkels dingt ze
af tot het extreme, niet al
leen als het om een auto
gaat, maar ook om een kip
filet. Ze is nu, even reke
nen, 71 jaar en woont met
mijn vader in Toronto,
Canada. We zien elkaar
twee, drie keer per jaar.
Ik nam haar weleens mee
naar lrzingen. Dan merkte
ik dat ze zich voegde naar
de rol van de moeder in
mijn roman. Zo nam ze een
deegroller mee naar De
wereld dnaait dooi-, want in
het boek zwaait de moedur
daar flink mee, thuis. In
werkelijkheid was Irnt
uoovderliagsecnivsieuesns apbaunrtroeffneel.glege
Ik vond liet moeilijk voor
het schrijverschap te kie
zen en heb eerst Economie
gestudeerd. In Mama Tan-
doori staat een scene
waarin ik mijn moeder ver
tel dat ik met mijn studie
ben gestopt. Daarop pakt ze
een zwarte vuilniszak uit
de keuken en verbrandt die
in de tuin. Toen de buur
man informeerde of we aan
het barbecueën waren, ant
woordde ze: 'We zijn de
boze geest van Ernest aan
het verdrijven'.
Het gaat inmiddels beter
tussen ons. Ze wilde liever
dat ik hersenchirurg was
geworden, maar nu mijn
boeken ook internationaal
succes oogsten - Mama
Tandoori wordt zelfs in
China en Zuid-Korea uit
gegeven - is dat geen issue
meer. Maar ze is pas echt
trots als ik de Nobelprijs
voor Literatuur win - het
ibliisjbehorende geld wil ze
ergraag met mij delen.
Misschien is een les die
i,ik van haar leerde: geef
inooit op. Haar leven zit vol
tegenslagen, ze was een
vluchteling in India en ze
ah- oopt nu nog dat haar oud-
sste zoon, die verstandelijk
tebreperkt is, naar de univer
siteit zal gaan. Ze is ijzer
sterk, ze zou een superheld
kunnen zijn.'' -Merel Dado
Ernest
der Kwast
Mama*
Tandoori
De deegroller
waarmee Van
der Kwasts
moeder in het
boek zwaait,
was in werke
lijkheid een
pantoffel.
FOTO VINCENT
MENTZEL
