IJsberenpoep
bakken'
MONICA
Twee keer per jaar logeert Monica's moeder
bij haar, minstens een maand.
gegroeid tot vriendschap. Toen Jan in 2017
kampte met fysieke problemen ben ik bij
gesprongen, ik ben van huis uit verpleeg
kundige. Ik hielp in huis, regelde zijn medi
catie en was er ook voor een praatje.
Vorig jaar kreeg zijn vrouw Gerda een
naar ongeluk waardoor ze tijdelijk in een
revalidatiecentrum belandde. Jan kan nog
geen ei bakken, laat staan de magnetron
bedienen. Elke dag ben ik langsgegaan met
eten. Goulash en tomatensoep volgens
recept van mijn moeder en witlof met ham
en kaas uit de oven behoorden tot zijn favo
riete gerechten. Net als de zelfgemaakte
tonijnsalade. Gelukkig kunnen ze nu weer
op eigen benen staan.
Nog altijd is er dat hondencontact: we
krijgen regelmatig Sarah over de vloer, de
huidige hazewind van de Siebelinks. Zij
kan het uitstekend vinden met Maartje, ons
vuilnisbakje dat op haar beurt weer terecht
kan bij Jan en Gerda. Een mooie buren-
vriendschap, waarbij zijn werk of bekend
heid nooit een rol heeft gespeeld.''
Ah, daar is er weer één:
onkruid vergaat niet. Het cliché
dat mijn moeder uit de kast trekt
om haar eigen pijntjes te relative
ren. Mijn moeder grossiert in
clichés en uitdrukkingen. Het
gaat wel weer over voor je een
jongetje bent. Ook zo'n fijne. Die
gebruikt ze als een van de meisjes
zich - in haar ogen - aanstelt. Ze
heeft ook zelfverzonnen uitdruk
kingen. Als de kinderen aan tafel
afkeurend vragen 'wat is dat?',
dan is haar standaardantwoord:
poep van een ijsbeer. En als wij
'eet smakelijk' zeggen, zegt zij
'eet ze met hapjes'. Geen idee
waar die vandaan komt.
Dan is er nog het subtiele
neussnuifje, elke keer als ze haar
mening ergens over geeft. Alsof
ze zichzelf even moet herpakken
na zoveel moed. En het bloed-
irritante 'hè?' als ze een kamer in
loopt en zich wil mengen in het
lopende gesprek.
Ze woont sinds twintig jaar in
Zuid-Afrika, dus zo vaak zie ik
haar niet. Maar na het overlijden
van mijn vader drie jaar geleden,
logeert ze twee keer per jaar min
stens een maand bij ons. Zo ziet
ze de kleinkinderen genoeg, en
mij en passant ook. En kan ik
constateren dat haar eigenaardig
heden nog precies dezelfde zijn
als toen mijn zus en ik klein wa
ren.
Alsof ik in een herhaling van
mijn eigen jeugd stap. Met het
grote verschil dat ik er deze ronde
niet in ben ondergedompeld,
maar er met iets meer afstand
naar kan kijken. Bij het zoveelste
'onkruid vergaat niet' voel ik een
mix van nostalgie, amusement en
ja, toch ook dat oude rollen-met-
je-ogen-pubergevoel.
Het zijn interessante weken.
Je moeder dichtbij, maar hoe
dichtbij mag ze komen? En dan
die heerlijke moederzorg, die
niemand anders zo ongedwon
gen kan geven. Maar de fotolijst
jes herschikken, dat gaat dan
weer net te ver.
Als ze op weg naar huis ergens
boven Nigeria vliegt, loop ik haar
kamer in. Mijn handen vol met
de kleding die ik tijdelijk in mijn
eigen kamer had geparkeerd. Ter
wijl ik de hoop op het logeerbed
gooi, ruik ik de mengeling van
haar talkpoeder en haar moeder-
geur. Ik snuif nog
een keertje.
Ja, dat is 'r.
Ik zorg dat
de deur goed
dicht is als ik
naar buiten
loop. Kan
ik mor
gen nog
een
keertje
komen
ruiken.
Monica Beek (41) is journalist.
Ze woont samen met haar dochters
van 11 en 8 en heeft een vriend.
ZATERDAG 23 MAART 2019
