7
TRAINERS BRUTALE PUPILLEN
Spelers mopperden voortdurend op elkaar, ouders
moesten ruzies voorkomen en de trainers werden afgeblaft.
Totdat voetbalvereniging WHV Loosbroek drie jaar geleden
hulp kreeg van pedagogen. De sfeer is nu veel beter.
We moeten niet
met volwassen
ogen naar de
wedstrijd kijken
maandag 18 maart 2019
js
Baf! Een bal vliegt over het
doel, knalt enkele meters
erachter tegen een muur
en rolt weg. Een voetballer
- niet degene die over
schoot - rent er achteraan om hem te
halen. ,,Dat was een tijd geleden écht
niet gebeurd. Dan had diegene ge
zegd: ga hem lekker zelf halen.'' Met
de handen in zijn zakken staat trai
ner Thierry de Mol langs de lijn naar
zijn pupillen te kijken. Wat hij ziet,
stemt hem vrolijk. Er wordt gela
chen, de kinderen gunnen elkaar iets
en luisteren naar hun jonge trainer
Kay.
Drie jaar geleden zag hij een totaal
ander team. De sfeer was om te snij
den. Sommige spelers hadden geen
goede klik met elkaar, ze mopperden
voortdurend. Daar hadden andere
teamgenoten last van. Wie dacht dat
alleen sportverenigingen in de grote
steden problemen met jeugdspelers
hebben, zit er naast. Zelfs in een
dorp als het Brabantse Loosbroek -
iets meer dan 1200 inwoners, één
kerk, één basisschool, één buurtwin-
kel, een buurtbus - escaleerde het.
Het broeide in een team met spe
lers die toen in groep 7 zaten. Zo erg
dat er zelfs een voetballer werd ge
schorst na een knokpartij. En uitein
delijk moest er altijd een ouder in de
kleedkamer aanwezig zijn, omdat
niemand kon uitsluiten dat er achter
gesloten deuren ruzie uitbrak.
Trainer Thierry de Mol zag het on
der zijn neus gebeuren. Hij was al ja
ren coach van het team, waarin zijn
zoon speelt. ,,Het nadeel van zo'n
dorp als Loosbroek is dat de kinderen
elkaar overal tegenkomen. Ze zitten
de hele dag met el
kaar in de klas en
vervolgens staan
ze ook weer samen
op het veld." Ook de
trainer kreeg voortdurend
een grote mond. De Mol: „Ze
zeiden: ik luister niet naar jou.
Doe het lekker zelf. We konden deze
training echt niet alleen geven."
Toen sommige spelers wilden
stoppen, schakelde de clubvoorzitter
pedagoog Marcel van Herpen in. Ou
ders, trainers, bestuur én een delega
tie vanuit de basisschool bespraken
de problemen. „Er waren ouders die
met de tranen in de ogen zaten. Ik
had echt geen idee dat het zo diep
zat", herinnert Patrick de Mol, wiens
dochter in het team speelt, zich. De
spelers én hun ouders leerden elkaar
te begrijpen. ,,Sommige kinderen
voelden zich heel onveilig door de
ruzies. Ze durfden de kleedkamer
niet meer in. We hebben de kinderen
laten inzien dat hun gedrag angst op
riep bij andere spelers en ze laten
meedenken over hoe we dat gingen
oplossen", legt pedagoog Van Herpen
uit.
Straffen
Tegelijkertijd kregen de coaches tips
over hoe ze in bepaalde situaties kon
den reageren. Want zij zijn meestal
'gewoon' vaders of moeders die het
leuk vinden om bij de voetbalvereni
ging te helpen. Ze leerden bijvoor
beeld dat het geen zin heeft om kin
deren in de groep te straffen als ze
een grote mond geven, maar nemen
ze vaker apart voor een gesprekje.
Van Herpen: „Een coach kan dan
het beste vragen hoe hij het kind
kan helpen. Vaak blijkt er meer
aan de hand."
Bij WHV Loosbroek hebben alle
trainers meer naar kinderen leren
kijken. De nadruk ligt niet meer op
het winnen van wedstrijden, maar
op plezier maken. Want die druk
op het móeten winnen, komt va
ker van de ouders dan van de kin
deren zelf, constateert deze club.
,,Ik hoorde laatst van een trainer
dat zijn f jes kampioen konden
worden. Dat lukte niet, want het
werd 3-3, dus die trainer baalde.
Kwam hij in de kleedkamer, was
het één groot feest. Die kinderen
waren dolblij dat ze drie doelpun
ten hadden gescoord." Paul Brug-
mans, lid van de Jeugdcommissie,
lacht als hij de anekdote vertelt. ,,We
moeten leren niet met volwassen
ogen naar zo'n wedstrijd te kijken.''
Dat is makkelijker gezegd dan ge
daan. Zelf dacht hij drie maanden na
zijn vuurdoop als trainer: hier ben ik
niet voor in de wieg gelegd. ,,Die kin
deren deden niet wat ik van ze ver
wachtte", verklaart Brugmans. Maar
toen hij daar met een ander clublid
over sprak, kwam hij tot een andere
conclusie. ,,Ik had veel te hoge ver
wachtingen en vergeleek de wedstrij
den veel te veel met volwassen voet
bal."
Het is deze coaches gelukt om met
een andere blik op het veld te
staan. Trainer Thierry loopt tijdens
de trainingen voortdurend rond om
de sfeer te proeven. Hoe kijken de
spelers? Doen ze mee? Luisteren ze
naar de uitleg? Thierry: ,,Ik houd in
de gaten of ze plezier hebben. Als ik
denk dat er iets is, loop ik even bij ze
in de buurt om iets bemoedigends te
zeggen." Dit team is opgebloeid. En
de grap is: vorig jaar werden ze nog
kampioen ook.
GO
C*s
'Ze zeiden: Ik luister niet
naar jou, doe 't lekker zelf
Ellen van Gaaien
Loosbroek
Thierry de Mol: ,,Ik
houd in de gaten of ze
plezier hebben.''
Ook naar de jonge
trainer Kay wordt
weer geluisterd.
FOTO'S KOEN VERHEIJDEN
—Paul Brugmans, lid Jeugdcommissie
