Zestien balletjes
EGBERT JAN
Samen met zijn dochter bezoekt Egbert Jan
de Ikea. Vanzelfsprekend verdwalen ze.
Sven: ,,Ik ben gestopt omdat ik geen
dierenharen via mijn kleren mee naar
huis wil nemen. Ik vond het leuk werk."
Simone: ,,Dat is lief. We kennen elkaar
al elf jaar, van het speciaal onderwijs."
Sven: ,,We hebben allebei een Wajong-
uitkering. Simone heeft een heel hoge
intelligentie, een IQhoger dan 120."
Simone: ,,Mijn intelligentie ligt 'in de
kast', ik kan er geen gebruik van maken
vanwege mijn ziekte. Ik zou graag
bewindvoerder willen worden."
Sven: ,,We redden het met ons geld,
maar het is puzzelen."
Simone: „Gelukkig hebben mijn
ouders de wasmachine en het grootste
deel van de koelkast en droger betaald."
Sven: ,,Simones ouders nemen ons ook
mee op vakantie en naar uitstapjes. Zelf
kunnen we uitjes haast niet betalen."
Simone: ,,We krijgen samen 2000
euro."
Sven: ,,Soms geven we minder geld uit
aan boodschappen, zodat we kunnen
wokken in een all you can eat-restau-
rant. Dat kost 30 euro."
Simone: ,,Ik dacht 31 euro per persoon,
inclusief drinken. We krijgen ook wel
eens korting via de GelrePas, zo kunnen
we bijvoorbeeld goedkoper naar de
Huishoudbeurs."
Sven: ,,Als we iets leuks willen doen,
kijken we wel eens op Groupon of
SocialDeal."
Simone: ,,Dan vinden we bijvoorbeeld
een high tea voor 7,50.
Sven: Voor onze drie katten kopen we
voer in grootverpakking. Dat kost 100
euro. Daar doen we drie maanden mee.
We hebben ook een noodpotje, daar
staat 439 euro op."
Sven: ,,Voor de computers hebben we
twee of drie jaar gespaard."
Simone: ,,We gamen veel 's avonds,
allebei op onze eigen computer, naast
elkaar."
Sven: ,,We doen alles samen. Aan
andere vrienden heb ik geen behoefte.
Simone is ook mijn beste vriend."
Simone: ,,Als we leuke mensen zouden
ontmoeten, dan staan we open voor
vriendschap, maar het is niet zo dat we
echt op zoek zijn naar andere koppels."
Sven: ,,We hebben genoeg aan elkaar.''
Met de Ikea heb ik een
complexe verhouding.
Het is een geweldig warenhuis,
en alles wat er in zo'n blauwgele
loods fout loopt, ligt aan mij.
Ten eerste overvalt me zodra
ik de parkeergarage inrijd al een
zekere nervositeit. Waar moet
ik heen? Hoe kom ik bij de auto
terug? Ik zie een bord P-nul. Ont
houden.
Bij het laadvak zie ik mensen
met kartonnen dozen in de weer
die nauwelijks in hun autootje
passen. Een heel jong stel dat
waarschijnlijk voor het eerst gaat
samenwonen, staat te kiften.
,,Naar rechts! Nee! Je weet toch
wel wat rechts is?''
Dat is het patroon dat ik de ko
mende uren vaker zie: vrouw
heeft de leiding, man volgt, of
probeert dat.
Daar, de ingang.
Vandaag ben ik voor het eerst
sinds 2009 in Ikea. De laatste keer
was met - toen nog - m'n vrouw.
In de Ikea hadden we het altijd
heel gezellig. Zij liep in trance
langs al het begeerlijks en ik hing
er een beetje achteraan. Of om
heen. Vaak verstopte ik me achter
een wand, want om de haverklap
wilde ze iets laten zien: leuk hè,
vind je niet? Is dit niet wat?
Ik liep overdreven te klagen
dat het warm was, en speelde
dat ik flauw ging vallen. Ze vond
die misdragingen grappig, als ze
maar een aankoop kon doen en
zo kwamen we er wel uit.
Vandaag ben ik met m'n doch-
ter. Voorbij de ingang nemen we
eerst de fameuze Ikea-gehaktbal-
letjes.
,,Twaalf of zestien?'' vraagt de
man die de borden volschept.
Zestien, vanzelfsprekend.
Dan lopen we de Ikea-fuik in.
Eenmaal in het doolhof verzeild,
bestrijd ik de paniek. Het zweet
breekt me uit, ik zink in elke
Klippan of Grönlid om even bij
te komen. Het geslenter, het ge
hang, het geweifel, het gewemel
van mens en kind. Ik stap een
doorgang door en blijk weer een
derde terug in de route te zijn.
Dezelfde doorgang terug lukt
niet meer, die is onvindbaar.
Overal vrouwen met bezeten
blik, mannen met karretje erach
ter.
,,Die past niet in onze kamer
zeg ik je.'' De man incasseert
gelaten.
D ochter zegt dat ik niet achter
haar mag lopen. Wordt ze
onrustig van. Ik wankel.
De zestien balletjes zijn
zwaar gevallen.
Uiteindelijk koop ik
iets wat ik niet nodig
heb. Dochter is wel
helemaal tevreden.
Parkeerplaats
P-nul? „Bestaat
niet, meneer'',
zegt een
medewerker
meewarig.
Topwinkel.
In 2029 weer.
Ook meedoen? Stuur een mail naar
geldengeluk@persgroep.nl
Egbert Jan Riethof (65) is journalist. Hij heeft een
dochter (26) en een zoon (24). Egbert Jan woont in
z'n eentje in een huis met drie verdiepingen.
ZATERDAG 9 MAART 2019
