'Dat ik niet naar
mijn werk hoef,
vind ik het
allermooist
van schrijven'
RECENSIE
Afvoerputje van
de geheime dienst
zit te werken, hoe minder feeling je houdt
met wat mensen werkelijk doen. Ik put veel
uit de tijd van voor ik schrijver was. Ik heb
een sterk geheugen voor menselijke dyna
miek. En ik ben blij dat er een periode aan
komt waarin ik terug de wereld in ga. Dat
geeft de zuurstof die nodig is.''
,,Het bevalt me wel. Geen baas hebben en
geen wekker hoeven zetten vind ik fijn.
Maar schrijven is niet het walhalla. Ik heb
me ermee verzoend dat werk niet per se
leuk is. Als het alleen maar leuk is, is het
ook niks waard. Het is leuk dat ik dit kan
doen, maar het is niet altijd leuk. Nou, dit
wordt een leuke, interessante alinea.''
,,Je zadelt iemand op met iets dat verzon
nen is en zich tussen de kaft moet waar
maken. Daarvoor moet je zo goed mogelijk
je best doen, lijkt me. Ik heb maar één taak
en dat is zorgen dat iemand mijn boek wil
uitlezen. Als je een biografie of reportage
schrijft van iets dat is voorgevallen, dan
rechtvaardigt in elk geval de werkelijkheid
die tekst. Dat is bij een roman niet zo. Het
kost veel tijd om een boek te lezen. Ik hoop
dat uitgevers daarover nadenken, al staat
het soms op gespannen voet met commer
ciële belangen.''
,,Mooi zou ik het niet willen noemen -
schrijven is soms saai. Dat ik niet naar mijn
werk hoef, blijft het allermooist.''
,,Nee, dat is flauwekul. Al is het wel waar.
Wat als resultaat op tafel ligt is een optel
som van prozaïsch saai, zuur werk. Het
grappige is dat deze optelsom interessant
kan zijn voor een ander en dat maakt het
leuk. Neem De Avonden van Gerard Reve;
een klassieker, maar het verhaal gaat ner
gens heen. Toch is het is fijn om te lezen, en
dat ik heb ik mezelf ook als criterium gege
ven. Ik wilde personages scheppen van wie
je het idee hebt dat je hun leven kent. Wat
in een film niet kan, wil ik in een roman
wel doen: een gedachtewereld beschrijven,
de tijd stilzetten. Dat is de kracht van litera
tuur.''
Met Dead Lions won de Brit
Mick Herron zes jaar geleden
de prestigieuze Gold Dagger
Award. Het is het tweede deel
in een serie thrillers over
Slough House, de afdeling van
de Britse geheime dienst waar
je als geheim agent terechtkomt
als je het niet heel goed doet.
Er huizen derhalve niet de bril-
jantste geesten.
Nu ligt de Nederlandse
vertaling er: Dode leeuwen
(Prometheus, €25).
Het 'afvoerputje van MI5'
wordt geleid door Jackson
Lamb, een karakter waarvoor
Herron inspiratie opdeed bij
politieman Andy Dalziel uit de
misdaadromans van Reginald
Hill. Lamb doet in grofheid niet
onder voor Dalziel. Hij laat
ongegeneerd scheten in het
bijzijn van anderen, die hij ook
nog eens beledigt en bedreigt.
Lamb heeft wel oog voor de
gevaren die het Verenigd
Koninkrijk bedreigen. Hij ruikt
onraad als een collega uit het
Koude Oorlog-tijdperk dood
wordt aangetroffen in een bus,
ogenschijnlijk overleden aan
een hartaanval. De agenten van
Slough House moeten onder
zoek doen en tegelijkertijd een
Russische oligarch proberen te
paaien.
Herron doet verwoede pogin
gen de geestigste schrijver ooit
te zijn. Niet alle kwinkslagen
komen uit de verf, waardoor je
af en toe de draad kwijtraakt.
Gaandeweg raak je gewend aan
de vele zijpaadjes die Herron
inslaat en komt er lijn in het
verhaal dat afsluit met een meer
dan bevredigende finale.
34
Liszen
U zei ooit dat het fijn is als je je geld
kunt verdienen met kunst maken.
Wat vindt u ervan dat dat is gelukt?
In een eerder interview zei u dat een
boek de tijd van de lezer waard moet
zijn.
Wat maakt schrijven voor u zo mooi,
ondanks het geploeter?
U heeft een indrukwekkend boek
geschreven zodat u niet naar een kan
toor hoeft.
Op de volgende pagina vindt u de recen
sie van Peter Buwalda's Otmars zonen.
THRILLER
Mick Herron,
Dode leeuwen
—Peter Kuijt
