voer c(le T^ee.
'Freek wordt
alleen boos als
ik over mijn
grenzen ga'
o| scootnnokizl
j 00K A(dén
BV DE LIEFDE
HtrAtn We e oe|
Hoewel ze ernstig ziek is,
voelt Roos (55) zich een
gezegend mens. Voor haar
man Freek (61) blijft ze
altijd haar best doen.
,,Ik ken er genoeg: vrouwen die
zichzelf laten verslonzen als ze eenmaal
getrouwd zijn. Die in een huispak en met
dikke sokken op de bank zitten, 'want ze
hebben toch al een man'. Dat zul je mij niet
zien doen. Ik hou ervan me leuk te kleden,
mooi ondergoed te dragen en een beetje
mijn best te doen. Ook na 38 jaar is het
belangrijk om het elkaar naar de zin te
maken.
Nu hebben Freek en ik het geluk dat we
er nooit veel moeite voor hoeven doen om
het leuk te hebben in bed. Als we lekker
tegen elkaar aan liggen en beginnen te
zoenen, is het al raak. Een enkele keer staat
mijn hoofd er niet naar, maar als Freek wil
vrijen, zal ik nooit 'nee' zeggen. Dan maak
ik gewoon zin, en wordt het toch fijn. Of
het duurt maar tien minuten - waarom zou
ik daar moeilijk over doen? Ik denk: als je
geen seks meer wilt met je man, is het geen
echte liefde.
Al de eerste keer dat ik hem kuste, wist
ik dat Freek voor mij de ware is. We kregen
verkering, gingen samenwonen en toen
werd bij mij MS geconstateerd. 'Weet je
zeker dat je met me verder wilt?' vroeg ik
hem. Maar Freek voelde geen twijfel. Hoe
slecht het in de jaren daarna soms ook
met me ging, hij is altijd mijn steun en
toeverlaat geweest. Hij heeft geleerd mij
te katheteriseren, sjouwt met mijn rolstoel
en scootmobiel, zet steeds weer de schou
ders eronder. Als ik zo duizelig ben dat ik
in bed moet blijven, gaat hij ook de deur
niet uit. Elke dag ben ik in gevecht met dat
rottige lijf, omdat ik voor hem zo normaal
wil zijn, maar samen een eind fietsen of
wandelen zit er niet in.
Ik voel me schuldig dat ik Freek zo beperk,
dat ik altijd zo snel moe ben, maar dat vindt
hij onzin. Als hij er al last van heeft, laat hij
dat in elk geval nooit merken. Hij wordt
alleen boos als ik over mijn grenzen ga,
maar dat is uit liefde.
We hadden al een nauwe band, maar
door de komst van onze dochter is die nog
sterker geworden. Dankzij haar is mijn
leven zoveel completer. En om te compen
seren wat Freek allemaal voor mij doet, zorg
ik zo goed mogelijk voor mijn gezin. Ik regel
alles in huis, doe de boodschappen, zorg dat
's avonds voor Freek een prakkie klaarstaat.
Hij hoeft niet eens zijn eigen sokken en
onderbroeken te kopen. Misschien bemoe
der ik hem te veel, maar ik wil het gevoel
hebben dat ik mijn bijdrage lever.
Mijn man en kind zijn alles voor me; ik
heb ons als drie zwanen in vogelvlucht op
mijn been laten tatoeëren. Die afbeelding
wil ik op de rouwkaart hebben als ik er
straks niet meer ben. Wanneer dat is, weten
we niet. De prognose was dat ik 50 jaar zou
worden, dus daar ben ik al overheen. Ik leef
en voel me een gezegend mens met mijn
gouwe gozer en onze prachtige dochter.
Om dat te vieren zijn we op mijn 50ste ver
jaardag met z'n drieën naar de Azoren ge
gaan, want mijn liefste wens was een
walvis zien. We gingen op een boottocht
om ze te spotten, en ja hoor, daar was er
één. Het was zo'n mooi moment, ik moest
ervan huilen. En dat moet ik nu weer.''
TEKST PAM VAN DER VEEN
ILLUSTRATIE STUDIO SKI
De echte naam van Roos is bij de
redactie bekend. Wil je ook praten over
je relatie? magazine@persgroep.nl
ZATERDAG 9 MAART 2019 31
