Saskia Noort
Het foutste van het
allerfoutste doen
Zo doen zij dat
België viert carnaval in stijl,
niet als losgeslagen bende
'•W3 p
VEEL GEDEELD
•*-S -„v
De witte
monniken
slaan met
varkensblazen
toeschouwers
om de oren
14
Paardenkracht in plaats van zwaartekracht
Zijn dronken
oude kop
kwam zo
dichtbij dat ik
vreesde dat
hij zijn tong
in mijn oor
zou duwen
Saskia Noort schrijft op deze plek
wekelijks over nieuws dat haar raakt.
Ik kende hem echt niet. 'Weet je wat jij moet doen', begon
hij en zijn dronken oude kop kwam zo dichtbij dat ik
vreesde dat hij zijn tong in mijn oor zou duwen. Gelukkig
niet. Hij zei dat ik echt een keer naar Burning Man moet. Hij
was al toe aan zijn zesde 'burn' en het was echt life-changing.
'En wat heeft het dan precies gechanged in jouw leven?'
vroeg ik, mijn schouder schuddend om van de hand af te
komen.
'Alles. Ik ben een totaal ander mens. Jij moet daarheen. Ik
ken je. Heb al je boeken gelezen. Doe het nou.' Ik had een
Metoo, mansplaining en toxic masculinity ineen. 'Nee dank
je', zei ik. 'Ik heb zo mijn eigen variant van Burning Men.'
En nu baal ik dus dat mijn zoon hier niet bij was, dan
hoefde ik het niet meer steeds uit te leggen.
Wel eens van Binche
gehoord? Of van de
Blancs-Moussis?
Cwarmê? Vast niet. Als
de Belgen carnaval
vieren (en dat doen ze
massaal en in het hele
land) gaat dat volgens
eeuwenoude tradities en
strak georganiseerde
verkleedpartijen.
MARK VAN ASSEN
BRUSSEL
Het carnaval van Aalst, dat
kennen we misschien nog
wel van de mega-optocht en
van de Voil Jeanetten (para
derende mannen in vrou
wenkleren, vaak in een
bontjas en met een lampen
kap op hun hoofd). Maar
wie kent Binche? In dat
stadje, diep in Wallonië, er
gens tussen Mons en Char
leroi, wordt het beroemdste
carnaval van het land ge
vierd, gedrenkt in een eeu
wenoude traditie.
Op de dinsdag trekken er
zo'n duizend verklede figu
ren door de stad, de Gilles,
met hun wassen maskers,
hoeden met struisvogelve
ren en mandjes met sinaas
appels. Die laatste gooien
ze, soms net iets te hard, het
publiek in of richting voor
gevels van huizen. Leuk? De
tienduizenden bezoekers
vinden van wel. En de
Unesco ook. Het carnaval
van Binche is opgenomen
in, let op, de Lijst van Mees-
terwerken van het Orale en
Immateriële Erfgoed van de
Mensheid.
Verderop in Wallonië, in
Stavelot, dwalen er witte
monniken door de straten.
Deze Blancs-Moussis, met
een akelige, lange rode neus,
gooien met confetti en slaan
toeschouwers met varkens
blazen om de oren. Dan
doen ze een raar dansje en
hangen overal posters op
waarop ze lokale bewoners
voor gek zetten. Leuk? Ja,
ook hier zijn weer tiendui
zenden mensen op de been.
Minder leuk is het voor de
schoonmakers, want die
moeten de tonnen (echt
waar) confetti opruimen.
Nog meer verderop in Wal
lonië, in Malmedy, vieren ze
geen carnaval, maar cwarmê.
Dit schijnt een verbastering
te zijn van het Latijnse
woord quadragesima, dat
'veertig' betekent en ver
wijst naar het aantal dagen
tussen Aswoensdag en Pa
sen. Maar het echt bijzon
dere hier is de cuisine. De
cwarmê staat bekend om
zijn huzarensalade met rode
biet, haring, aardappelen en
wat er verder nog voorhan
den is. Lekker? Mmja, maar
alleen als je een kater van de
juiste omvang hebt. En al
tijd lekkerder dan de an-
douille, die ze vroeger aten
(alhoewel ook nu nog ver
krijgbaar). Dat is van ouds
her een armeluisworst, ge
vuld met dunne darm (of
alle darmen) van varkens.
Schijnt bij het koken te rui
ken naar uitwerpselen.
Smakelijk alvast.
Teams van skiër en paard denderen door de sneeuw in het Zwitserse St. Moritz.
Zoals een waterskiër zich laat voorttrekken door een speedboot, laten beoefenaars
van skijoring zich op een vlak parcours meeslepen door een paard. In vroeger tijden
was dit een manier om te reizen; nu is het een spectaculaire sport. foto afp
Afgelopen week deed ik allemaal dingen die écht
niet meer kunnen. Ik ging skiën met mijn kin
deren, rijden in mijn auto, schnitzels eten, halve
liters bier drinken en hossen op liederen als Ik
wil seks met die kale en Hé wir wollen die Eisbaren
sehen. Je weet wel, dat wat de VVD graag beschermd ziet als
ons cultureel erfgoed, althans, zolang dit in Brabant en
Limburg gebeurt.
Maar goed, ik gaf me dus over aan alles wat fout was, om
vervolgens tijdens het verorberen van gigantische worsten
van mijn kinderen te horen te krijgen dat mijn footprint
schandalig groot is, om daarna te belanden in woedende
discussies over de Gillette-commercial en toxic masculinity.
Mijn zoon voelde zich persoonlijk aangevallen door de
scheermessenmaffia en verliet woedend het restaurant Der
Schwarzer Adler, uitroepend dat er ook zoiets bestaat als
toxic feminisme. We eindigden in het donker op een sneeuw
berg, in de verte kwamen de
piste-bully's al aan. Mijn
dochter en ik veranderden
terug in hulpeloze meisjes
in plaats van woedende
deuggleuven en mijn zoon
kon zich weer geliefd en er
kend voelen door de leiding
te nemen. En zo kwamen
we toch nog veilig thuis, de
schlagers nog nabeukend in
onze oren, de Jagerbommen
gistend tegen onze maag
wand.
Dit weerhield ons er niet
van de avond erna weer te
belanden in de après-skibar,
alwaar ik na het nodige
springen en samen zingen
besloot het foutste van het
allerfoutste te gaan doen,
namelijk een sigaret roken.
Buiten natuurlijk, in een
rustige hoek, mijn zonden
overdenkend met uitzicht
op een honderdtal stom
dronken Nederlandse min
derjarigen. Alles wat bij ons
niet meer mag, kan hier nog
onbekommerd, dacht ik net,
toen een man van begin zes
tig een arm om mijn schou
ders legde en 'Hé Sas' zei. Ik
durfde niet meteen te zeg
gen dat ik hem niet kende,
want wie weet was ik verge
ten dat ik hem kende, en dat
zou een gênante situatie opleveren. De man in kwestie
maalde niet in het geringst om gênantheid. Zijn hand bleef
op mijn schouder liggen en hij noemde me weer Sas,
waarna hij een dikke wolk sigarenrook in mijn gezicht uit
wasemde.
ZATERDAG 23 FEBRUARI 2019 GO
-OTO EPA
