Weer even thuis
9
Als hij over de A58 rijdt en in de verte
de watertoren van Souburg ziet, voelt
dat als thuiskomen. Willem Poppe (45)
woont al jaren in Goes, maar komt nog
vaak in zijn geboortestad Vlissingen.
De plek waar ontelbare herinneringen
boven komen.
'Als ik in bad ging,
kon ik praten met
één van de
buurmeiden, die
in het huis ernaast
in bad zat
'Je wist precies
wie er op zondag
wel buiten mocht
spelen en wie
niet'
Terug naar de plek van je jeugd
HANS PUIK
Willem Poppe
groeide op in de
Schilderswijk.
,,Dat klinkt net of
ik uit Den Haag
kom, maar niets is minder waar.
Vlissingen heeft zijn eigen Schil
derswijk." Een buurt die in de ja
ren 70 en 80 als gezellig en kinder
rijk te boek stond. ,,Ik speelde met
een grote groep leeftijdsgenootjes.
Opvallend was dat bijna iedereen
in de wijk op een andere school
zat. 's Morgens gingen we allemaal
onze eigen weg en 's middags om
half vier kwamen we weer bij el
kaar om te spelen." De groep be
stond uit jongens en meisjes en ie
dereen genoot een totaal verschil
lende opvoeding. Dat gaf volgens
Poppe nooit onenigheid. ,,Het was
een interkerkelijke wijk. Er zaten
streng gereformeerden, rooms-ka-
tholieken, niet-kerkelijken. Alles
speelde met elkaar. Je wist precies
wie er op zondag of op feestdagen
wel buiten mocht spelen en wie
niet. Dat werd altijd gerespec
teerd."
Poppe ging zelf ook naar de kerk
en zat op de Graaf Jan van Nassau
school, een streng christelijke ba
sisschool. ,,Sommige buurtkindjes
hadden nooit van bidden gehoord.
Voor het eten baden wij altijd en
vriendjes en vriendinnetjes waren
dan muisstil. Als ik bij hun over de
vloer kwam, vroegen ouders net
jes: 'Wil je even stilte zodat je voor
het eten kunt bidden?' Dat onder
linge respect zagen wij als vanzelf
sprekend, maar is toch bijzonder."
Samen met zijn ouders en zijn
twee zussen groeide Poppe op in
een tussenwoning. Die was erg
gehorig. ,,De badkamer van ons
huis grensde aan dat van de buren.
Als ik in bad ging, kon ik praten
met één van de buurmeiden, die
in het huis ernaast in bad zat. Heel
vaak zongen we samen liedjes of
voerden we uitgebreide gesprek
ken. Je kunt je bijna niet voorstel
len dat het zo gehorig was. Het
lijkt een nadeel, maar als kind
vond ik dat geweldig."
Van zijn ouders mocht Poppe de
wereld ontdekken. Hij was een
ondernemend kereltje en altijd op
pad in de buurt. ,,Eerlijkheid werd
door mijn vader en moeder erg ge
waardeerd. Een paar keer was ik
zolang van huis dat mijn moeder
zich zorgen begon te maken.
Vanaf toen kreeg ik een tijdje mel
dingsplicht. Het was de tijd zon
der mobiele telefoons en mijn ou
ders wilden graag weten waar ik
uithing. In die periode moest ik
me om de twee uur thuis melden.
Dan was ik bijvoorbeeld op de
boulevard aan het spelen, racete ik
op mijn fietsje naar huis, gaf een
beuk op het voorraam, zwaaide
naar m'n moeder en fietste snel
weer terug naar het strand. Ieder
een weer gerustgesteld."
Wanneer zijn ouders even niet
konden opletten, waren er altijd
nog de zogenaamde 'wijkopa's' die
Willem Poppe voor zijn ouder
lijk huis aan de Ferdinand Bol-
laan in Vlissingen.
Onder: Willem was altijd op pad
in de buurt.
een oogje in het zeil hielden. ,,Als
kinderen werden we door de
buurt opgevoed. Er woonden twee
senioren op de hoeken van onze
straat en als we iets deden wat niet
naar hun zin was, werd dat pijnlijk
duidelijk gemaakt. Ik weet nog dat
we op een dag fikkie stookten en
één van de wijkopa's naar buiten
stormde toen hij de oude kranten
in rook zag opgaan. Iedereen
sprintte er vandoor, maar helaas,
ik was net te laat en kreeg een
flinke pets."
Poppe kwam vaak op zijn favo
riete speelplek, de boulevard. ,,Als
het stormde, reed ik met mijn fiets
bij 'De Naald' naar beneden en
probeerde door de golven te fiet
sen. Ik was een waaghals, vriend
jes kreeg ik niet mee bij dat soort
uitdagingen."
Domme kuren
Poppe was sowieso een jongen die
graag de grenzen opzocht. ,,Ik
durfde iets meer dan het gemid
delde kind. Onbesuisd en impul
sief werd ik genoemd, hoewel ik
dat zelf niet doorhad. Af en toe
haalde ik domme kuren uit. Bij
voorbeeld toen ik voor het eerst bij
kinderen in de buurt ging spelen
en ik bij hun schuurtje een tomaat
in de vensterbank zag liggen. Ik
kwam op het idee om die van bui
tenaf op de grond te laten vallen.
Ik begon zachtjes tegen het raam
te tikken. Steeds iets harder, nog
iets harder. Het eindresultaat: to
maat bleef netjes op zijn plek,
maar een grote barst in de ruit."
Bovenal was Poppe echter een
hardwerkende, ondernemende
jongen. ,,Eén van mijn twee zus
sen werkte bij een oogarts en daar
kreeg ik mijn eerste vakantiebaan
tje. Ik bracht de facturen rond en
verdiende daarmee de helft van
een postzegel per factuur. Ik moet
een jaar of 11 geweest zijn en ik
kende ieder straatje en steegje van
Vlissingen. Zelfs de sluiproutes
wist ik te vinden, zodat ik zo snel
mogelijk de enveloppen af kon le
veren."
De ene anekdote na de andere
komt boven. ,,De aankomst van
Sinterklaas was altijd een beleve
nis. Of het uitrukken van de
brandweer voor onze Bloemen-
laan. En ik herinner me ook nog
de eerste schietpartijen in de Ver-
kuijl en bij de crèche Het Buut.
Maar voor al die verhalen is vast
niet genoeg ruimte in de krant?"
Er is nog net plaats genoeg om
te vertellen over de reünie die vo
rig jaar werd gehouden. Daaruit
bleek hoe hecht de 'Schilderswijk
kinderen' waren. ,,We zijn samen
gekomen met de groep die veertig
jaar geleden opgroeide in onze
wijk. Zelfs vanuit Vlaardingen en
Eindhoven. We spraken met z'n
allen af in strandpaviljoen Panta
Rhei. En ja hoor, iedereen was
weer netjes stil voor het eten. Net
zoals vroeger."
GO ZATERDAG 23 FEBRUARI 2019
'We werden
door de
buurt
opgevoed'
FOTO LEX DE MEESTER
