Grofstoffelijk
EGBERT JAN
Na een reclame voor bretels ziet Egbert Jan
op Facebook een vriendschapsvoorstel
langskomen van een voormalige geliefde.
Mijn lief, wil met jou verder.
Kan niet wachten tot de 14de
#khouvanje!!
Christel: „Jammer genoeg kunnen we
daar niet meer werken. Te oud."
Annebeth: ,,Te duur dus. Tot ons 19de
mochten we blijven. Ik krijg nu wel 400
euro stagevergoeding."
Christel: ,,En gratis lunches. Annebeth
zal eerder een baan hebben dan ik en
gaat in de toekomst vast beter verdie
nen."
Annebeth: ,,Mijn vakgebied is terro
risme en cybercrime, daar is veel werk
in."
Christel: „Kleding bestellen we meestal
online, liefst zoeken we naar kleren met
kortingen van 50 tot 70 procent."
Annebeth: „Bezorgkosten omzeilen we
door meerdere kledingstukken tegelijk
te bestellen en soms een deel terug te
sturen. Wie niet rijk is moet slim zijn.
Van het spaargeld gaan we soms uit
eten. We kijken via Socialdeal waar het
goedkoop is. Daarin zijn we best gierig."
Christel: ,,Een driegangenmenu voor
15 euro bijvoorbeeld."
Annebeth: ,,Of we delen een grote
pizza. Dan ben je samen voor 15 euro
klaar, inclusief drankjes."
Christel: ,,We gaan nooit uit. Wat drin
ken in een café vind ik het geld niet
waard."
Annebeth: ,,Een festival of concert vind
ik wel leuk. Een kaartje kost dan tussen
de 35 en de 45 euro."
Christel: ,,Dat doen we twee of drie
keer per jaar."
Annebeth: ,,Ik zoek de concerten uit.
De vakanties regelt Christel. We waren
in oktober in Jamaica. Wat kostte dat?"
Christel: ,,550 euro per persoon, inclu
sief ticket en overnachtingen."
Annebeth: ,,Eten is daar goedkoop, een
uitstapje naar een waterval kostte juist
weer 100 dollar. En we zijn twee weken
naar Boedapest geweest. Die vlieg
tickets kostten maar 35 euro. We heb
ben daar zo goedkoop mogelijk vakantie
gevierd."
Christel: ,,Ik wil vrijwilligerswerk doen
in rampgebieden. Nu is onze huur te
hoog om voor meerdere maanden
samen weg te gaan."
Annebeth: ,,Als het financieel kan,
moet je zeker gaan. Maar wel maximaal
twee maanden, anders mis ik je te veel."
,,Dat komt door het algorit
me'', zegt m'n dochter.
Ooooo, het algoritme. Tuurlijk.
Vanochtend rond half 8 heb ik
achter de koffie twee seconden
lang stilletjes overwogen bretels
aan te schaffen. Nu, in de middag,
krijg ik op Facebook een reclame
voor bretelswinkel.nl gepresen
teerd.
Toverformule van deze tijd: het
algoritme.
'Ze beïnvloeden ons en we we
ten niet hoe. Het gebeurt onge
merkt. Algoritmes zetten de bijl
aan de democratie.' Dat zei Tom
de Ket van het maatschappijkriti
sche theatergezelschap De Verlei
ders onlangs bij DWDD. Te dra
matisch aangezet, Tom is acteur
- maar toch.
En opeens, zonder dat ik in tij
den één gedachte aan haar heb
gewijd, komt er een 'vriend-
schapsvoorstel' binnen: Anna. Ik
heb al eens geprobeerd dat erger
lijke fenomeen 'vriendschaps-
voorstel', niet te verwarren met
'vriendschapsverzoek', uit te
schakelen. Gaat niet.
Maar hoe heeft Mark Zucker-
berg mij weten te koppelen aan
uitgerekend Anna?
Ze runt in Zuid-Europa een
handel in landbouwmachines
en leeft met een veel oudere man.
Gerrit. Ik bekijk haar foto: hon
derden haardunne lijntjes lopen
stervormig naar toegeknepen
ogen. Er schemert iets van, wat is
het... vertwijfeling. Anna, 60 jaar.
Geen kinderen, valt op te maken
uit de begeleidende tekst.
Op een andere foto is haar
rechterhand in beeld. Kolen
schoppen had ze. 'Grofstoffelijke
poten' zei haar vader.
Dan denk ik aan lijn 13.
We schrijven 5 januari 1980.
Ik kijk hem na, de loodgrijze
Amsterdamse tram die traag
wegglijdt van de vluchtheuvel bij
de Nieuwezijds Kolk.
Haar grofstoffelijke handpalm
houdt Anna, staande in de tram,
tegen het raam, dezelfde kolen
schop die 39 jaar later haar pagina
siert. Langzaam vervaagt de af
druk tot een wittige vlek en tege
lijk opent zich een afgrond van
verdriet. Dag Anna.
We hebben allemaal een paar
grote liefdes, maar er is er maar
een de eerste. Anna was wild, bot
en luidruchtig, een ongepolijste
versie van haar vader, die weinig
subtiel uit de hoek kon komen.
Op de vluchtheuvel namen we
afscheid na vier stormachtige ja
ren. In 1977 groeide er een kind in
haar buik, dat niet gebo
ren mocht worden.
We waren het eens, op
die vluchtheuvel, het
was over.
Maar op die plek
dacht ze, terwijl
haar ogen zich
vulden, aan
het kind. Ik
ook. En nu
weer.
Dankzij
het algo
ritme.
Ook meedoen? Stuur een mail naar
geldengeluk@persgroep.nl
Egbert Jan Riethof (65) is journalist. Hij heeft een
dochter (26) en een zoon (24). Egbert Jan woont in
z'n eentje in een huis met drie verdiepingen.
ZATERDAG 9 FEBRUARI 2019
