^©©*n«©B<>
Kind met buikgriep?
Regel een oppas!
Lekker makkelijk
Ze geeft over, zoals
alleen dronkelappen
en kleine kinderen
dat kunnen
'Door te luisteren
konden we vrede
hebben met zijn dood'
11
3. Door over euthanasie te
praten, zullen jongeren er
sneller voor kiezen.
4. Iedereen met psychische
problemen kan beter
worden.
ik wakker word van gesnik. Het
blijkt een uur of 3 in de nacht. Ik
sta op. De dochter zit rechtop in
bed.
„Konijn gevallen'', zegt ze.
Er ligt niets op de grond. Ik
rommel in haar berg met knuffel
dieren.
,,Hier is het konijn'', zeg ik.
Dan ruik ik het: een poepluier.
Maar ik ben nog steeds monter.
Morgenochtend vroeg gaan de
man en ik een weekend weg en
daar heb ik zin in. De dochter
snikt. Ze heeft pijn, zegt ze. Ook
geen probleem. We hebben Sudo-
crem. Als ik de luier losmaak zie ik
al dat het foute boel is: diarree en
knalrode billen. Ik ga met doekjes
in de weer. Ik knip een lamp aan.
Smeer Sudo. Alles komt goed. Ik
zing een liedje.
,,Pijn weg?" vraag ik.
De dochter knikt.
Dan hoest ze.
,,Och'', zeg ik nog.
Dan geeft ze over, zoals alleen
kleine kinderen en dronkenlap-
pen kunnen overgeven, zonder
schaamte en vol overgave. Terwijl
ik haar vasthoud en zij verder
kotst, bedenk ik al tevreden knik
kend dat we het er echt heel erg
goed afbrengen: niets is geraakt,
alleen het laminaat. Geen bed dat
moet worden verschoond, geen
pyjama die beneden uit de droger
of- God forbid - wasmand moet
worden gerukt.
,,Gaat het?" vraag ik.
drinken water in de badkamer.
Daar kotst ze ook nog eens de bad
kuip vol. Ook helemaal goed ge
mikt. Ik word zowat met elke golf
monterder. Een topeditie van het
ziek-zijn. Ik heb weleens erger
meegemaakt: zowel dekbed, als
matras, als kussen, als schapen
vacht helemaal onder. Op het kin
derdagverblijf zeiden ze al dat het
heerste. ,,Dat maakt ons werk zo
veel leuker!" riep een van de leid
sters. (Ik hou van ons kinderdag
verblijf.) De dochter is er alweer
bovenop. Ze wijst en lacht en bab
belt. Ik zet haar op bed, waarna ik
de vloer begin schoon te maken.
Ineens moet ik denken aan toen
ik zelf ziek was, als kind, en de
grove plankenvloer die we op de
bovenverdieping hadden. Hoe
mijn vader 's nachts op zijn knieën
met een mesje de stukjes uit de
kieren moest halen.
„Schooooon", roept ze als ik klaar
ben.
,,Hoera!", roep ik.
Daarna stop ik haar toe en kruip
ik weer in bed.
De volgende ochtend staan S. en
A. voor de deur om een weekend
op de dochter te passen. We ont
bijten. Zowel dochter als ouders
zijn in opperbeste stemming.
,,Nog bijzonderheden?", vraag S.
,,O'', zeg ik. ,,Ja, er is nog wel
iets
,,Ze heeft..." zegt de man, ,,een
beetjeNou jabuikgriep."
,,Poep!" roept de dochter blij.
,,Overgeven!"
,,Maar ze is heel vrolijk!" zeg ik.
En daar is allemaal niets aan
gelogen.
We springen in de auto en
zwaaien.
De dochter zwaait vrolijk terug
vanachter het raam. Als we weg
rijden zie ik nog net hoe S. de
dochter optilt om aan haar luier
te ruiken.
Zo. Wij zijn even naar Berlijn!
Lekker makkelijk!
WORKSHOP
niet overleden. Monique zei vaak:
'Mama, ik word gek van de pijn en de
drukte in mijn hoofd. Het liefst zou
ik mijn hoofd tegen de muur kapot
willen slaan'. Niet meer leven was
haar oplossing.''
Ook in Renés geval was er geen ge
nezing meer mogelijk, gelooft zijn
moeder, hoeveel pillen en hulp hij
ook kreeg. ,,De leuke momenten
werden steeds minder. Op een gege
ven moment liet hij zichzelf vrijwil
lig opsluiten in de isoleercel van een
kliniek, bang dat hij in verwarde toe
stand anderen iets zou aandoen. Dat
heeft het traject in gang gezet. Tien
maanden later is hij op 42-jarige leef
tijd overleden.''
Op het bekertje met zijn dodelijke
drankje stond: Geen pijn meer. ,,Met
het gezin zijn we bij die laatste mo
menten geweest. We hebben hem
in alle liefde laten gaan.''
Onzin, vindt Jeannette Croonen.
,,We krijgen bij onze stichting veel
berichten van jongeren. Zij voelen
zich vaak niet serieus genomen als ze
over euthanasie beginnen. Het on
derwerp wordt door professionals re
gelmatig van tafel geveegd.'' Terwijl
ze van deze jongeren horen dat het
juist een opluchting is als ze er wel
over kunnen praten. Agnes: ,,Dat be
tekent niet meteen dat ze het doen.
Soms is verdere hulp nog mogelijk.
Zo'n keuze wordt ook niet zomaar
gemaakt. Voor artsen moet duidelijk
zijn dat het niet meer beter wordt.
Dat is vaak een proces van jaren.''
Nynke de Jong, Hanneke Hendrix en Alex van der Hulst
schrijven per toerbeurt over zaken die het leven van jonge
ouders gemakkelijker moeten maken. Afgelopen maand
genoot Hanneke Hendrix van een weekendje Berlijn zonder
kinderen, maar niet geheel zonder schuldgevoel.
we gezocht naar een arts die wel tot
euthanasie wilde overgaan.''
GO ZATERDAG 9 FEBRUARI 2019
De redactie van Zo werkt samen met de specialisten van AutoTrack,
BesteProduct.nl, HardwareInfo, Independer, Intermediair, Koken&Eten,
Nationale Vacaturebank, New Scientist en Tweakers.
enige uitweg
Het is midden in de nacht als
De dochter jammert wat. We
-Hanneke Hendrix
Nynke de Jong (33), Hanneke
Hendrix (38) en Alex van der
Hulst (41) hebben kinderen in
de leeftijd van 0 tot 7 jaar. Ze
hebben de opvoed-podcast
Ik Ken Iemand Die en schreven
het gelijknamige boek.
Jeannette Croo
nen en Agnes
Johannesma
geven zaterdag
16 februari in het
Utrechtse Beatrix-
gebouw de work
shop Euthanasie
bij jongeren, hoe
is dat voor de
naasten? De work
shop maakt deel
uit van het jonge-
rensymposium van
de Nederlandse
Vereniging voor
een Vrijwillig
Levenseinde.
Meer informatie:
euthanasieinde-
psychiatrie.nl
-AGNES JOHANNESMA
,,Was dat maar waar'', zegt Croo
nen. ,,Dan waren onze kinderen
