Weer even thuis Terug naar de plek van je jeugd
9
Schrijfster Franca Treur (39) heeft net
haar nieuwe boek af en is weer even
thuis, op de boerderij in Meliskerke,
waar ze opgroeide. Vroeger vond ze
de herfstvakantie de mooiste.
„Tegenwoordig neem ik bijna nooit vrij,
maar krijg ik wel een vakantiegevoel
als ik iets heb afgerond.'' Een gesprek
over oogsten, haar nieuwste boek en
koken voor tien.
Mijn ouders zijn
een tijdje in
Canada, dus ik
heb het huis voor
mezelf
LIESBETH LABEUR
Het idee dat je bij
draagt, voelt goed.
Er zijn hier extra
handen nodig. Mijn
broer en schoonzus
verwachten elk moment een
baby. Zij vinden het fijn als ik
kook en ik vind het wel leuk om te
doen'', vertelt Franca Treur in de
keuken van de boerderij. De afwas
is gedaan. Op de eetkamertafel lig
gen fotoalbums. Treur laat een va
kantiefoto van vroeger zien. ,,We
waren de hele herfstvakantie be
zig met dingen binnenhalen: aard
appels, maïs, mangels. Ik ben op
de foto elf jaar denk ik. Hij is hier
op 't hof gemaakt. Het idee dat je
bijdroeg, voelde toen ook al goed.
Ik vond die herfstvakantie de
mooiste van het jaar.''
,,We raapten aardappels na op
akkers in de buurt. Ik herinner me
enorme zakken die we thuis
brachten. En mijn vader ver
bouwde maïs voor de koeien. Als
de hakselaar weg was, verzamel
den we de overgebleven maïskol
ven. Voor onze konijnen. Maïs van
de hoeken van het land die niet
goed meegenomen was bijvoor
beeld. Op de foto zie je onze oogst.
De ingekuilde maïs zie je ook op
de foto, op de achtergrond in de
kuilpit. Ik zie dat hij nog niet is af
gedekt, want er moet nog grond
tegen het zeil aan.''
,,En mangels natuurlijk. Die
werden ook in de herfstvakantie
geoogst. Met de hand. Mangels
zijn voederbieten voor de koeien.
We deden dan een regenbroek
aan en kropen op onze knieën
over het land. We trokken ze uit
de grond, legden ze op een rij en
sloegen het loof eraf met een ste-
kertje. En daarna prikten we de
bieten met een vork en laadden ze
op de kar. Dat handwerk doen
boeren nu niet meer. Ik geloof dat
mijn broers nu bierborstel kopen,
een restproduct van de bierbrou
werijen met veel eiwit erin.''
Nieuwste boek
Treur heeft net haar nieuwste
boek af. ,,Het heet Regieaanwijzin
gen voor de liefde. De uitgever heeft
het een roman genoemd. Maar je
kunt het ook lezen als vijftig korte
verhalen die achter elkaar een
groter verhaal vertellen. Het is na
melijk geschreven als een feuille
ton voor de krant. Een ouder
wetse vorm, met tekeningen, over
het moderne leven'', vertelt Treur.
,,Het gaat over een stel. De
vrouw is scenarist. Haar man
werkt bij de gemeente en zegt
zijn baan op om samen met haar
een scenario te schrijven. Een
vriend, een veelbelovend filmma
ker die kans maakt op geld uit een
fonds, gaat het verfilmen. De film
moet gaan over de liefde. De sce
naristen zoeken naar originaliteit
binnen het cliché: twee mensen
die elkaar moeten krijgen. Omdat
het stel ineens continu op elkaars
lip zit, ontstaat er een ingewik
kelde dynamiek. Ze hebben zelf
natuurlijk ook een liefdesrelatie,
dus ze voeren niet echt een neu
traal gesprek.''
Het boek van Treur komt van
daag uit. ,,De dingen die ik nu
moet doen, interviews geven en
columns schrijven, kan ik ook
vanuit hier doen, in het huis van
mijn ouders. Zij zijn een tijdje in
Canada, dus ik heb het huis voor
mezelf.''
Boerenkool met worst
De dag van Treur ziet er wel wat
anders uit hier. ,,Tussen de middag
komt iedereen hier warm eten. In
Amsterdam ga ik altijd eerst aan
het werk en stel ik het ontbijt uit
tot een uur of elf. Maar vandaag at
ik om twaalf uur al boerenkool
met worst'', zegt ze. ,,Ik heb de
kool uit de tuin gepakt. Dat is wel
iets anders dan een zakje leeg-
schudden. Tussen de krulblaadjes
zit van alles. Luisjes, blaadjes,
grond. Je blijft wantrouwig tijdens
het wassen.''
In het droogrek op de aanrecht
staan twee pannen van 8 liter.
,,Een pan voor de boerenkool, een
pan voor de aardappels. De kist
met aardappels was bijna leeg. Ik
heb vandaag de kleintjes opge
maakt. Dat is de eeuwige strijd.''
Treur schilt met een mesje. ,,Ja, ik
kan snel schillen, dus het geeft
niet. Ik ben huishoudelijk heel
hoog opgeleid.''
Geen experimenten
,,De aardappelpuree heb ik ge
maakt met melk, een grote lepel
mosterd, peper en zout en boter.
En ik heb er drie rookworsten bij
gedaan. Als ik hier ben, eet ik niet
vegetarisch'', legt Treur uit. ,,Ik heb
wel eens op bestelling pompoen
soep voor m'n familie gemaakt.
Dat vonden de kinderen zo vies. Ik
moet dat nu, jaren later, nog horen.
Ik doe dus geen culinaire experi
menten meer. Ik ben gek op mijn
neefjes en nichtjes. 's Middags ko
men ze hier met z'n allen, maar
's avonds mogen de kinderen om
de beurt komen en krijgen ze even
exclusieve aandacht. Ik bak dan
pannenkoeken en we doen een
spel of ik lees voor.''
Treur kan ieder moment weer
tante worden. ,,Mijn broer hoopt
trouwens dat het nog even duurt.
Hij heeft vier koeien staan die ook
moeten kalveren. Het is daar een
explosie van nieuw leven. Ik slaap
met mijn mobieltje naast mijn
kussen. Als ze dan naar het zie
kenhuis moeten voor de bevalling,
ga ik op de kinderen passen. Maar
die koeien verlossen, dat ga ik niet
doen hoor! Ik wil ze best in de ga
ten houden, maar als ik pootjes
zie, bel ik mijn andere broer.''
Schrijfster Franca Treur is weer even thuis op de boerderij in Me
liskerke, waar ze opgroeide. foto lex de meester
Franca Treur en haar broers zijn bezig de geraapte maïs te ver
werken tot voer voor de konijnen. reproductie lex de meester
GO ZATERDAG 9 FEBRUARI 2019
'Die koeien
verlossen,
ga ik niet
doen hoor'
