1
r
'Vroeger vond ik
alles stom aan
mezelf. Dat gevoel
heb ik nu niet
meer'
SCHRIJVER LEEST
Van Franca Treur (39)
verschijnt binnenkort
Regieaanwijzingen
voor de liefde, een
roman over het
moderne leven.
,,Ik ben wel anders naar het verleden gaan
kijken. Als 14-jarige was ik depressief. Ik
stopte met school en leerde gedichten van
Gerrit Achterberg uit mijn hoofd. Later
werd ik arbeidsongeschikt verklaard en
kreeg ik een uitkering. Destijds is het nooit
als een depressie onderkend. Later besefte
ik, toen ik in mijn volwassen leven depres
sies kreeg, dat ik als puber ook een zware
depressie heb gehad. Ik vond het onzin als
mensen zeiden dat ze het geweldig vonden
hoe ik als kind al mijn eigen pad koos. Zo
ervoer ik dat niet - het was totale onmacht.
Die depressie is levensbepalend geweest,
want ik heb een deel van het leven gemist.
Het is een van de weinige dingen waar ik
nog steeds totaal niet om kan lachen.
Vroeger vond ik alles stom aan mezelf en
schaamde ik me dat ik zoveel dingen niet
kon. Dat is niet meer zo. Ik heb Moord op de
moestuin aan iedereen laten lezen die in het
boek voorkomt. Het mooie is dat iedereen
zegt: 'Die en die heb je raak getroffen, maar
mijn personage is overdreven, ik ben heel
anders'. Daardoor vroeg ik me af wat ik van
mezelf vond. Ik kwam tot de conclusie dat
ik Judith eigenlijk wel een leuk mens vind."
,,Het helpt wel. Mijn zelfwaardering liep
sterk achter op de waardering van buitenaf.
Ik durfde mijn boeken zelf niet meer terug
te lezen. Als iemand riep dat schrijven altijd
al mijn bestemming was, dacht ik: hou op,
ik deed het vooral omdat ik al het andere
niet kon. Nu zie ik dat ik toch wel een bij
zonder kind was. Bovendien word je ouder
en zie je dat iedereen maar wat aanrom
melt. Ik ben eigenlijk wel een geluksvogel."
,,Onze relatie was al eerder verbroken. Deze
rechtszaak speelde zich af op afstand, want
het ging tussen mijn moeder en de uitgeve
rij. Ik zat in Canada, met een slechte inter
netverbinding. Toen ik thuiskwam, merkte
ik hoe hevig het me beroerd had. Nog nooit
heb ik zulke mooie recensies gehad als in
dat jaar, maar toen iemand enthousiast riep:
'Wat een jaar!' zei ik: 'Ja, vreselijk.' We had
den het over verschillende dingen."
,,Mijn grootste wil is schrijven. Mijn groot
ste angst is dat anderen kwaad op me wor
den - precies wat er met die rechtszaak is
gebeurd. Ik ben gaan beseffen dat als je
schrijft, zeker als je schrijft zoals ik, er altijd
mensen kwaad zullen worden, woedend
zelfs. Altijd maar bang blijven
Ètuu is een laffe oplossing."
In mijn jeugdjaren
verslonden
Ik lees nu
34
Lezen
vaker terugkomt in uw werk. Helpt het
schrijven om daarop een antwoord te
vinden?
Is die grotere zelfwaardering ook een
gevolg van de uitstekende recensies
van je vorige boeken?
Vorig jaar spande uw moeder een
rechtszaak aan omdat ze vond dat
De porseleinkast haar in een kwaad
daglicht stelde. Ze verloor. Komt zoiets
nog goed?
In de roman denkt Judith na over haar
grootste wil en haar grootste angst. Wat
zijn die van u?
I -op/fe.
Moord op de moestuin
verschijnt dinsdag bij
Nijgh Van Ditmar (€21).
De goede zoon
Rob van Essen
,,Een ontroerende roadtrip van een
schrijver die wordt ontvoerd door
een zelfrijdende en pratende auto.
Ze hebben het vooral over zijn
moeder die hij net begraven heeft.
Heel knap hoe Van Essen het
absurdistische vanzelfsprekend
maakt en slimme en melancholi
sche gedachten combineert met
een bizar plot.''
Het hol op de hei
G. van Essen
„Tijdens het lezen van De goede
zoon ontdekte ik dat Robs vader
kinderboeken had geschreven die
bijna uitsluitend bekend waren in
reformatorische kring, zoals Het
hol op de hei. Ik leende ze van de
kerkbibliotheek bij ons in Melis-
kerke. De meeste avonturen speel
den zich af tijdens de Tweede
Wereldoorlog in christelijke gezin
nen. Die boeken verslond ik.''
TEKST PETER SIERKSMA
