Weer even thuis Terug naar de plek van je jeugd
Ze woont in het Brabantse dorp
Wouw, maar is geboren en getogen in
Hoek. Nu Eveline Jansen (34) Zeeland
al 16 jaar heeft verlaten staat ze pas stil
bij de luxe positie om op te groeien
omringd door rust en ruimte.
Ik behandelde
één van de geiten
maar als 'mijn
paard'. Ik ging
ermee wandelen
21
Als tiener vond ze
Zeeuws-Vlaanderen
'ontzettend saai'. Ze
kon niet wachten het
ouderlijk huis in te
ruilen voor een studentenkamer
in het Belgische Gent. ,,Het laatste
jaar in Hoek kon ik het wel van de
daken schreeuwen: Er is hier niets
te beleven! Pas nu kan ik mijn
jeugd op waarde schatten en koes
ter ik juist vele dierbare herinne
ringen aan een onbezorgde tijd."
Eveline denkt terug aan haar jaren
op het Zwin College. ,,Daar hin
gen jassen, tassen en helmen ge
woon aan de kapstok. Het kwam
niet in je op dat iemand anders
jouw spullen mee kon nemen. In
Hoek was alles zo onschuldig en
iedereen vertrouwde elkaar."
De meeste herinneringen heeft
Eveline aan de jaren dat het gezin
net buiten het Hoek woonde op
een industrieterrein. ,,Mijn vader
werkte in loondienst en had daar
naast een eigen bedrijf, Kent Elec
tronics. Hij verkocht alle toebeho
ren voor radioamateurs, dat was
zijn levenswerk. De eerste jaren na
mijn geboorte woonden we in een
rijtjeshuis en de zolder stond vol
met spullen voor mijn vaders be
drijf. We struikelden bijna over de
ontvangers, buizen, radio's en an
dere apparaten. Vandaar dat we
zijn verhuisd naar een plek net
buiten het dorp, waar mijn vader
een loods bouwde speciaal voor
zijn radioapparatuur."
Rondhangen en spelen in de
loods vond Eveline een leuke be
zigheid, maar nog liever was ze
buiten. ,,Ik heb drie oudere zussen
en één jonger broertje. Gezien het
grote leeftijdsverschil trok ik
vooral mijn eigen plan. Al vroeg
werd ik gebombardeerd tot 'chef
dieren'. Niet gek, want ik was altijd
met dieren in de weer en er schar
relden de nodige beesten op ons
erf. Ik gaf ze eten en verschoonde
de hokken. Mijn grootste droom
was een eigen paard, maar als ba
sisscholier moest ik me tevreden
stellen met geiten, eenden en kip
pen. Daarom behandelde ik één
van de geiten maar als 'mijn paard'.
Ik ging ermee wandelen en deed
net of ik zijn hoeven moest uit
krabben. Mijn moeder herinnert
me daar nog steeds aan."
Ook de kippen waren Eveline
haar lievelingetjes. ,,Daar liep ik
mee onder mijn arm en ik wilde ze
leren vliegen. Op een dag beklom
ik een hoge stapel pallets en liet de
kip los met het idee, nu moet je
zelf weg fladderen. Helaas, een
paar dagen later was de kip dood.
Vliegen bleek niet zo'n goed idee."
Het was slechts een incident, want
Eveline zorgde goed voor de die
ren. Als brugklasser kreeg ze ein
delijk haar langverwachte paard.
,,Van onze buurman mochten we
een extra stukje gras pachten en ik
was helemaal 'happy'. Lekker
paardrijden in de polders en mijn
moeder die gezellig meefietste.
Ondertussen regelmatig bij be
vriende boeren 'een bakkie doen'
en weer verder. Het toppunt van
een onbezorgd leven."
Eveline sliep de eerste jaren op
de kamer bij haar oudste zus. „Wij
schelen negen jaar en omdat zij al
vroeg uit huis ging kreeg ik al snel
mijn eigen ruimte. Mijn andere
twee zussen deelden ook een ka
mer en mijn broertje had zijn ei
gen plekje van een paar vierkante
meter. We hadden niets te klagen
met een groot huis en zoveel
ruimte buiten."
De locatie net buiten Hoek was
erg ruimtelijk. Achter het huis la
gen de moestuinen en in de verte
zag je de fabriek van Dow. ,,Touw-
tjespringen met vriendinnen of in
de bosjes met pvc-buizen besjes
schieten, ik heb heel wat afge
speeld. Ook hield ik van crossen op
de fiets. Zolang het maar buiten
was, vonden mijn ouders het
prima. Als ik na een tijdje naar bin
nen kwam, zei mijn moeder: 'ga
maar weer buiten spelen'. Pas ja
ren later snapte ik waarom. Met
vijf kinderen in huis die allemaal
vriendjes en vriendinnetjes mee
namen werd het binnen veel te
druk. We hadden de ruimte buiten
te spelen, vandaar dat het enorm
werd gestimuleerd."
De moeder van Eveline was ac
tief in de Hervormde Kerk. De vele
kinderactiviteiten die de kerk or
ganiseerde speelde een grote rol in
het gezin. ,,Ik ben opgegroeid met
de knutselclub en het kerkkoor. Ik
ben niet meer gelovig, maar draag
die periode wel een warm hart toe.
Het voelde heel beschermend en
het was leuk met leeftijdsgenoot
jes te spelen en te zingen." Dier
bare herinneringen heeft Eveline
ook aan het jubileum van haar ba
sisschool. ,,Ik zat op de christelijke
school Het Kompas en het 100-ja-
rig bestaan werd uitgebreid ge
vierd. Alle kinderen mochten in
ouderwetse kleding naar school.
Dat maakte op ons allemaal diepe
indruk."
Eveline ging na haar middelbare
schooltijd journalistiek studeren
in Gent. Ze woonde er zeven jaar,
waarna ze zich met haar man set
telde in Brabant. Nog regelmatig
bezoekt ze haar geboortegrond.
,,Alle drie mijn zussen wonen nog
in Zeeuws-Vlaanderen. Ik volg Fa-
cebookgroepen over Hoek en de
evenementen die voorbijkomen
zijn dezelfde als vroeger. Van de
kerstboomverbranding tot de
Hoekse feesten, er lijkt niets ver
anderd."
En toch is één ding totaal anders.
De manier waarop Eveline naar
haar jeugd en naar het dorp kijkt.
,,Dat is enorm versterkt na het
overlijden van mijn vader, ander
halfjaar geleden. Ik was echt een
papa's kindje. Wanneer zo'n be
langrijk persoon in je leven weg
valt, ga je anders aankijken tegen
vroeger. Steeds vaker denk ik, wat
heb ik toch een fijne opvoeding ge
had en het is bijna jammer dat ik
nu pas inzie hoeveel vrijheid ik
had. Het geeft me een nostalgisch
gevoel dat we met een groot gezin
de dorpse sfeer van 'ons kent ons'
en de rust en ruimte volledig
omarmden. Voor alle onbezorgd
heid en liefde in mijn kinderjaren
blijf ik mijn ouders voor altijd
dankbaar."
GO ZATERDAG 2 FEBRUARI 2019
Ik zie nu pas
hoeveel
vrijheid
ik toen had
HANS PUIK
Eveline Jansen voor de ouderlijke woning in Hoek. foto peter nicolai
Eveline Jansen (rechts) speelde vroeger heel veel buiten. „Touw
tjespringen met vriendinnen of in de bosjes met pvc-buizen bes
jes schieten." reproductie peter nicolai
