Die verplichte
verjaardagen,
daar zou ik graag
mee stoppen
Hoe streng
moet ik mijn
drie pubers
aanpakken?
JOOST MAG 'T WETEN
Hoe ik dat gedaan heb? Dat zal ik u precies ver
tellen. Onze twee dochters waren in de puberleef
tijd. Op zekere avond, het was mijn enige vrije
avond die week, stonden ze in de keuken zo te
klieren dat ik opstond en naar ze toe beende. Ik
heb onze kinderen nooit geslagen, maar toen was
ik er na aan toe. Dat voelden ze aankomen, dus
stonden ze tegen het aanrecht gedrukt met hun
arm beschermend over hun hoofd. Ik gaf de
dichtstbijzijnde een draai om de oren. Maar ik kan
helemaal niet slaan, dus ik miste. Allemaal nogal
treurig. Tikje lachwekkend ook. Dus ingrijpen,
daar moet je eigenlijk voor geleerd hebben.
Wat een aardige pubers hebt u trouwens. Niet
zo'n zootje dat alleen maar ineengezakt naar hun
smartphone zit te staren. Reuring in de tent en
snel weer arm in arm. Daar zit toekomst in, lijkt
me.
Goede vriend ook. Kiest uw kant en wil die
kinderen netjes opvoeden. Loffelijk streven, maar
ijdele hoop, meneer. Die opvoeding is allang
achter de rug. Kinderen met pit, goed gedaan,
mevrouw. Geen zorgen, komt allemaal goed en
slechter dan ik doet u het in geen geval.
Al geef ik toe dat dat niet alles zegt.
Ga eerst eens bij uzelf na wat de echte
reden is dat u niet meer naar die verjaardagen
wilt. Te saai? Weer het verhaal van oom Arie
over zijn reis uit 1968 naar de binnenlanden van
Afrika? Weer die blik van tante Sophie die altijd
naar u kijkt of u haar parelketting hebt gesto
len? Weer die ongemakkelijke stiltes? Gewoon
geen zin meer in die verplichte samenkomsten?
U kunt het wel hypocriet noemen om te gaan,
maar in familiezaken is 'hypocrisie' een kort
woord voor 'leugentjes om bestwil'. Zoals daar
eufemismen zijn: 'gezellig', 'we moeten elkaar
gauw weer eens zien' en 'wat een schattige foto
van de kleine Willie'.
Hypocrisie, mevrouw, is een substantieel
onderdeel van iedere familie. Overal zijn
schrammen, littekens en oude wonden. En die
spelen onderhuids een rol bij feestelijke of treu
rige samenkomsten. Die zaken laten
rusten zou je ook wellevendheid kunnen
noemen.
U hoeft van mij niet naar die ver
jaardagen als u er geen trek in hebt.
Maar maak uzelf niet wijs dat het
hypocriet is om te gaan. Want als
hypocrisie een reden is om familie
bijeenkomsten te mijden, werd in
Nederland geen verjaardag meer
gevierd.
Wijsheid komt met de jaren.
Omdat acteur Joost Prinsen (76)
een eind op weg is, beantwoordt
hij uw vragen.
Tussen mijn broers, zussen en vader zijn onder
linge ruzies 'blijven hangen', waardoor in de fa
milie 'kampen' zijn ontstaan. Toch gebiedt ons
fatsoen, of is het traditie, dat we bij elkaar op
verjaardagen komen. Ik (vrouw, 45) vind het in
middels wat hypocriet overkomen en wil liever
niet meer gaan. Kouwe boel. Wat zou u doen?
Mijn drie pubers vechten elkaar soms de tent
uit en gaan vervolgens twee uur later weer met
elkaar op stap. Mijn vriend vindt dat ik moet in
grijpen als ze onbeschoft tegen elkaar doen. Of
tegen mij. Hij maakt er echt een kwestie van.
Maar ik ben allang blij dat ze snel bijdraaien.
Hoe heb jij dat als vader gedaan?
Speelt er iets tussen u en uw kinderen,
familie, vrienden, buren of collega's? Leg de
kwestie voor aan Joost Prinsen. Mail uw vraag
naar joostmagtweten@persgroep.nl
ZATERDAG 2 FEBRUARI 2019 43
